Disney Illusion Island-recensie (schakelaar)

Net toen ik dacht dat ik eindelijk de zaden had gezaaid in het idyllische rijk van droomlicht vallei en veeg die vervloekte nachtdoornen weg, Disney ging alleen naar me toe en riep me, zijn armen uitstrekkend om me mee te nemen in een heel andere reis; iets traditioneels en met sprongen vooruit, afgezien van zijn levenssimulatie-tegenhanger. Met een glinstering en een sprankeling, Illusie Eiland sloop naar de Switch en bood me opnieuw de kans om me te verdiepen in de magisch bombastische geest van de altijd prominente Walt Disney. Natuurlijk accepteerde ik de uitnodiging, en met een laatste afscheid van de vrienden die ik in Dreamlight had opgedaan, trok ik mezelf weg om opnieuw te beginnen, naar een rijk van grote schoonheid met een onderliggend probleem dat alleen het geliefde kwartet kon oplossen.

Ik heb veel tijd besteed aan het ritselen door de nieuwste side-scrolling-onderneming, en het is redelijk om te zeggen dat Illusion Island de laatste tijd een soort thuis weg van huis voor mij is geworden. De vraag is, hoe zijn de heilige gronden die met opzet waren gebouwd voor mijn innerlijke kind om los te laten, tot bloei gekomen? Nou, hier is hoe de reis verliep en hoe de drie grote Tomes of Monoth erin slaagden hun magie in mijn negen-tot-vijf-routine te kanaliseren. Een week achter elkaar, mag ik eraan toevoegen?

Er zijn problemen met brouwen

Voordat we dieper ingaan op de feitelijke ervaring van het ploegen door de hoeken en gaten van illusie eiland, laten we doorgaan en de plot ontrafelen. Wat is Illusion-eiland, en waarom zijn Mickey, Minnie, Donald en Goody in vredesnaam opnieuw het epicentrum van een wereldwijde catastrofe? Doen alsof het viertal in lastige situaties terechtkomt, is op dit moment niet alledaags - zoals jij doet.

Illusie Eiland richt zich op de magisch verstrengelde wereld van Monoth - een vol netwerk van fluorescerende kamers, cybernetische tunnels en steeds veranderende omgevingen. Terwijl de vier levenslange buds (dat zijn Mickey, Minnie, Donald en Goofy, voor het geval je er nog geen twee en twee bij elkaar hebt gezet) die per ongeluk op het eiland zijn gestuit op zoek naar een perfecte picknickplek, word je geconfronteerd met een nieuwe taak: drie oude boekdelen terughalen - machtsboeken, als je wilt, die het evenwicht in heel Monoth bewaren. Blijkt dat ze zijn gestolen door drie weerbarstige dieven, en onhandig zijn verspreid naar - verrassing verrassing - drie compleet verschillende delen van de kaart. Drie oude boekdelen? Drie unieke biomen? Drie wachtende baasgevechten? Je snapt het idee.

Illusie Eiland begint zoals elk ander coöpspel voor vier spelers - met een personageselectiescherm. Aangezien er echter maar vier personages zijn om uit te kiezen, die allemaal dezelfde vaardigheden bezitten en leren, maakt de keuze van de speler hier niet echt veel uit. Het is in ieder geval vooral voor cosmetische doeleinden; als je een onsterfelijke liefde voor Goofy hebt, hey - be Mal. Feit is dat het geen greintje verschil zal maken voor de besturing or algemene stroom van het verhaal. Het enige verschil zijn eigenlijk de items die ze gebruiken; verder blijven hun functionaliteiten identiek.

Zo gezond als ze komen

Het heeft iets vreselijk bitterzoet Illusie Eiland- zelfs onbeschrijflijk nostalgisch, in de zin dat het visueel opmerkelijk doet denken aan traditionele zijwaarts scrollende favorieten. Het zit ook vol met alle tropen die je zou verwachten in een platformgame, tot aan de door de lente geactiveerde kauwplanten en opwindende wezens die als een uurwerk over dezelfde paden patrouilleren. Het zit ook vol met de gebruikelijke obstakels; er wordt veel gesprongen, van muur tot muur gestuiterd en natuurlijk gesprongen op items die vaak een vorm van gezondheidsboost hebben om je op weg te helpen.

Het spreekt voor zich dat, mechanisch, Illusie Eiland ontvangt niets bijzonder revolutionairs. Dat gezegd hebbende, houdt het wel vast aan het gezegde 'als het niet kapot is, repareer het dan niet'. En dat is precies wat Disney Games tot het uiterste heeft gedaan om te formuleren: een klassieke blauwdruk die al talloze keren droog is geperst, maar met een enorme hoeveelheid door Disney doordrenkte energie en vertrouwde kameraadschap tussen oude vrienden.

Ondanks dat de mechanica enigszins voorspelbaar is, is het de gezondheid van de setting zelf die die gedateerde formule echt doet opvallen. Begaafd met een reeks betoverend elegante biomen die even helder als meeslepend zijn, Illusie Eiland levert iets echt magisch aan fans van de eeuwenoude franchise. En wat side-scrolling games betreft, het is zeker een van de leukste ervaringen die ik ooit heb mogen meemaken. En nee, dat is niet overdreven.

De vele, Veel Deuren van Monoth

Gewoon om te herhalen, gameplay in Illusie Eiland is meestal platformgebaseerd en bestaat erin dat je door gebieden springt terwijl je verschillende items verzamelt om je dichter bij het volgende doel te brengen. Dit zijn allemaal elementaire dingen, wat betekent dat de enige echte uitdaging die je op elk moment van je reis zult tegenkomen, is leren hoe je een paar lastige sprongen moet timen. Verder is er niet veel anders om mee om te gaan; misschien een stel kwaadaardige cactussen?

Net als veel side-scrolling-spellen met een heleboel verschillende gebieden, is Monoth de thuisbasis van talloze gesloten deuren, die zich allemaal verschuilen achter obstakels die alleen specifieke vaardigheden kunnen overwinnen. Om bijvoorbeeld een aantal afgebakende gebieden te kunnen bereiken en verder te kunnen in het verhaal, kan het zijn dat je een kennis moet vinden en van tevoren een vaardigheid onder de knie moet krijgen. Vaker wel dan niet betekent dit dat je op je schreden moet terugkeren om dieper in de biomen te graven. Niet dat dit echt een probleem is, let wel, met de kaart die altijd uitbreidt en alternatieve routes introduceert om je naar je volgende zoektochtmarkering te brengen.

Het meest voorkomende thema in Monoth is het gebruik van gesloten deuren. Zoals je relatief vroeg zult ontdekken, zullen de meeste van je taken bestaan ​​uit het vinden van drie sleutels om een ​​betoverde deur te openen die naar het volgende gebied leidt. Nogmaals, simpele dingen, maar weet je, zoals ze zeggen, eenvoud is de sleutel ... figuurlijk en letterlijk.

Een trip down memory Lane

Afgezien van de frequente trektochten tussen regio's, Illusie Eiland beschikt ook over voldoende volledig geanimeerde scènes om de belangrijkste keerpunten in het verhaal te scheiden. Zoals veel fragmenten uit de hoogtijdagen van Walt Disney in de wereld van videorecorder, slagen deze scènes er altijd in om een ​​scherpe en vaak komische toon weer te geven die zowel aantrekkelijk is als sterk doet denken aan een tijd waarvan velen van ons dachten dat ze vertrokken waren. En dus, voor iedereen die terug wil naar de klassieke wereld van Disney, Illusie Eiland is misschien wel een van de beste moderne representaties die momenteel te koop zijn.

Er is echter één nadeel en dat is het gebrek aan originele personages. Gezien het feit dat Disney een sleutel heeft voor zowat elke moderne animatie op de markt, kwam het als een kleine verrassing om zo'n hapklare cast te zien. Aan de andere kant is het waarschijnlijk dat het hart van de cast toestroomde droomlicht vallei, en dat Illusie Eiland werd alleen gebouwd met de bedoeling een paar bekende gezichten op te roepen, en niet de hele melkkoe, om zo te zeggen. Het zijn eigenlijk schommels en rotondes, en iets dat de een misschien teleurstellend vindt en de ander misschien niet relevant. Hoe dan ook, het is duidelijk Disney, dus het feit dat er Mickey Mouse in zit, is reden genoeg om het te geven sommige overweging, althans.

Vonnis

Gezien de algehele toegankelijkheid en kwaliteit van de game, is het gemakkelijk aan te bevelen Illusie Eiland voor iedereen die iets wil bijten dat zowel mechanisch verantwoord is als zonder een eigen netwerk van onderliggende technische details. Het is side-scrolling brood en boter, helder als de dag, en het schittert het beste wanneer het bezaaid is met zijn kenmerkende elementen en esthetiek. En dus is het vanuit gameplay-oogpunt ronduit onmogelijk om het neer te schieten als iets dat het niet is - wat een halfbakken ervaring is zonder de tedere liefdevolle zorg van een toegewijd collectief.

Natuurlijk, voor zover verhaallijnen reizen, Illusie Eiland zeker niet om over naar huis te schrijven. Integendeel, het is echt iets dat we al meerdere keren eerder hebben gezien, en niet minder in een breed scala aan franchises. Maar dat gezegd hebbende, slaagt het erin om de formule verrassend goed te dienen, en zelfs, althans bij een paar gelegenheden, zijn eigen kruiden en smaken mee te nemen om het een beetje smakelijker te maken. En eerlijk gezegd is dat ongeveer net zoveel als we tegenwoordig van de side-scrolling wereld kunnen vragen: een spel dat zijn tradities respecteert, maar ook bereid is nieuwe wateren te testen om het fris en voor altijd in beweging te houden.

Als alles is gezegd en gedaan, Disney Games' Illusie Eiland is precies wat het wilde zijn - een stevig platformavontuur dat niet tot een bepaalde demografie behoort. Het is door en door onschuldig plezier, en het zal ongetwijfeld een regenboog van glimlachen en gelach oproepen voor iedereen die dit jaar op enig moment in de diepte duikt. Kras dat - op elke punt, ooit.