Lightyear Frontier-recensie (Xbox Series X/S en pc)

Als ik een cent zou krijgen voor elk stuk land dat ik de afgelopen jaren heb moeten bewerken, zou ik waarschijnlijk net genoeg hebben om nog een paar handen te kopen om me te helpen bij toekomstige exploits; in het bijzonder een mechanische lader met de toegevoegde toeters en bellen die zelfs de meest ondervoede schil van de wereld in een baken van licht kunnen veranderen. FRAME-BREUK en versterkerstudio's' Lichtjaar Grens belooft te brengen voor slechts dat: een semi-ondervoed landschap dat rechtstreeks van de pagina's van een cultklassieker sciencefictionroman is gescheurd, en een mech-pak dat de kracht heeft om de broze botten van een voormalige utopie tot leven te wekken.

Op het eerste gezicht is het gemakkelijk om de blauwdruk in diskrediet te brengen als gewoon een levendige kloon van een met clichés beladen verhaal landbouwsimulator. En het is, op manieren; op geen enkel moment heeft het de bedoeling je iets anders te vertellen, noch verkleedt het zich als meer dan dat. Maar er is echter iets dat zijn positie als generiek sandbox-spel naar een hoger niveau tilt, en dat is het slimme gebruik van mechanische metgezellen. Zeker, het is niet iets dat bijzonder ongebruikelijk is voor de moderne gamecultuur, maar het feit dat zulke torenhoge bouten eerder geneigd zijn om je ambities met twee groene duimen te overladen, en niet bijvoorbeeld met volledig geladen machinegeweren, maakt het totaalconcept wel iets minder alledaags.

Het is inmiddels zo'n twaalf uur geleden dat ik PIP-3R voor het eerst de hand schudde en mijn eerste stukje gras cultiveerde, en dus is, in mijn gedachten, een groot deel van het werk voorbij. Voordat ik echter aan die laatste stukken land begin, moet ik het even terugspoelen en wat meer licht werpen op Lightyear-grens, bij wijze van spreken. Wil je met ons meedoen omdat we een beetje technisch worden? Laten we er dan in springen.

Eén kleine stap voor de mens, één grote sprong voor mechanische cultivatoren

Als het gaat om het verfraaien van het verhaal, heeft Amplifier Studios niet bepaald zijn best gedaan om iets te ambitieus te creëren; in feite volgt het een richtlijn die al tientallen jaren wordt gevolgd: een oude beschaving heeft de ruïnes van een tamelijk gebroken samenleving achter zich gelaten en heeft sindsdien een nieuwe generatie achtergelaten om de stukken op te rapen en haar wortels in hun oude glorie terug te brengen. Zoals het blijkt, Lichtjaar Grens is niet anders, in het geval dat, vanuit het perspectief van een ontdekkingsreiziger en een beginnende cultivatiebeoefenaar, het primaire doel is om het vervuilde milieu uit te roeien en het, met de kracht van verschillende gereedschappen en werktuigbouwkunde, te transformeren in een gemeenschappelijk toevluchtsoord voor de burgers van de toekomst – waar ze ook mogen zijn.

Wat is er anders in Lichtjaar Grens is dat je geen dorpelingen krijgt om vriendschap mee te sluiten, en daarmee veel minder ophaalmissies en karakterbogen om te ontrafelen. In plaats daarvan ben jij alleen, een gigantisch mech-pak en een satellietschotel genaamd PIP-3R, wiens enige doel het is om in een baan om de planeet te draaien en verschillende kwesties met je te bespreken terwijl je geleidelijke veranderingen aan het oppervlak aanbrengt en nog meer van zijn natuurlijke schoonheden opgraaft. en keystone-kenmerken. Daar is een coöpmodus voor vier spelers, maar een dergelijke optie is niet echt nodig om het meeste uit de getoonde inhoud te halen. Met andere woorden: als je liever een lo-fi-afspeellijst aanhoudt en lekker ouderwets aan het tuinieren bent, bij voorkeur zonder het extra drama van het jongleren met de behoeften van extra spelers, dan zul je waarschijnlijk genieten van zo ongeveer alles wat dat te bieden heeft. Lichtjaar Grens in zijn kist heeft.

Een betere morgen

Als je ooit het slachtoffer bent geweest van een schijnbaar eindeloze cyclus van wieden, planten en voeden, dan heb je ongetwijfeld een goed idee van wat je hier kunt verwachten. Niet verrassend, Lichtjaar Grens wijkt niet zo ver af van de gebaande paden, maar kiest ervoor om een ​​relatief ongevaarlijke en veilige route uit te stippelen die niet veel moeite kost om te navigeren. Voor het grootste deel bestaan ​​de doelen vooral uit het bestrooien van klodders slijm met kunstmest, en het verkennen van nieuwe gebieden om meer materialen te verwerven voor handige upgrades en componenten. Het is allemaal nogal een kwestie van spoelen en herhalen, en het vraagt ​​op geen enkel moment iets van je, behalve een paar uurtjes en een scherp oog voor de innerlijke geheimen van de natuur.

Het is de moeite waard om erop te wijzen dat, hoewel het spel een bewonderenswaardig aandeel milieuproblemen bevat, er hier niets bijzonder bedreigends aan de hand is. Gelukkig voor degenen die liever hun tanden zetten in een gemakkelijk renovatieproject dan zich neer te leggen bij de buitenaardse onderdrukkers van de wereld, Lichtjaar Grens heeft eigenlijk geen gevecht. Bovendien zijn er geen strikte regels voor hoe je past ook je kweektechnieken toe, of de strakke deadlines waar je naartoe moet werken. Afgezien van het feit dat je te maken krijgt met de vervuiling die vaak over je nederzettingen raast en bepaalde zaken verhindert om te groeien, zijn er niet zoveel problemen die je moet overwinnen of strategieën die je kunt integreren in de standaard negen-tot-vijf-routine.

Een gemiddelde dag in Lichtjaar Grens gaat als volgt: je wordt wakker, legt de basis voor een nieuw gebouw en gaat op zoek naar de middelen die nodig zijn om het te bouwen. Zodra je een herkenningspunt hebt gebouwd, heb je de mogelijkheid om nieuwe upgrades voor je mech-pak te verkrijgen, en daarmee nieuwe sleutels voor alternatieve gebieden op de wereldkaart.

Oh zo gezellig

Er is een woord dat we niet anders kunnen dan in de schijnwerpers zetten wanneer games als deze uit de grond komen, en dat is natuurlijk knus. Natuurlijk, het is een beetje cliché en aanmatigend, maar dat neemt niet weg dat het nog steeds een van de beste manieren is om zulke dingen te beschrijven. Van de bijzondere en kleurrijke kunststijl tot het akoestische klankbord en de subtiele geluidseffecten, Lichtjaar Grens heeft zo ongeveer alle kenmerkende eigenschappen van een traditionele, gezellige game, en het doet het genre recht door een gameplay-loop te leveren die zowel de moeite waard is als  en  bevredigend op de juiste plaatsen.

Er is een Klein probleem met de gezelligheid van dit alles: PIP-3R – de drone die dag en nacht doorbrabbelt zonder een moment te nemen om te ademen. Begrijp me niet verkeerd, het is begrijpelijk dat de ontwikkelaars een of andere vorm van verhaal willen toevoegen, terwijl de wereld van het spel verstoken is van enig menselijk leven of belangrijke dialoog. Dat gezegd hebbende, zou ik liegen als ik zou zeggen dat zulke woorden geruststellend, verhelderend of zelfs nuttig waren. Als ik bijvoorbeeld even gedachte over het even uittrekken van mijn mech-pak, dan zou ik hetzelfde praatje van dezelfde eenzame satelliet moeten doorstaan. En als ik over koetjes en kalfjes zeg, bedoel ik dat je keer op keer naar dezelfde drie of vier regels moet luisteren en niet kunt reageren. Als ik had uit die keuze, dan zou ik PIP-3R hebben verteld om, nou ja, niet.

Het is op dit moment muggenziften, maar het is ook iets dat de moeite waard is om erop te wijzen. Als je echter de spraakzame metgezel uit de vergelijking zou verwijderen (of op zijn minst de regels een klein beetje zou verkleinen), dan zou het ongetwijfeld een veel leukere ervaring. Sorry, PIP-3R.

Vonnis

Lichtjaar Grens is een voor de hand liggende keuze voor degenen die willen verdwalen in een web van traditionele gameplay-mechanismen die niet veel verder gaan dan wat wordt verwacht van een standaard levens- en landbouwsimulatiespel. Dat gezegd hebbende, doet het ook niet veel meer om het minder onorigineel te maken; de toevoeging van een mech en een pratende satelliet geeft het zeker smaak, maar dat is het dan ook. Wat de daadwerkelijke gameplay-ervaring betreft, is het eerlijk gezegd moeilijk om het verschil te zien tussen dit spel en, nou ja, elk ander spel dat dezelfde marges op de pagina wil laten doorsijpelen. Maar ik ben bereid de paar kleine overeenkomsten over het hoofd te zien en het te noemen zoals het is: een echt vermakelijke sandbox-sim met heel veel hart en potentieel.

Het staat nog in de kinderschoenen, dus het zou heel goed kunnen dat de ontwikkelaars het project in toekomstige updates behandelen met wat glanzendere en iets originelere componenten en gameplay-functies. Maar voorlopig, Lichtjaar Grens heeft net genoeg om je onverdeelde aandacht een paar uur of langer vast te houden - iets dat, eerlijk gezegd, veel alternatieven van de bovenste plank tegenwoordig niet helemaal kunnen aanprijzen.

Om een ​​lang verhaal kort te maken: als jij zijn het soort gamer dat ervan geniet om urenlang met een bijl in boomstronken te hakken, dan zul je ongetwijfeld genieten van het leeuwendeel van de inhoud die eruit komt Lightyear-grens. Maar voor al het andere zou je misschien kunnen overwegen om wortels te planten in een alternatieve dimensie, of beter nog, in een wereld die niet beladen is met een plakkerige satellietschotel die praktisch elk uur van de dag aan je enkels knaagt.