Void Collector recensie (PC)

Ik zal eerlijk zijn, er staan ​​wel wat dingen op mijn bingokaart, maar ik kan niet zeggen dat er ‘de middelvinger opsteken naar een windmolen’ op staat. Void Collector — Ik wijs met de vinger naar jou.

Voor zover ik me kan herinneren, dacht ik Void Collector moest anders zijn, misschien zelfs ontspannen Een first-person shooter – alsof je met een paar vrienden een potje steen, papier, schaar speelt om de tijd te doden. Maar tot mijn verbazing was het helemaal niets van dien aard. Nee, het was ver belastender dan dat. En als ik zeg belastend, Ik bedoel niet dat het zo was fysiek belastend, maar mentaal was het van een heel ander niveau. Het bleek dat een middelvinger laserstralen kon uitstoten, en een gebalde vuist een reeks explosies kon veroorzaken die in hun eentje een groene geroosterde marshmallow konden vernietigen. Misschien heb ik de tutorial gemist, of misschien gewoon... kan zijn, Ik had verwacht dat de reis iets vergevingsgezinder zou zijn. Maar dat was het niet. Afgezien van het verschuiven van handen en het wisselen van vingers, rolde het ook getimede niveaus, scoresystemen en zelfs een dopamine (of SAP) meter om mij scherp te houden.

Gelukkig had ik al een paar rondes te veel gespeeld MULLET MADJACK te begrijpen hoe Het zou werken, dus tot op zekere hoogte kon ik de punten verbinden en de vergelijking formuleren. Handgebaren plus korte aanvallen van dopamine plus punten waren gelijk aan, nou ja, ander versie MULLET MADJACK — maar dan met een dikke middelvinger eroverheen. Dat basisbegrip was op zich al voldoende om het doel te begrijpen: naar slechteriken wijzen en genoeg punten scoren om mijn honger naar erkenning in een opgefokte wereld te stillen. Sterker nog, ik had alleen de mullet nodig om helemaal los te gaan.

De vogel omdraaien

Void Collector ging niet zozeer om het verzamelen leegtes omdat het ging over het op een abnormale manier buigen van vingers om krachten te activeren die mijn stoutste dromen te boven gingen. Dat was eigenlijk wat de meerderheid van de hield in: springen tussen tekenfilmwerelden en het gebruiken van de kracht van mijn eigen twee handen en fantasierijke gebaren om vijanden te verslaan, kleurrijke hindernissen te overwinnen en te strijden tegen tijdgebonden evenementen om voordelen te verdienen en, voor zover ik begreep, ander de kans om het allemaal nog een keer te doen voor nog grotere beloningen.

De game wordt omschreven als een belachelijk snelle first-person shooter – en daar kan ik volmondig ja op zeggen. De gameplay zelf is niet het obstakel dat je hier moet overwinnen; het is de steeds veranderende carrousel van handgebaren die tot wapens worden omgevormd. genoodzaakt bent te ontcijferen, dat is het probleem. In tegenstelling tot een traditionele first-person shooter, niet het vermogen hebben om elk wapen dat in je handen valt te gebruiken om jezelf tegen gevaar te beschermen. Hier is elk handgebaar heeft een kracht – een kracht die correleert met een obstakel in de omgeving. Het is, kortom, jouw taak om te wisselen tussen deze gebaren en, nou ja, ravotten Door de wildernis in een poging om bewonderenswaardige scores, tijden en klassementwaardige overwinningen te behalen. Klinkt makkelijk, toch? Eh — ja en nee.

Deze vingers verrichten wonderen

De onmiddellijke leercurve terzijde geschoven, Void Collector is een absolute knaller om doorheen te ploeteren. Het is brutaal en provocerend, maar zelfs met de toevoeging van een zware strijd, vindt het nog steeds manieren om je hongerig te houden naar een volgende ronde, zo niet met de belofte van meer Juice, dan met memorabilia – "dingetjes" die extra waarde toevoegen aan je verzameling wapens en onderscheidingen. Er is ook een solide selectie aan zones om doorheen te scharrelen, vijanden om te verslaan en uitdagende obstakels om te overwinnen, waardoor een goed gevulde wereld ontstaat met veel waar voor je geld.

In het midden van Void Collector bestaat uit vijf verschillende werelden, waarbij elke wereld een tutorial-niveau plus biedt vier afzonderlijke levels, die allemaal hun eigen scores, uitdagingen en shortcuts hebben om te ontdekken. Zodra je de mechanica doorhebt – hoe je moet wisselen tussen een van de vijf handgebaren, bedoel ik – krijg je de kans om je in elke level te verdiepen, de gangen te verkennen en persoonlijke doelen voor jezelf te stellen. Of dat nu is door het initiatief te nemen om de snelste route te vinden, of door de extra verzamelobjecten te verdienen om je portfolio aan te vullen.

Ik heb het gevoel alsof de kunst Stijl is ook iets dat hier het vermelden waard is. Het is een surrealistische ervaring, ploeteren door de levendige wijken van een tekenfilmwereld met oh zo veel bewegende onderdelen. Het lijkt inderdaad veel op ENA: Droom BBQ, in het geval dat, nou ja, er niet veel van klopt. Maar dat maakt het juist zo aantrekkelijk – dat het geen... formeel structuur, laat staan ​​een gevoel van lineariteit in het ontwerp. Zeggen dat het een onvoorspelbare onderneming is, zou het eerlijk gezegd niet de eer geven die het verdient.

Vonnis

Void Collector brengt dat dwaze, maar even opvallende gevoel voor humor naar een vingertastende first-person shooter-ervaring die net zoveel hilarische momenten als unieke personages en charmante wereldgebeurtenissen bevat. Het is een behoorlijk lastige game, met de hoeveelheid handgebaren (of wapens(als je wilt) om te leren en in te zetten op het slagveld. Dat gezegd hebbende, hoe meer tijd je besteedt aan het verfijnen van de gevechtsmechanica, hoe meer beter en hoe leuker de reis uiteindelijk wordt. Het is net als leren gitaar spelen, in zekere zin: naarmate je hand begint te vertrouwen op spiergeheugen om de juiste noten en akkoorden te raken, muziek- begint te stromen en geluid smakelijker. Een middelmatige vergelijking, dat geef ik toe – maar je snapt wel wat ik bedoel.

Er is een enorme hoeveelheid plezier dat je voor jezelf kunt creëren in Void Collector—zoveel zelfs, dat ik het aantal verkrijgbare prikkels gemakkelijk zou kunnen tellen twee handen. Simpel gezegd, als je van ongewone illustraties, snelle grappen en originele gevechtsmechanismen houdt die even uitdagend als bevredigend zijn om te beheersen, dan zul je waarschijnlijk genieten van het opscheppen over de creaties die dit komische kunstwerk vormen. Het is een vreemd stuk, dat geef ik toe, maar ik ben niet iemand die met de vinger wijst – tenzij het Gunther betreft.