Armored Core VI: Fires of Rubicon recensie (PS5, PS4, Xbox Series X/S, Xbox One en pc)

Veel mensen kennen FromSoftware als de grenzen van de Souls-franchise. Ze staan ​​niet alleen bekend om hun werk in de Donkere zielen serie maar ook voor bloodborne, Sekiro: Shadows Die Twiceen Elden Ring, die allemaal Soulslike DNA hebben en meestal een open wereld verkennen. Echter, hun meest recente Gepantserde Core VI: Branden van Rubicon is alles behalve. 

Simpel gezegd, het is de zesde aflevering in de Gepantserde Core series, volgende Armored Core: Verdict Day (2013). Met een nieuw verhaal en een nieuwe setting hoopt de game moderne mech-piloten aan te trekken en veteranen opnieuw in dienst te nemen. Maar zal het genoeg zijn om FromSoftware's Souls-liefhebbers te verleiden? Is het een spel waar iedereen van kan genieten? Laten we het ontdekken in onze Gepantserde Core VI: Branden van Rubicon beoordeling.

Moge het beste bedrijf winnen

In een notendop, Gepantserde Core VI: Branden van Rubicon vertelt het verhaal van megabedrijven die strijden om de controle over een gevaarlijk onstabiele hulpbron die bekend staat als Coral. Voorheen had de strijd om Coral te verkrijgen de planeet schoongeveegd van haar natuurlijke fenomenen en schoonheid. Het enige dat overblijft zijn verlaten landen – dorre woestijnen, bevroren meren en dergelijke – en sporen van koraal. Zodra het nieuws de buitenaardse planeten bereikt, laten ze hun woede op de planeet neerdalen en sturen ze hun beste mech-vernietigers om alles te vernietigen wat hen in de weg staat en de controle over het Koraal over te nemen. Dat is waar jij binnenkomt. 

Je bent een ingehuurde mech, klaar om te vechten voor de zaak van het bedrijf dat de rekening kan betalen. Een mysterieuze man genaamd Walter neemt contact met je op en vraagt ​​je om een ​​paar rekeningen te vereffenen met willekeurige bedrijfsmechs. Dus ging je de door oorlog verscheurde buitenwereld in om ze in het gezicht te slaan en een checklist voor die missie af te vinken. 

Dat is het wel zo'n beetje voor de gameplay. Kies missies vanaf het basisstation. Rust jezelf uit met de wapens en uitrusting van jouw keuze. Ga op pad in verschillende omgevingen om te vechten en je doelstellingen te bereiken. Keer dan terug naar het begin om te spoelen en herhaal. De hele oefening zou waardeloos zijn geweest, behalve Gepantserde Core VI: Branden van Rubicon maakt het interessant, vertederend en leuk om te spelen. 

Zoek het zelf uit

Zodra je verbinding hebt gemaakt met het uitgangspunt, gooit het spel je de zee in om je weg tussen de haaien te vinden. Het is een intrigerende manier om een ​​verhaal te ontrafelen waarin je een stille hoofdpersoon bestuurt in plaats van een pratende. In plaats van met NPC's te communiceren, communiceren ze tijdens missies via de radio met je, waarbij ze hints geven en plotdetails onthullen. En in plaats van gedetailleerde filmische verhaalmissies zie je vooral gesproken teksten, zij het goed geacteerd, via een missie-briefingscherm in PowerPoint-presentatiestijl. 

Je krijgt nooit veel gezichten of lichaamstaal te zien. Onze hoofdpersoon lijkt het type te zijn dat de wind (of het geld) volgt, wat overbodig lijkt als je later vrij bent om te kiezen welke missies en dus welke facties je wilt steunen. Jouw keuzes veranderen op hun beurt de uitkomst en het einde van het verhaal. Maar zelfs met de vindingrijkheid voelt het hele verhaal nog steeds aan als een verworven smaak die een beetje ouderwets aanvoelt. 

Bovendien? Het is moeilijk om aandacht te schenken aan welke nieuwe geheimen of wendingen je landgenoten je proberen te vertellen tijdens de vaak chaotische en snelle gevechtsscènes, waarin je letterlijk probeert niet dood te gaan. Uiteindelijk raakte ik niet zo ver in het verhaal als ik had gewild, en kwam ik goed op de hoogte van het intrigerende uitgangspunt en met slechts een oppervlakkige uitleg van wat er aan de hand was. 

Moeten mecha en verlaten gebieden altijd samengaan?

Het is duidelijk dat de setting is bijgewerkt met moderne beelden en een consistente 60 fps die nooit wegvalt, wat voor een soepele ervaring zorgt. De omgeving is echter grotendeels desolaat, waardoor ik me afvraag of het wel echt nodig is om de boodschap over te brengen die deze game moet overbrengen. Misschien is het. Ik heb gewoon het gevoel dat ik de voorkeur geef aan levendige omgevingen met een interessant kleurenpalet en enige schijn van leven, zelfs als er geen echte fysieke menselijke lichamen rondlopen. 

Missies daarentegen voelen fris aan elke keer dat je er een neemt. Dankzij de diverse arena's van de game. En als je er eenmaal middenin zit, straalt elke laserstraal, kogelvlam en metaalcrash charme en visueel genot uit. Qua visuals valt de mech-op-mech-actie het meest op. Bovendien ben je vrij om je bouw aan te passen, inclusief de benen, armen, borst, kleuren, logo's, enzovoort, om de mech te creëren die het beste bij je eigen hart past.

Tijd om te vechten

Zoals eerder vermeld, Gepantserde Core VI: Branden van Rubicon is missiegestructureerd. Elke missie duurt een paar minuten, met een totale speeltijd van 50 tot 60 uur, afhankelijk van je algemene vaardigheidsniveau. Ondanks de korte uitbarstingen van missieruns, waarbij vaak taken betrokken zijn zoals het vernietigen van artillerie-installaties, het aanvallen van een damcomplex en dergelijke, voelt iedereen zich verschillend van de anderen, van vijandelijke plaatsingen tot de omgeving.

Ten eerste moet je je voorbereiden. Je kunt je mech uitrusten met maximaal vier wapens, twee aan elke hand en twee aan elke schouder. Zoals je snel zult ontdekken, Gepantserde Core VI: Branden van Rubicon mist een progressiesysteem. Ontgrendel liever nieuw speelgoed dat je mech kan uitproberen. Aanvalsgeweren, bazooka's, machinegeweren, vlammenwerpers - noem maar op. En je kunt ze alle vier tegelijk afvuren, wat resulteert in de spannende mech-op-mech-actie die ik eerder noemde.

Als je een controller gebruikt, kan het een beetje lastig worden, want hoewel het stampen van knoppen niet werkt, zijn er nog steeds veel knoppen die je moet indrukken om alle wapens te besturen, plus de joystick voor beweging. Maar godzijdank is vechten het beste deel, omdat het zo snel gaat dat je hart van begin tot eind sneller gaat kloppen. Je bent voortdurend in beweging, sprint vooruit, gebruikt boosters om te springen en een tijdje in de lucht te blijven, en manoeuvreert je voortdurend een weg om vijanden heen om ze op hun zwakke punten te raken met alles wat je hebt. 

Niet zo stoer, toch?

Je zult mini- en megabazen tegenkomen die je in de schaduw stellen en de hele tijd doodgaan – en niet omdat je niet hard genoeg je best doet. In dat opzicht, Armored Core VI: Vuur van herboren is vergelijkbaar met de Souls-spellen. Het is ongetwijfeld moeilijk, vooral gezien het kernconcept van de gameplay: je een weg uit moeilijke situaties banen. Er zijn zoveel onderdelen om uit te kiezen, en zoals je snel zult ontdekken, gaan sommige bazen pas ten onder als je de perfecte uitrusting hebt gevonden om ze uit te schakelen.

Als je je afvraagt ​​of je hulp kunt krijgen bij het uitschakelen van lastige bazen: dat kan niet. De missies ondersteunen geen coöp. Als je een competitieve instelling hebt, kun je de 1v1- of 3v3-gevechtskooien voor meerdere spelers bekijken, die worden ontgrendeld nadat je een deel van het verhaal hebt ontrafeld en de kans hebt gehad om aan de constructie van je mech te sleutelen om de perfecte te vinden, niet alleen voor jou, maar voor elke missie die je uitvoert.  

Vonnis

Is het dus de moeite waard om te spelen? Gepantserde Core VI: Branden van Rubicon? Het antwoord is een volmondig “ja” voor die-hard mech-fans. Souls-fans zouden het ook kunnen overwegen vanwege het moeilijke maar toegankelijke FromSoftware-vechtsysteem. Voor degenen die geen interesse hebben in mechs of Souls-achtige ervaringen kan het echter beide kanten op gaan.

Op het gebied van de profs, Gepantserde Core VI: Branden van Rubicon gebruikt een slim concept van sleutelen aan een breed assortiment aan wapens en constructies om de ideale te vinden om specifieke bazen in specifieke missies uit te schakelen. Een extra bonus zijn de vloeiende en responsieve gevechten, die, hoewel moeilijk, de moeite waard zijn om onder de knie te krijgen. Naast uitstekende stemacteurs en consistente framesnelheden van 60 frames per seconde.

Sommige onderdelen hebben echter wat meer tijd nodig in de garage. Het besturingssysteem kan bijvoorbeeld soepeler zijn. Op dit moment zijn er veel commando's die in één adem moeten worden gegeven, wat na een tijdje krampen kan veroorzaken. Bovendien zal de setting misschien niet iedereen aanspreken, met momenten waarop het wat saai kan aanvoelen. Ook de camera kan moeite hebben om de hectische behoeften van het gevechtssysteem bij te houden, waardoor je zou willen dat hij snel genoeg kon ronddraaien om de vijand te kunnen opmerken en in de gaten te houden. 

Dit alles wil zeggen dat Gepantserde Core VI: Branden van Rubicon is verre van perfect. Maar het goede nieuws is dat de tekortkomingen ervan niet ernstig genoeg zijn om de algehele ervaring te laten ontsporen. Hieruit blijkt duidelijk dat FromSoftware nog steeds goed bezig is, niet alleen op het gebied van Souls-gaming, maar ook in het doen herleven van de lang vergeten Gepantserde Kore mech-serie op de best mogelijke manier.