Atomic Heart Review (PS4, PS5, Xbox One, Xbox Series X/S en pc)

Het lijkt een eeuwigheid geleden Atoomhart's teaser-trailer kwam voor het eerst uit. Die ene factor maakt het moeilijker voor Atoomhart, in die zin dat we verwachten dat het ons volledig zal verbazen met de vele ontwikkelingstijd die de game had. Hoe dan ook, hoge verwachtingen terzijde, ik heb jeuk gehad om de Atomic Heart-recensie als het is nu uit op PS4, PS5, Xbox One, Xbox Series X/S en pc. Zelfs aan de hand van vroege beelden kon je zien hoe spectaculair de graphics waren. Het feit dat dit een spel met alternatieve geschiedenis is, wekt nog meer interesse om te onderzoeken wat deze nieuwe wereldorde precies te bieden heeft.

Xbox-bezitters hebben het geluk toegang te krijgen tot Atoomhart via Game Pass vanaf dag 1. De andere consoles, niet zozeer, want je moet er een exemplaar van kopen voor maar liefst $ 70, variabel per staat. In dat opzicht is het volkomen begrijpelijk om even te pauzeren en te beoordelen hoe de moeite waard het is om je geld aan uit te geven Atoomhart. Is het spel werkelijk zo cool als iedereen zegt het is? Zijn de graphics in orde en verder? Vervult de wereld de verlangens van het hart? Het belangrijkste is: zijn de gevechten snel, leuk en bevredigend tijdens elke missie? Voor antwoorden op deze vragen en meer, ga je op je gemak met deze deep-dive Atoomhart beoordeling van het goede, het slechte en het lelijke (indien aanwezig).

Eerste dingen eerst, het verhaal

Zonder al te veel spoilers te geven (ik zal zeker proberen de sappige stukjes alleen voor de eerste blikken te bewaren), Atoomhart is een verhaal dat je al duizend keer eerder hebt gehoord. Het speelt zich af in de jaren vijftig, vlak nadat de Sovjet-Unie de Tweede Wereldoorlog had gewonnen. Het alternatieve verhaal over hoe het ging, zegt hoeveel de wereld is geëvolueerd tot deze niet te stoppen technologische kracht. 

Robots zwerven rond alsof ze de plek bezitten en hebben de arbeidersklasse volledig overgenomen. Zelfs met zo'n prestatie voelen mensen nog steeds de behoefte om verder te gaan, dus beginnen ze te werken aan een scifi-idee waar je misschien al eerder van hebt gehoord: het internet opnieuw creëren in de hoofden van mensen. Deze "hive-mind" is slechts enkele dagen verwijderd van de lancering wanneer je wordt opgeroepen naar Faciliteit 3826, het belangrijkste onderzoekscentrum van de Sovjet-Unie, om een ​​of andere anomalie te onderzoeken.

Charles voegt zich bij je aan geheugenverlies lijdende zelf, een pratende, bewuste handschoen met polymeergevoede telekinese- en cryokinese-krachten. Dus haast je je naar faciliteit 3826 om een ​​gedeeltelijk verwoeste ondergrondse faciliteit te vinden die tot de nok toe gevuld is met gemuteerde wezens en bloedbeluste robots. De situatie escaleert over de hele wereld en je nieuwe missie wordt om alle chaos tot op de bodem uit te zoeken.

Sergei, de redder van de aarde

Ik wil Sergei, de hoofdpersoon, in de schijnwerpers zetten, want hij is nogal een, eh, personage. Hij lijkt zich zijn verleden niet te herinneren en is alleen gefocust op zijn missie om alle vijanden die zijn pad kruisen te vernietigen. Het is nogal een heroïsche vraag, gezien het feit dat de hele wereld dystopisch is geworden en het aan hem is om een ​​manier te vinden om de wereldorde te herstellen. "De Verlosser van de Aarde", zo u wilt.

Maar Sergei is niet de meest sympathieke redder, hè? Hij is niet grappig en, eerlijk gezegd, irritant. Aan de andere kant is Charles een behoorlijk attente sidekick, die zelfs de moraal van een 'zwermintelligentie' ter sprake brengt. Sergei kon Charles echter geen moer schelen, hij gebruikte hem alleen maar vanwege zijn talenten en wilde de missie die hem was opgedragen volbrengen. Je zou denken dat hij na een paar uur spelen van gedachten zou veranderen, maar nee. Dus het enige wat je nog kunt doen is hem tolereren, in plaats van empathie te tonen.

Terwijl we bezig zijn, lijkt het schrijven ook niet goed. Het is niet boeiend of tot nadenken stemmend. Zeker. De eerste paar uur van de game onthullen dit uitgangspunt dat we eerder hebben gezien en dat mogelijk ergens heel cool zou kunnen zijn. Maar het uitgangspunt sterft vrijwel af zodra we de eerste missie hebben voltooid. Aan de ene kant springt de game in een ambitieuze ravotten, waarbij diep complexe thema's als kapitalisme, socialisme en communisme worden aangesneden. Aan de andere kant worden we getrakteerd op korte gesprekken die tot op zekere hoogte enige nieuwsgierigheid opwekken, maar die vrijwel vervagen naar de laatste delen van het spel.

De wereld, oh mijn, de wereld

Van de voorkant tot het uitgangspunt tot de eerste paar uur in het spel, Atoomhart presenteert zichzelf zo ambitieus dat je in een spel wordt getrokken nog voordat je het vlees en de aardappelen ervan hebt gekregen. Het is zo uitnodigend, zo meeslepend, in ieder geval voor een tijdje. Er zijn zoveel dingen waar ik mijn vinger niet op kan leggen die mislukken, die, wanneer ze worden samengevoegd, een anders potentieel triple-A-titel verdrinken.

Laten we beginnen met de eerste paar uur die op een lineaire manier worden doorgebracht, waarbij je de eerder aardige robots neerhaalt die bloeddorstige vijanden zijn geworden die op je af komen. Het is een leuke, snelle gevechtservaring die je een verscheidenheid aan interessante gemuteerde of robotachtige wezens naar je toe gooit. Al die tijd wordt de plot ontrafeld via gekrompen ondertitels en meestal irritante dialogen. Nu het plot uit de weg is geruimd, krijg je eindelijk de kans om de wereld buiten de faciliteit te verkennen. 

Het is geen vraag. Atoomhart's open-wereldomgevingen zijn om voor te sterven. Het is absoluut prachtig. Zo uitnodigend dat ik betwijfel of je enig voorbehoud zou hebben als je verdwaalt in ontzag voor dit alles. Dit maakt het allemaal droeviger Atoomhart de kans verloren om te profiteren van zulke weelderige open-wereldruimten. 

Voor het grootste deel speel je minigames en jaag je op speurtochten. Het begon zelfs een tijdlang lineair aan te voelen, aangezien je een overzicht krijgt van hoe je verder moet. Je bent natuurlijk vrij om rond te dwalen, maar om naar de vooraf gedefinieerde faciliteiten te gaan, hoe lineair ze zich ook voordoen, lijkt meer een voordeel te zijn. Laat het me uitleggen.

Verloren in Sovjet-utopie

Zie, Atoomhart is een lust voor het oog. Dat trekt niemand in twijfel. Maar zelfs met zulke verbluffende graphics moet er nog steeds een verscheidenheid aan dingen te doen, te zien of te vinden zijn. Wanneer je voor het eerst deze stijlvolle retrofuturistische Sovjet-utopie binnenstapt, voel je een kick die geblust moet worden. Het feit dat het exact dezelfde structuur heeft als BioShock Infinite verhoogt alleen maar de verwachtingen.

In een mum van tijd ontstaat er wereldwijde anarchie die je bezig houdt met het neerhalen van beheerde lijken en robots die op zoek zijn naar bloed. Qua gevechten is het leuk om te spelen met de betrokken melee-, ranged- en elementaire vaardigheden. Als je dacht dat Faciliteit 3826 het worstcasescenario zou zijn geweest, bewijst de open wereld het tegendeel, met veel, veel ergere zwermen vijanden die op je af komen.

Hoe adem ik?

De buitenwereld is zo chaotisch dat je bijna terug wilt rennen naar afgesloten ruimtes. Maar je bent nog steeds gefascineerd door de schoonheid waar je net in bent gestapt, dus je blijft erbij. Kijk, er zijn overal talloze beveiligingscamera's. Het enige dat nodig is, is dat iemand je ziet om de bloeddorstige bots te waarschuwen voor je aanwezigheid. Je zou binnen enkele seconden kunnen worden overspoeld met bots, zelfs acht tegelijk, die je in de bocht nemen.

Hoe goed je ook bent in gevechten, de onbalans neemt het gewoon over. Om nog maar te zwijgen van de drones die door de lucht zwermen, gevallen bots repareren, lasers op je schieten, of erger nog, airdropping om nog meer bots in enorme kratten vrij te laten. Je zou je toevlucht kunnen nemen tot stealth, maar Atoomharten is niet bepaald gebouwd voor stealth. Vroeg of laat zullen ze je vinden en je vermoorden.

Tenminste, Loot

Sommige van de faciliteiten die u bezoekt, bevatten behoorlijk coole scifi-innovaties die u kunt verkennen. Bovendien ben je vrij om nieuwe tools te maken en ermee te experimenteren. Of je ze nu van gevallen vijanden plukt, ze verwerft terwijl je hoofdmissies voltooit, of je uiterste best doet om wat meer te ontdekken Atoomhart's wereld in petto heeft, wees gerust, je wordt beloond voor je nieuwsgierigheid en wil om te overleven.

Vonnis

Hé, ik zou kunnen doorgaan over de functies die dat zijn Atoomhart heeft te bieden. Niemand zei dat het je ooit zou ontbreken aan dingen om daar te doen. Het enige probleem is de passie en motivatie om deze dingen daadwerkelijk te doen. Tijdens het spelen Atoomhart, de wereld trekt je naar binnen als een magneet, maar de sleur wordt te veel om te dragen. Met welk doel? Het spel smeedt zwermen vijanden tegen die ene tegenstander. Waarom zou je zo'n prachtige, overweldigende wereld samenstellen om hem te vullen met dingen waar we geen dwingende interesse in hebben? Het is als een woestenij - een geavanceerde woestenij met op hol geslagen robots en een complot dat nergens toe leidt. 

Ik zeg niet Atoomhart is een complete verspilling van tijd, nee. Als je een Xbox-eigenaar bent met een Game Pass-abonnement, probeer het dan zeker. Maar als je dat niet bent, is het misschien verstandig om een ​​stap terug te doen voordat je de aankoop doet om er zeker van te zijn dat dit is wat je wilt laten zinken 20+ uren in.