The Lord of the Rings: Terug naar Moria recensie (pc)

Dat ga ik niet doen alsof Gollum is niet gebeurd, omdat het wel gebeurde. En eerlijk gezegd, nadat ik gedachteloos door dat treinwrak van een ‘heimelijkheid'-game was ik ook niet helemaal blij om voor nog een ronde terug te keren naar de roots van JRR Tolkien's Middle-earth. Dat gezegd hebbende, ik was geïntrigeerd door deze nieuwe blauwdruk voor overleving Vrije uitloopspellen hoestte op in het licht van de misselijkmakende liefdesbrief van Daedalic Entertainment. Ik was zeker sceptisch, maar geïntrigeerd door de verre wenken van Keer terug naar Moria, niettemin.

Hoe dan ook, de gedachte om de zware laarzen van Gimli, de zoon van Glóin, te vullen voor een reis naar de diepten van Moria leek een perfecte gelegenheid om niet alleen wat fouten op te schrijven, maar ook een vroegere vlam weer aan te wakkeren met de wereld waarin ik was gekomen. om te leren en lief te hebben tijdens mijn puberjaren. In dat opzicht was ik meer dan bereid om de sprong te wagen – zelfs als dat betekende dat ik enkele holle herinneringen aan Gollum en zijn slecht doordachte attributen. Onnodig te zeggen dat ik enigszins geneigd was het met eigen ogen te zien, al was het maar om die post te verzachten.Gollum depressie die Daedalic mij had nagelaten. Maar was het dat ook? waard de afdaling? Om dat te beantwoorden zullen we wat dieper moeten duiken, de diepten van het dwergenrijk in. Wil je erbij komen zitten? Laten we er dan meteen in springen.

"Mellon"

Om je op de foto te zetten, The Lord of the Rings: Keer terug naar Moria is een third-person survival-crafting- en stedenbouwspel dat zich afspeelt in de nasleep van de driedelige bloemlezing van JRR Tolkien. Als Gimli word je uitgenodigd om terug te keren naar de diepten van Moria – een ooit bedrijvig toevluchtsoord voor de Dwergen dat, na de gebeurtenissen van Het gezelschap van de Ring, viel ten prooi aan de woede van de orks en hun tirannieke leider, Azog. Het speelt zich af in het vierde tijdperk, Keer terug naar Moria heeft tot doel de ongeschreven passages van Tolkiens wereld op een frisse, levendige en vooral, gemoderniseerd schip voor consoles en pc. En weet je wat? Het doet het eigenlijk verrassend goed, alles bij elkaar genomen.

Voordat we dieper ingaan, zal ik dit zeggen: qua kennis heeft Free Range Games behoorlijk goed werk geleverd met het verbinden Keer terug naar Moria naar de literaire wortels van Tolkien. Om dit punt te benadrukken, ging Free Range Games daadwerkelijk aan boord verscheidene Kenners van de Midden-aarde, van wie er één niemand minder was dan de door Tolkien geïnspireerde taalkundige en auteur van A Gateway to Sindarin, David Salo. Blijkt, Salo, samen met een genereus aantal Overige franchisefanatici waren allemaal gedeeltelijk verantwoordelijk voor het vormgeven van de wereld en haar kennis, talen en cultuur. Het is dus niet bepaald een ‘build it and they will come’-project.

Het is natuurlijk de moeite waard om dat te vermelden, terwijl het een spel is blikje driemaal zo sterk zijn als het onder de duim staat van een archipel van doorgewinterde experts, betekent dit niet noodzakelijkerwijs dat het ook maar één zal zijn goed, en niet te vergeten aantrekkelijk voor de hele demografische groep. Ja, het is op zichzelf ijzersterk, maar is het genoeg om een ​​verder middelmatige gameplay-ervaring te creëren uit die veel beter? Vragen, vragen.

“Het telt nog steeds maar als één”

Dus, concrete wereldopbouw en overlevering terzijde, hoe zit de gameplay precies in elkaar Keer terug naar Moria vergelijken met de wil van Schaduw van Mordor en – durf ik te zeggen –Gollem? Nou, om het even recht te zetten, Keer terug naar Moria is een geheel ander balspel, en dus een flink aantal velddoelpunten, afgezien van de bovengenoemde eerbetoon. Simpel gezegd: er is een traditionele blauwdruk voor overlevingskunst voor nodig en alle toeters en bellen van een klassiek Tolkien-lied worden aan het raamwerk toegevoegd. Hoe doet het dit, vraag je? Om te beginnen wordt een groot deel van de literaire werken van de veelgeprezen auteur gebruikt als referentie voor bepaalde aspecten van de wereld. Er zijn bijvoorbeeld items die je doen denken aan de gewaagde expeditie van The Fellowship door de mijnen; een gedenkwaardig voorbeeld hier zou een van de rotsen zijn die Pepijn per ongeluk in de put liet vallen vóór de oh zo tijdige aankomst van de Orc-overtreders.

Voor wat het waard is, Keer terug naar Moria doet een poging om enkele kernherinneringen uit de geschiedenis weer op te wekken Lord of the Rings tijdperk, zo niet met ironische paaseieren in elke andere gang, dan wel met folkloreliedjes en op Tolkien geïnspireerde verhalen over oud en nieuw. Nogmaals, dat kan ik niet werkelijk klagen over het repertoire aan verhalen, thema's en talen, aangezien het spel, althans in mijn gedachten, de geschiedenis van de saga een bepaald niveau van gerechtigheid dient. Maar nogmaals: een kist met overtuigende sterke verhalen en dwergengezangen betekent niet noodzakelijkerwijs dat het land zijn misdaden is vergeven.

Deja vu

Helaas duurt het niet zo lang om dat te beseffen, afgezien van een paar thematische decorstukken en personages, Keer terug naar Moria is min of meer een standaard overlevingsspel met dezelfde kenmerken en toeters en bellen die je in elk ander spel in zijn soort zou verwachten. Natuurlijk, het speelt zich af in Midden-aarde, maar voor het grootste deel zul je moeite hebben om dit te onthouden terwijl je dag in dag uit dezelfde oude bewegingen blijft herwerken. Er zijn knutselen, opruimen en bouwen: drie kernknooppunten die het leeuwendeel vormen van de meeste, zo niet alle games die onder de op overleving gerichte paraplu vallen.

Het doel is simpel: duik diep in de diepten van Moria en vorm een ​​nieuw thuis uit de overblijfselen van een gebroken beschaving. Als Gimli heb je de taak om je trouwe pikhouweel te nemen en verschillende deuropeningen te ontgrendelen die naar nieuwe krotten rond de mijnen leiden. Om zelfs maar vooruitgang te boeken diepere in het spel moet je ook nieuwe bases bouwen, nieuwe pantsers maken en lichtpaden rond de grotten opzetten om in essentie de wereld en alle hoeken en gaten in beeld te brengen. En dat het.

Voor wat het waard is, er is veel om van te genieten Keer vooral terug naar Moria tijdens die eerste paar uur wanneer je midden in een Tolkien-masterclass zit die net zo vol staat met verwijzingen en thematisch jargon. Helaas is het echter gemakkelijk om dit na een paar uur uit het oog te verliezen, omdat de nieuwigheid al snel opraakt en de aanvankelijke twijfels uiteindelijk overgaan in een reeks repetitieve taken die nog eens veertig uur duren, geven of nemen. .

Maal en mijn, maal en mijn

Het doet me pijn om het te zeggen, maar wat de strijd betreft, Keer terug naar Moria heeft misschien wel een van de saaiste, meest ongelukkige suites in moderne gaming. En terwijl ik moet geef Free Range Games het voordeel van de twijfel, zoals dit is niet een gevechtszwaar spel van beroep, ik vraag me af wat het team is zou kunnen hebben naar de tafel gebracht. Eerlijk gezegd bleef het bij mij niet zo goed hangen, want negen van de tien keer merkte ik dat ik de bal wegsloeg. dezelfde vijanden, en met de dezelfde wapens, allemaal voor de dezelfde gemeenschappelijk doel: het verzamelen van de dezelfde middelen om terug naar huis te slepen. Het was bijna ook hetzelfde, als je begrijpt wat ik bedoel.

Omdat het spel enigszins eentonig en voorspelbaar is, heb ik echt genoten van mijn tijd in Moria. Dat gezegd hebbende, had ik na slechts een tiental uur of minder heel graag vanaf de dichtstbijzijnde afrit kunnen vertrekken. Maar jongen, het was vijfenveertig uur in die pits weg te veel, en eerlijk gezegd, een expeditie die dat ook was weg boven mijn salarisschaal.

Vonnis

The Lord of the Rings: Keer terug naar Moria is veel, veel dingen – een verlossingsboog voor het verschrikkelijke van Daedalic Entertainment Gollem, is het meest voor de hand liggende voorbeeld. Dat gezegd hebbende, alleen maar omdat het een deel ervan heeft teruggewonnen In de ban van de Ring' kernwaarden, betekent dit niet noodzakelijkerwijs dat het een goed spel. En om eerlijk te zijn, gezien het feit dat we het zelfs vergelijken met mensen als Gollem, het is niet zo dat we de lat om te beginnen zo hoog leggen. Punt is, Keer terug naar Moria is enorm superieur in termen van kwaliteit en complexiteit, maar niet helemaal genoeg om er de ultieme videogameaanpassing van te maken.

Terwijl ik dat heel goed zou kunnen beargumenteren Keer terug naar Moria is een geweldig overlevingsspel, ik zou ook kunnen zeggen dat het, voor zover het stedenbouw- en gevechtsspellen betreft, op zijn best middelmatig is. En dat is echt heel jammer, aangezien Free Range Games duidelijk veel tijd heeft besteed aan het doorzoeken van de kennis – tot het punt waarop een heel netwerk van Midden-aarde-die-hards werd ingezet om de fijne kneepjes uit te werken en er een beetje meer aan te geven. van een polsslag. Maar het feit is, Keer terug naar Moria is gewoon niet zo geweldig, en het komt vooral door de vergeetbare locaties en mechanismen die ervoor zorgen dat het zo is.

Natuurlijk, als alles gezegd en gedaan is, zal ik dit zeggen: voor zover Lord of the Rings aanpassingen reizen, je zou zeker veel slechter kunnen doen dan Keer terug naar Moria. Natuurlijk is het een beetje saai en halfbakken, maar het is ook een behoorlijk behoorlijke herdenkingsliefdesbrief ter nagedachtenis aan Tolkien. Alleen al om die reden is het gemakkelijk om de tekortkomingen over het hoofd te zien en naar de zilveren randjes te staren – zelfs als dat betekent dat je naar de laagste niveaus van Moria moet zinken om ze op te graven.