MIRROR MIRROR recensie (PC)

Ik ben hier al eerder geweest. Terugkijkend denk ik dat ik hier ben geweest. verscheidene keer eerder. In het holst van de nacht, grenzend aan de onheilspellende gang, struikel ik opnieuw door deze eeuwige nachtmerrie – een hel van onrust en wanhoop, verwarde visioenen en een onbegrijpelijk gevoel dat iets, ergens, doemt op in de duisternis, loom en met ingehouden adem. Deze wereld is hol—geïsoleerd, zelfs – en ik kan niet helemaal onderscheiden wat feit is en wat fictie. Hier kunnen alleen de muren me verlichten. SPIEGEL SPIEGEL aan de muur, met de meeste ben ik, en waar is de deur?

Het is een vicieuze cirkel, waarbij je jezelf door de ene deur naar buiten ziet gaan om vervolgens weer bij een andere deur aan te komen – als een doolhof zonder centrum, of een eindeloze gang zonder andere ontsnappingsmogelijkheid. Het is genoeg om iedereen hun verstand verliezen. Sterker nog, de definitie die rond het woord draait krankzinnigheid heeft het in steen gebeiteld: dat je iets talloze keren doet en een ander resultaat verwacht is, volgens de curatoren van de hele academische wereld, het aanwakkeren van waanzin.

Hier krankzinnigheid past ongelooflijk goed bij het verhaal. Zoals PT en talloze andere psychologische gruwelen dat eromheen is aangelegd, werpt het een sombere schaduw over een heen-en-weer-procedure – een proces dat er vooral op gericht is om gebruikers door dezelfde verhaallijnen en bekende details te loodsen, maar ook om actief en dwingt haar reizigers te buigen voor alle absurditeiten die zich onderweg voordoen. De wereld verandert, net als je steeds veranderende gemoedstoestand. Er is geen ontsnappen, maar daar is, Aan de andere kant, een andere deur. Misschien is het deze keer anders? Misschien, gewoon kan zijn, de wereld zal je verrassen in de volgende lus, of degene daarna, of degene na Dat. Het is tijd om te kloppen.

Weerspiegeling van een herinnering

SPIEGEL SPIEGEL begint met een herinnering – een tijdsverloop dat vaag bekend lijkt, vergelijkbaar met de muren die het huis waarin je je bevindt vormgeven. Zonder context of een helpende hand kun je alleen maar vooruitgaan en de lagen die voor je liggen wegwerken, met de minimale middelen die je tot je beschikking hebt om kamers te verkennen en geleidelijk de geheimen te ontrafelen die je omgeving met elke stap manipuleren. Er zijn niet zo veel kruispunten om te overwegen als wel voortdurende cycli, die allemaal hun eigen manier hebben om je reis met elk vluchtig moment verwarrender te maken. Terwijl een deur opengaat, ander achter je sluit. De campagne vordert, maar de wereld blijft in een inactieve toestand. Of in ieder geval zorgen de subtiele veranderingen in de atmosfeer ervoor dat je niet... kennisgeving alles tegelijk, maar eerder kleine, ingewikkelde details.

SPIEGEL SPIEGEL is in wezen een wandelsimulator, dus je hoeft je natuurlijk niet te onderwerpen aan ingewikkelde mechanica of kogelslopende gevechtsscenario's. Het is een beetje zoals Lagen van angst, in de zin dat de breedte van de reis wordt doorgebracht met het lopen van de ene kamer naar de andere, en het volgen van een reeks broodkruimelsporen in de hoop dat de volgende Het podium leidt je ergens anders heen, zo niet naar een nieuw verhaal, dan wel naar een totaal andere weerspiegeling van hetzelfde tapijt. Met slechts een handvol puzzels om je doorheen te worstelen en een beperkte selectie aan aanwijzingen om te vinden, kun je het gemakkelijk in iets minder dan een uur uitspelen, plusminus. Het is allemaal vrij lineair in dat opzicht: je gaat een lus in, verzamelt een aanwijzing en gaat dan verder met de volgende. volgende lus, terwijl de wereld om je heen geleidelijk aan steeds complexer wordt.

Ik kan   de ogen die kijken

Aan de ene kant, de wereld veranderingen, net als het sombere gevoel dat gepaard gaat met de simpele handeling om meerdere keren op je tenen door dezelfde draaikolk te sluipen. Maar op de Overige Aan de andere kant zijn er nog andere dingen die een rol spelen in de evolutie van dit verhaal—entiteiten, als je wilt. Naast de steeds veranderende aard van het huis en zijn binnenvertrekken, SPIEGEL SPIEGEL voegt ook een extra laag toe aan de buitenste schil – grotendeels anomalieën en lugubere activiteiten, die van nature de neiging hebben om op te duiken wanneer je ze het minst verwacht, waardoor een periodiek patroon ontstaat van frequente schrikmomenten en twijfelachtige ontmoetingen met de twee bestaande realiteiten. Een typische psychologische horror, zou je kunnen zeggen – compleet met alle gebruikelijke kenmerken van een indie-wandelsimulator.

Hoewel ik hier graag mijn tong zou willen afbijten, moet ik zeggen dat de verhaal Hier is een klein cliché. Het is so Het cliché, sterker nog, dat je geen helderziendheid nodig hebt om de situatie te begrijpen. Om de traditionele waarden te behouden, probeert het je in het ongewisse te laten, en met alleen een vergeetachtige hoofdpersoon om te volgen, is het in feite het volgen van de stappen om "de geheimen" van hun verleden te ontrafelen. Het is een plot dat we zo vaak hebben gezien, so vele malen eerder. En dus, als het een dwingende mysterie over iemand die aan geheugenverlies lijdt in een huiveringwekkend rijk vol losgeslagen verschrikkingen waar je naar op zoek bent — kies maar uit; het is een dertien-in-een-dozijn-diner.

Vonnis

SPIEGEL SPIEGEL Aan de muur, wie is er meer in de war dan ik, zo niet de wereld en haar kennis? Ik vind het idee om verdwaald te zijn geweldig, maar ik ook Ik vind het geweldig dat je een uitgang kunt vinden als het moeilijk wordt. Hier is de uitgang niet in zwart-wit geschilderd, hoewel de stapstenen die je neemt om... bereiken De eindbestemming is schaamteloos transparant. En dat is prima, zolang je het niet erg vindt om een ​​uurtje de broodkruimels te volgen. Maar als het een bodemloze poel van wendingen is die je interesseert, dan zul je misschien moeite hebben om veel van de lineaire componenten hier te waarderen.

Het goede nieuws is dat SPIEGEL SPIEGEL bevat inderdaad een solide verzameling goede schrikmomenten en momenten van huiveringwekkende onzekerheid. Het heeft ook een aantal goede beelden, en hoewel het verhaal tekortschiet en het zich niet weet te onttrekken aan de gebruikelijke clichés van een psychologische horror, zijn er toch een aantal kwaliteitspunten te ontdekken. Is het de beste Welke indiehorror speel je ooit? Waarschijnlijk niet, nee. Maar als je van games houdt zoals Lagen van angst, Madison, or PT, dan denk ik dat je het leuk zult vinden om de vreugde uit dit bijzondere vat te schrapen.