A Plague Tale: Requiem Review (Xbox Series X|S, PS5 en pc)

In een jaar dat voornamelijk werd geteisterd door twee online multiplayer-games op rij en meta-jargon dat je opdringt, is Asobo Studio erin geslaagd trouw te blijven aan zijn roots en een van de meest ambitieuze singleplayer-campagnes af te leveren die we in jaren hebben gezien: Een plaagverhaal: Requiem, het langverwachte vervolg op het meermaals bekroonde debuut, A Plague Tale: Innocence.

De op de 2019e eeuw gebaseerde actie-avonturengame, die in 14 werd aangekondigd, sleepte vervolgens beloningen in de wacht voor de beste game, het beste geluidsontwerp en een groot aantal andere onderscheidingen tijdens een reeks gaming-exposities en prijsuitreikingen. Om niet alleen te profiteren van het succes van de eerste game, maar ook om het bekroonde verhaal van de geliefde broers en zussen De Rune af te ronden, ontwikkelde Asobo Studio Requiem, een vervolghoofdstuk dat op 5 oktober van dit jaar plaats maakte voor Xbox Series X|S, PlayStation 18 en pc.

Hoe dan ook, het duurde niet lang voordat we er zelf onze klauwen in zetten, niet alleen om die zweem van intrige in onze nek te bevredigen, maar ook om ons te verdiepen in iets dat niet vastbesloten om online te zijn en bezaaid met verheven microtransacties. De vraag is, heeft het die eeuwige honger naar een meeslepend spel voor één speler gestild? Of beter nog, was het genoeg om Asobo Studio op de voorgrond te plaatsen voor weer een Game of the Year-prijs?

Het verhaal

Screenshot van Gaming.net

Een plaagverhaal: Requiem pakt Amicia en Hugo De Rune op tijdens de nasleep van het incident in Aquitaine, waarbij Amicia de grootinquisiteur van Frankrijk versloeg en met Hugo, Lucas en Beatrice de provincie ontvluchtte op zoek naar een nieuw leven. Zonder teken van de ratten op sleeptouw, Requiem legt aanvankelijk de basis voor een verhaal van belofte en een nieuw begin. Dit is natuurlijk totdat de proloog verschijnt, van waaruit de wereld terugvalt in zijn gebruikelijke sombere zelf.

Gebukt onder Hugo's steeds evoluerende vloek, gaat Amicia op zoek naar een levenslange genezing. Beatrice en Lucas kiezen echter voor alchemie om de vloek te verdrijven, en Hugo neigt naar een gefantaseerd eiland dat de kracht bezit om mensen met een gebroken hart nieuw leven in te blazen. Amicia moet kiezen tussen het nastreven van de wetenschap of alles op het spel zetten om Hugo's enige laatste wens te vervullen.

Gameplay

Screenshot van Gaming.net

Soortgelijke Onschuld, Requiem draait om stealth, gevechten van dichtbij en een heleboel achtervolgingssequenties. Toegegeven, het vervolg kiest boven alles voor het eerste, maar nooit precies op het punt om het op één lijn te stellen Splinter Cell of, ik weet het niet - huurmoordenaar. Begrijp me niet verkeerd, het verhaal zelf zit vol stealth-elementen, maar het bevat ook een flinke dosis actie, verkenning en knutselen. Dat maakt de ervaring natuurlijk wat minder eenzijdig en vlak.

Het goede nieuws is, Requiem loopt als een warm mes door de boter: het vloeit opmerkelijk goed, zowel bij het oppotten als bij de confrontatie met de Inquisitie. Qua gevechten geeft de game je allemaal dezelfde tools als voorheen, waaronder de iconische sling en een geheel nieuwe kruisboog om rond te slenteren. Nogmaals, de manier waarop je zowel de ratten als de soldaten aanpakt, hangt af van de elixers die je voor je wapens verzint. Daarvoor is er niet veel veranderd. Dat gezegd hebbende, Requiem wordt zeker een beetje grimmiger dan zijn voorganger, in het feit dat de dood meer universeel wordt geaccepteerd dan voorheen. Daarmee bedoel ik dat Amicia niet langer ineenkrimpt voor haar leven als ze in gevaar is. In plaats daarvan zoekt ze naar messen en gebruikt ze bijna alsof haar hele leven op het spel staat.

Gezien hoe gewoon het is om een ​​lanceringstitel in deze tijd geplaagd te zien worden door mechanische fouten, moet ik zeggen: Requiem is absoluut de verademing die ik, samen met een heleboel anderen, echt nodig had. Het is duidelijk vloeiend, strak en gladder dan een vat gemorste teer – precies de standaard die we inmiddels verwachten van next-gen consoles. En wat dat betreft, is het moeilijk om te klagen.

Een Requiem voor Asobo Studio

Screenshot van Gaming.net

Een plaagverhaal: Requiem zet een toon die lijkt op die van Onschuld: ondoorzichtig, melancholisch en toch oh zo intrigerend. Als een olieverfschilderij verfraaid met pastelkleurige ratten en schilderachtige architectonische ontwerpen, dient zijn wereld als een wonderbaarlijk, zij het chaotisch poëtisch meesterwerk in beweging, en het slaagt er op de een of andere manier in om de tegenpolen samen te voegen op een schoolboekmanier.

Ondanks het overduidelijk sinistere thema en de onvergeeflijke gave om je valse optimisme aan te wakkeren, Requiem vindt ook de tijd om kleuraccenten op het doek te gieten, die, gemengd, een cocktail vormen met overvloedige smaken die zelfs de meest smakelijke kenners niet kunnen bevatten. En als er iets is wat we kunnen zeggen over de smaak van Requiem — het is dat het niet bepaald te weinig smaken bevat om de smaakpapillen te prikkelen.

Uiteraard Requiem lijkt veel op een koortsdroom: je raakt er in en uit je bewustzijn, en je weet nooit helemaal zeker welke delen ervan gebaseerd zijn op fantasie en welke delen voortkomen uit je diepste, donkerste angsten. In wat aanvoelt als een moment, kan geluk zich omzetten in verdriet, vreugde in woede, enzovoort. Dit is, tenminste gedurende de hele vijftien uur durende verhaallijn waarin je speelt, precies het patroon waar je doorheen wordt geslingerd. Er is geen structuur, noch is er een aanwijzing wat je aan de andere kant van elke deur te wachten staat. En juist daarom kon ik het niet laten om de kaarten te accepteren zoals ze kwamen. Geïntrigeerd en lichtjes perplex hield ik vol tot er niets meer te onthullen viel.

De chemie is fenomenaal

Screenshot van Gaming.net

Terugkijken, Requiem had me vanaf het moment dat ik een doorsnee escortmissie veranderde in een goed georkestreerd avontuur dat niet vertrouwde op alle clichés die het soort van Resident Evil 4 de bom die het was. Dankzij Asobo die zijn inspanningen heeft gekanaliseerd om twee sympathieke hoofdrolspelers en een groot aantal hoogwaardige verhaallijnen te ontwikkelen, is de game zelf nooit gemaakt om als een hele klus te voelen. En hoewel Hugo misschien de vertrouwde 'wee mij'-houding heeft aangenomen die zijn sterfelijkheid in de eerste game teisterde, was hij - althans gedeeltelijk - iets minder opdringerig in Requiem.

Natuurlijk is een spel zonder chemie niet anders dan een elektrische doos zonder zekeringen: als er geen verbinding is, is er geen vonk. En als er geen vonk is, dan moet je jezelf gewoon helemaal uit de situatie verwijderen. Maar gelukkig voor Requiem, Scheikunde is niet het probleem, en het is ook niet iets waar ik tijdens mijn tocht door het door ratten geteisterde Franse platteland ooit aan heb getwijfeld.

Requiem De cast is ongelooflijk hecht, en dat is precies wat het zo bijzonder maakt. Door vier sterke personages met opmerkelijk diverse persoonlijkheden en doelen te hebben, hoefde het verhaal zelf de lijst niet aan te vullen met flauwe lichamen of twijfelachtig geplaatste NPC's. Amicia, Hugo, Lucas en Beatrice: vier ongelooflijk goed uitgebalanceerde protagonisten die, samengebracht, een schoolvoorbeeld van een kwartet vormden met alle kwaliteiten die nodig zijn om een ​​meeslepend verhaal te beschrijven.

Een score voor dagen

Ik noem het nu: Een plaagverhaal: Requiem wint dit jaar de prijzen voor Beste Geluidsontwerp en Beste Originele Soundtrack. Waarom? Omdat ik vijftien uur lang op de eerste rij had kunnen zitten luisteren naar een volledige uitvoering van George R.R. Martins Game of Thrones-soundtrack. En ik maak geen grapje — Requiem legde zowat elke emotie in het boek vast, of het nu angst, paranoia of volledige en totale extase was.

Van de luchtige klanken van een festival in beweging tot de spontane ondertonen van een orkestrale beweging die jeukt naar een crescendo— Requiem neemt je mee op een reis die de zintuigen in vrijwel alle opzichten streelt. En eerlijk gezegd, als de game te kampen had met technische of grafische fouten (wat overigens niet het geval was), zou dat geen probleem zijn geweest, mits de score nog steeds goed genoeg was om de game draaiende te houden.

Vonnis

Screenshot van Gaming.net

Een plaagverhaal: Requiem dient als een perfecte herinnering waarom we nog steeds dol zijn op games voor één speler, vooral wanneer - zoals de titel suggereert - het grootste deel van de moderne markt erg geplaagd wordt door gacha's van één noot en bewegingloze live-servicemodellen met weinig tot geen hart of kracht om hun eigen te noemen.

visueel, Requiem is waar voor je geld, en misschien wel een van de schoonste, meest adembenemend mooie kunstwerken die zijn uitgebracht sinds het begin van de nieuwe consolegeneratie. En hetzelfde geldt ook voor het onberispelijke geluidsontwerp, dat, in alle eerlijkheid, alle lofbetuigingen in het boek zou moeten verdienen, alleen al omdat het in staat is om elke emotie feilloos te synthetiseren. En eerlijk gezegd krabt dit nauwelijks aan de oppervlakte van de hele wereld die het zo opmerkelijk goed inkapselt.

Requiem is veel – en geen daarvan is slecht. Ondanks een enkele technische fout die, eerlijk gezegd, nauwelijks een verschil maakte in de algehele ervaring, is Asobo's vervolghoofdstuk in alle opzichten een absolute triomf. Visueel, mechanisch en verhalend voldoet het aan alle eisen, en alles bij elkaar verwachten we niets minder van Asobo's nieuw aangeworven paradepaardje van avontuur. A Plague Tale 3, iemand? Alsjeblieft.

U kunt kiezen uit Een plaagverhaal: Requiem op Xbox Series X|S, PlayStation 5 en pc. Volg voor meer updates over de game het officiële sociale handvat hier.