DISORDER recensie (PC)

Ik heb de afgelopen weken mijn vingers tot op het bot gewerkt, in de wanhopige hoop iets te vinden -iets dat zou dat krassen rogue-achtige jeuk. Het was pas een paar dagen geleden, ergens na Ik heb belachelijk lang de tijd gehad om de loop van de Stoom winkelpui met verborgen juweeltjes en overbodige replica's, waar ik uiteindelijk op stuitte WANORDE, een actieheld die, althans in mijn optimistische ogen, het potentieel had om die altijd ongrijpbare ruggenkrabber te worden waar ik naar verlangde sinds de droogte begon. Ik nodig het precies dat te zijn. Maar naarmate de tijd verstreek, kwam ik tot het besef dat, zelfs met het optimisme van een adolescent, er gezonder uitzien kan misleidend zijn, en GRUMPY's nieuwste toevoeging aan de catalogus was dat niet vreemd.

Voor een onafhankelijk videogame, denk ik dat het eerlijk is dat we de ontwikkelaar(s) prijzen voor hun inspanningen om niet alleen een werkzaam prototype (daar komen we zo op terug), maar ook om een ​​spel te kunnen bouwen dat minstens speelt als een typische rogue-like. Maar om bruut eerlijk te zijn, is dat ongeveer alles wat ik bereid ben te crediteren, aangezien WANORDE schiet op veel vlakken tekort en het kost niet veel tijd om tot de conclusie te komen dat het product, ondanks de goede bedoelingen, nog lang niet het product is dat de makers oorspronkelijk voor ogen hadden.

Als je nog steeds op het hek zit over Wanorde, en nog geen geld erin hebt gestoken, lees dan vooral verder terwijl we de inhoud geleidelijk uitpakken. Wilt u met ons meedoen terwijl we dieper ingaan op de details? Laten we er dan meteen induiken.

Naar Onthouden

Wanorde, voor degenen die nog niet aan diezelfde diepe duik in het Steam-doolhofsysteem zijn begonnen, vertelt het verhaal van een geheugenverlieslijder die, voor sommige reden die ons onbekend is, heeft het bekende doel om "de waarheid achter haar verleden te willen onthullen" om haar toekomst te begrijpen en, bovenal, haar doel in een schijnbaar eindeloos warenhuis dat vreemd genoeg wemelt van opgevoerde animatronics en dodelijke robots. De verhaal, hoewel niet helemaal compleet, wordt het geleidelijk duidelijker naarmate je door de multiplex slentert, door vijanden heen graaft en handige add-ons ontgrendelt in de lokale Gift Store. Hierin ligt een rogue-achtig stepping stone-systeem dat we hebben gezien talloze keer eerder; je duikt één keer en je ontsluit een nieuw fragment van een herinnering, en dit proces herhaalt zich totdat je uiteindelijk bij een splitsing in de weg aankomt, om het zo maar te zeggen.

Wat de verhaallijnen betreft, WANORDE is niet iets wat ik als ronduit spectaculair zou omschrijven; het mist de basisplotelementen en krachtige geschriften om een ​​solide boodschap over te brengen. Begrijp me niet verkeerd, het heeft de setting, maar met een gebrek aan richting en een belachelijke hoeveelheid ongebruikelijke dialoogkeuzes, maakt het het vaak moeilijk om te begrijpen of mee te werken. En vervelend, maar de teleurstelling houdt daar niet op.

Geklonterd en rommelig

Laten we de olifant in de kamer hier erkennen: Wanorde is, in de eerste plaats een onafhankelijk IP, en dus zou je natuurlijk niet per se de binnenste kring binnenwandelen met de verwachting dat je een   meesterwerk, of iets dat ook maar enigszins in de buurt komt van, laten we zeggen, een bekroonde schurkachtig. Het volstaat te zeggen, WANORDE presenteert zichzelf niet als een baanbrekend kunstwerk, en concurreert ook niet met zijn soortgenoten voor een plek aan de top. Integendeel, het maakt het bijna vanaf het begin duidelijk dat, hoewel verschillende van zijn componenten zeker de technische verfijning en complexiteit van een moderne triple-A IP missen, het heeft een identiteit, en het heeft de ambitie om zijn boodschap over de hele wereld te verspreiden. En dat is geweldig; ik hou van een indieproject dat de sociale normen negeert en de waarden van kleinere projecten.

Met al het bovenstaande in gedachten kan ik mijn waar gevoelens over het spel als geheel. Ten eerste, de gevechtsmechanismen — eh, die zijn niet geweldig. Ik zeg dat vooral omdat de meeste, zo niet allen van de gevechtsontmoetingen die je in de campagne tegenkomt zijn niet alleen stijf en rommelig, maar ook onhandig ontsierd door trage combo's en een robotachtig gevoel dat bijna onmogelijk is om te vergeten. Ten tweede is er de vast camerahoek—een vervelende toevoeging aan het mainframe die weinig tot geen flexibiliteit of assistentie biedt aan het vechtsysteem in het algemeen. Het is vanwege deze significante verschuiving in focus en het schouderomhelzende perspectief dat ik uiteindelijk iets te lang heb doorgebracht met gewoon proberen om erachter te komen of mijn aanvallen wel of niet raak waren, of dat ik gewoon op knoppen drukte voor de lol. Nogmaals, niet geweldig.

Op de Overige Hand

Aan de andere kant van dit nogal teleurstellende voorspel zijn de graphics niet allemaal even geweldig. uit die slecht. Oké, ze presteren dus niet echt boven hun gewicht, maar met een glanzende esthetiek die zowel prettig is om naar te kijken als thematisch gezien klopt, is er verrassend veel te vieren. Op de omkeren Aan de andere kant van deze medaille is er de dialoog, en dan hebben we het nog niet eens over de vertaling—twee dingen die, hoewel aangetrokken tot de ideologie van een serieus script, verwateren tot een humoristische cluster van slordigheid en lachwekkende zinnen die de basiscontext van een plausibele boodschap missen. Natuurlijk kan ik niet ook veel klachten hier, maar het feit dat je kunt horen de stemacteurs die alles geven om regelafbrekingen te voorkomen, is genoeg om de onderdompeling te verpesten. Als het een komedie, dan is dat prima — maar dat is het niet; het is een spel dat te hard probeert, en dat merk je.

dat zeg ik niet WANORDE is een Early Access-game — maar het is ongeveer net zo kapot als een Early Access-game, dat zal ik maar zeggen. Daarom is het moeilijk om het in zijn actueel staat, want het mist de basisfunctionaliteit en compositie van een volwaardige actie-rogue-achtige titel, en het zou zeker wat extra tijd op de lange baan kunnen gebruiken voordat het zijn ware kleuren laat zien. Op het moment van schrijven is het ongeveer net zo monochroom als het restitutiebeleid — en dat is verdomd jammer, gezien het feit dat het zou kunnen hebben presteerde een stuk beter met een of twee grote aanpassingen aan de infrastructuur. Na verloop van tijd zal het waarschijnlijk een wending ten goede nemen. Nou, laten we hopen van wel, hoe dan ook.

Vonnis

WANORDE probeert zijn best te doen om de essentie van een bloeiende cyber-elektrische rogue-lite te vangen, maar schiet uiteindelijk tekort als het gaat om het manifesteren van de authenticiteit van een echt meeslepende ervaring. Afgezien van de halfbakken gevechtsmechanica en algemene onhandigheid, WANORDE slaagt er ook niet in om een ​​tot nadenken stemmende verhaallijn te leveren die zowel boeiend is  en  hoorbaar bevredigend. Het is bijna alsof AI de scripts heeft geschreven en de contouren voor de code heeft bedacht—een veel, veel eerdere versie van AI, trouwens. En dat is jammer, want als je de slechte elementen uit het systeem zou halen, zou je een relatief goede game hebben met een aantal behoorlijke eigen botten. Maar helaas is dat gewoon niet het geval met deze post-launch iteratie.

Om het in zwart-wit te schilderen, WANORDE had een veel betere rouge-achtige kleur kunnen zijn, als het veel langer in de oven had gezeten en niet genoegen had genomen met een product van lagere kwaliteit dat de diepte van een compleet IP. Ik sta niet op het punt om het helemaal onder het tapijt te vegen, dat wel; het is natuurlijk een beetje houterig en ja, de dialogen zijn ongeveer net zo cheesy als een tv-commercial uit de jaren negentig, maar misschien is het gewoon kan zijn, dat is wat mij intrigeert aan het bestaan ​​ervan. Voorlopig noem ik het voor wat het is: een janky rogue-like met ver te veel losse draden. Bel me over een maand of twee terug en wie weet — misschien neem ik dat wel terug en schrijf ik een alternatieve conclusie voor de zaak.