Recenzja Let's Nuke Mars (PC)

Jego Stanley Przypowieść od nowa. Wygląda na to, że chociaż nie mam narratora w stylu Stephena Fry'a i wielościeżkowego korporacyjnego monolitu do eksploracji, po raz kolejny znalazłem się na gorącym krześle, wykonując częste polecenia, naciskając duże przyciski, które są, z tego co słyszałem, Zatwierdzone przez HR, i przechodzę przez rozległy proces, aby przerwać pętlę. Nie jestem tutaj, aby podnieść zasłonę tajnej organizacji, ani nie pracuję nad rozwikłaniem mitologicznej historii o marionetce i nadrzędnej hierarchii, która może lub nie pociąga za sznurki. Jestem tutaj, aby zbombardować Marsa. Nie wiem, czy to test, czy powinienem podążać alternatywną drogą. Jednak kiedy kaktus otwarcie powiedział „Zniszczmy Marsa" podczas odprawy misji, w mojej głowie włączył się przycisk. Nie myślałem o tym. Zgodziłem się na nuklearne zbombardowanie Marsa.

Zniszczmy Marsa to krótka dwudziestominutowa podróż, podczas której Ty, osoba odpowiedzialna za świecący przycisk na desce rozdzielczej, bierzesz na siebie odpowiedzialność za, cóż, nuklearny atak, albo przynajmniej terraformowanie Mars. I przez to mam na myśli, że jako dowódca tego najważniejszego przycisku, ty mają za zadanie wybrać moment, w którym należy wprowadzić w życie podstępny plan, i  jeśli chodzi o komunikację i motywację nie słuchać pewnych rozkazów, aby pomóc rozwikłać inny ukryty scenariusz. Jak Przypowieść Stanleya, w pewnym sensie gra zachęca do podejmowania kluczowych decyzji w trakcie podróży, a każda wybrana ścieżka prowadzi do jednej z kilku unikalne zakończenia. Jest krótki, słodki i całkowicie uczciwy — przynajmniej w oczach HR, jak się okazuje. Co one Nie wiem, nie zaszkodzi im, prawda? Dobrze.

Jeśli jesteś już gotowy, aby wsiąść na pokład tego satyrycznego widowiska i założyć joystick, to załóż kask i zajmij swoje stanowisko — Zniszczmy Marsa.

Tak, kapitanie

Mars nie wygląda najlepiej i prawdopodobnie przydałoby mu się trochę potrzebnej terraformacji. Przynajmniej tak zaleca nauka, która za tym stoi. Tak się składa, że ​​bez kogoś, kto naciśnie kilka przycisków i szybko wykona jakieś działania, tak monumentalne osiągnięcie raczej się nie wydarzy. Dobrze więc, że jest ktoś, kto chętnie będzie wykonywał rozkazy jak pies z kością albo kot z laserowym długopisem. I oto jest ty. Nie ma powodu, aby przeszukiwać dokumenty lupą. Polecenia są napisane czarno na białym: naciśnij przycisk, gdy zostaniesz o to poproszony, i rób, co ci każą, gdy i  jeśli chodzi o komunikację i motywację potrzebne. Co najgorszego może się stać, jeśli powiesz nie? Ech…

Zniszczmy Marsa zaczyna się od serii zadań wymagających skupienia: kliknij i przeciągnij planetę, aby ją obrócić, naciśnij jeden lub dwa przyciski, aby uruchomić określone wiązki laserowe i wsłuchaj się w głos w swojej głowie, który ci to mówi co robić i  jeśli chodzi o komunikację i motywację aby to zrobić. Mechanicznie nie ma tu wiele, co musisz wiedzieć. W rzeczywistości, samą grę można poznać, a nawet opanowany za kilka minut. Jest przeciąganie, klikanie i, cóż — to tyle. A jednak to nie jest to, co Zniszczmy Marsa chce ustalić priorytety; to poziom wolności, który my, jako gracze, możemy odblokować, czy to poprzez zaniedbanie, czy posłuszeństwo. Zadania są proste, ale to niekoniecznie oznacza, że mieć aby je spełnić, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi.

Pchanie Supernowej

Większość rozgrywki sprowadza się do krótkiej osi czasu składającej się z faz, przy czym każda sekcja wymaga pewnej formy ręcznego wprowadzania danych, aby historia potoczyła się właściwie lub, w niektórych przypadkach, Wrongs kierunek. W większości przypadków twoje zadanie polega albo na wyrzucaniu laserów w celu terraformacji planety, albo na naciskaniu dziwnych przycisków w celu aktywowania pewnych zdarzeń, przy czym to drugie zależy od decyzji podejmowanych przez ciebie ze statku kosmicznego. Oprócz tego wszystkiego jest głos—narrator nieoficjalny, który zrzuca ci na barki informacje i mówi, jak masz realizować swoje cele. No cóż, w pewnym sensie. Mam tu na myśli to, że wspomniany drugi pilot robi lejek żądań do pamięci podręcznej, nie musisz koniecznie przestrzegać zasad. Przyznaję, że to nie zmienia gry całkowicieale przyjmując różne role na pokładzie statku, możesz nieznacznie zmienić zakończenie.

Choć mechanika jest rozczarowująca, a przyciski są raczej mało zróżnicowane, to jednak is jest tu wiele do oglądania. Ale to nie znaczy, że jest to obraz idealny; w rzeczywistości ilość ruchomych elementów, chwiejnych animacji i nie wspominając o wątpliwie wiarygodnym dubbingu mogą być wiele do przyswojenia nawet w najlepszych czasach. Trudno, szczerze mówiąc, stwierdzić, czy pewne wydarzenia powinien się wydarzyć, czy też są to jedynie techniczne wpadki, które nie zdołały wydostać się z sita przed rozpoczęciem gry na swoich pozycjach. Nie jestem jednak z tego powodu zbyt zły. To końcowy wynik lokalnego Game Jamu — więc kilka luźnych śrubek i nakrętek jest oczekiwanych, żeby być uczciwym.

Werdykt

Jeśli się uwzględni Zniszczmy Marsa został pierwotnie pomyślany jako część lokalnej sesji Game Jam, fantastycznie jest widzieć, jak taki niedokończony projekt w końcu wychodzi zwycięsko jako pełnoprawna gra na Steam. Oczywiście, mógłby skorzystać z szeregu technicznych ulepszeń, aby różne obszary świeciły trochę jaśniej, i z pewnością mógłby skorzystać z odrobiny dodatkowego mięsa na kościach, aby pomóc przenieść tę dwudziestominutową kampanię do znacznie większe doświadczenie symulacyjne. To powiedziawszy, za kilka dolców, myślę, że jest coś, dla czego warto wyciągnąć portfel. Nie zbije cię to na szóstkę, ani nie da ci czegoś, o czym mógłbyś napisać do domu, ale powinno dać ci dobry powód do śmiechu, gdy nieumyślnie rozniesiesz w pył nieszkodliwą planetę.