Copycat recensie (PC)

Stel je voor: je bent een kattenvriend met ernstige vertrouwensproblemen en een algemeen gebrek aan empathie voor degenen met een halsband, laserpen en elke vorm van sensorische dingetjes. Maar je bent ook een verontrust kat met een geschiedenis van trauma en algehele verlating. Je wilt niemand binnenlaten, en zelfs Olijf—een oudere Aussie met een natuurlijke neiging om tedere liefde en zorg te schenken aan harige pluisballen—heeft weinig macht over jou en de manier waarop jij het menselijk ras en zijn relatie met wilde dieren of huishoudelijke wezens bekijkt. De beperkingen van een huis in de buitenwijken zijn niets voor jou. Je verlangt naar het wilde en naar de verre hoeken van een wereld die geen leiband of kooi kent. Voor het grootste deel is dit Na-aper, in een notendop: een liefdesbrief aan gezelschap en de innerlijke werking van een kitten die verlangt naar een gevoel van verbondenheid.

Om je op de foto te zetten, Copycat is een inleidende passage tot de wereld van onafhankelijk gamen, en om nog maar te zwijgen van ontwikkelaar Lepel vol wonder's debuut-IP, waarvoor de makers duidelijk hart en ziel hebben gestoken in het vervullen van de behoeften van het genre. En wat betreft de genre, nou, laten we maar zeggen dat het in wezen is Stray (Verdwaald) voldoet aan Ik ben een vis, maar zonder de kom met water en de misselijkmakende aard van een wereld vol bewegende structuren en brakende dronkaards. Dat is in essentie, wat dit spel brengt: een korte maar verrassend inzichtelijke blik op de noodlottige momenten van een kat op zoek naar acceptatie te midden van een traumatische ervaring. En het is gewoon BedrijvenMaar laten we er niet langer omheen draaien. Copycat heeft voor slechts gelanceerd op Steam, dus als je zijn Wilt u er uw klauwen in zetten? Lees dan verder.

Thuis is waar je je klauwen legt

Copycat vertelt het verhaal van Dawn, een kat die, nadat ze gered is en teruggebracht is naar het asiel voor een toekomstige adoptie, terechtkomt bij Olive, een oudere verzorger die, net als Dawn, ook heeft geleden onder de gevolgen van verlating vanwege een vermist voormalig huisdier. Zonder vertrouwen en zonder de drang om zich aan iemand anders vast te klampen, trekt Dawn meteen aan de grenzen van haar nieuwe relatie, enigszins terughoudend om een ​​band te vormen en bijna gretig om te ontsnappen om een ​​zorgeloze levensstijl in het wild te leiden. Dat is echter totdat de band tussen de twee samenkomt en een soort mooi lint vormt, waarop zowel Dawn als Olive een plaatjesperfecte huisdier-en-eigenaar-vriendschap opbouwen. Hoe lief.

Natuurlijk klinkt het allemaal heel lief op papier — en dat is het ook, voor het grootste gedeelte. Maar nadat het eerste deel van het spel is weggeëbd, Copycat manoeuvreert uiteindelijk naar een andere dimensie - een gebied dat de komst van Olive's voormalige kat ziet, die uiteindelijk Dawn uit de knusse verblijven van Olive's armen duwt en in de steegjes van een eenzame wijk. Na uit die, wordt het verhaal meer een verhaal over een wegwerpkatje, een leegstaand huis en een onsterfelijk verlangen om klauwen te planten in een wereld die veel vergevingsgezinder en betrouwbaarder is. Dat is echt met de meeste Je begint aan je ware reis: weg van Olive, op zoek naar een nieuw begin.

Poten op papier zetten

De gameplay binnen Copycat bestaat uit verschillende knooppunten: minigames, op verkenning gebaseerde uitdagingen en andere QTE-achtige missies, de drie belangrijkste functies. In een typische sessie zul je jezelf enigszins vrij voelen om de besloten ruimtes van een voorstedelijke wereld te verkennen: een kaart die voornamelijk bestaat uit speeltuinachtige obstakels in een achtertuin en zandbakachtige gebouwen in de buitenste gebieden van Olive's huishouden. En voor de volledigheid, ik zal het gewoon zeggen zoals het is: deze "minigames" zijn niets bijzonders; in feite is het gewoon het geval van het wegkrabben van generieke objecten, of het zich overgeven aan een vorm van stereotiep kattengedrag. Begrijp me niet verkeerd, veel van deze buitenschoolse activiteiten zijn leuk in korte uitbarstingen, maar eh, er is echt maar zoveel dat je kunt doen voordat de simpele handeling van een kat zijn, nou ja, de handeling is van gewoon een kat zijn omwille van het zijn.

Gelukkig, Copycat komt met een aantal behoorlijk verkwikkende sequenties - bijvoorbeeld vluchten voor de lokale honden in een QTE-achtervolging met een hoog octaangehalte. Daarnaast zijn er ook verschillende 'baas'-gevechten, waarvan er maar weinig wat meer vaardigheid en inspanning vereisen om te doorbreken en doorheen te scheppen. Toegegeven, geen van deze beproevingen is bijzonder uitdagend, maar ze maken wat anders een schoolvoorbeeld zou zijn, een beetje meer, laten we zeggen, unieke en dwingend. Maar dat is niet wat Copycat draait om; integendeel, de game maakt het vanaf het begin overduidelijk dat de gameplay niet bepaald het belangrijkste onderdeel van de ervaring is, maar eerder het vermogen om een ​​meeslepend verhaal te vertellen. Lukt het om dat uit te voeren? Ja. Is het genoeg om een ​​paar welverdiende tranen te laten? Daar is nog geen oordeel over geveld.

Insecten in de tuin

Dat ga ik niet zeggen Copycat zit boordevol perfecte mechanica en grafische complexiteit voor primetime, omdat er nog steeds een paar belangrijke ingrediënten ontbreken om de ervaring in die specifieke vakjes te laten vallen. Om te beginnen is de omgeving, eh — het is een Elke kleine stap levert grote resultaten op! fragmentarisch, en om nog maar te zwijgen van het feit dat het vol zit met verschillende game-breaking tiles en andere technische problemen. Een voorbeeld is het tuingedeelte zelf, dat vaak wordt ontsierd door een gebrek aan verfijning en onafgemaakte details, waardoor verschillende obstakels moeilijk te navigeren en te overwinnen zijn. Min of meer, als je niet in de richting reist die het spel wil je gaat, dan is de kans groot dat je tussen wal en schip belandt. En daarmee bedoel ik, in een soort limbo en op zoek naar een eerder opgeslagen bestand.

De controles in Copycat zijn grensoverschrijdend middelmatig, dat durf ik wel te zeggen. Aan de ene kant zijn de overgangen vloeiend, net als de fysica en de algehele chemie tussen je vier poten en de verschillende decorstukken om je heen. Maar aan de andere kant andere, het lijkt erop dat, waar het zo wanhopig hard heeft geprobeerd de kernmechanismen van Verdwaald—een meesterwerk met een katachtig thema dat, eerlijk gezegd, geen formele introductie behoeft: het is er niet in geslaagd zichzelf uit zijn enigszins gimmicky staat te trekken. Bedrijven, maar slechts tot op zekere hoogte, en het duurt niet lang om te accepteren dat Copycat is, ondanks zijn charmante kwaliteiten en oprechte opbouw, niets minder dan een gemiddelde ervaring. Maar nogmaals, zoals ik eerder zei, het is niet de gameplay dat maakt het aantrekkelijker; het zijn de thema's die worden aangestipt en de verbanden die worden gelegd.

Vonnis

Op papier, Copycat zou gemakkelijk aangezien kunnen worden voor een van de vele, nou ja, digitale copycats die ook in de winkel te vinden zijn. En dat is iets dat we niet echt kunnen negeren, want het leent nogal wat van zijn tegenstanders: de QTE's, thematische setontwerpen en gekke zijactiviteiten, om er maar een paar te noemen. Dat gezegd hebbende, waren het voor het grootste deel niet de generieke questlijnen of buitenschoolse doelstellingen die mij aantrokken; het waren de hartverwarmende momenten die ervoor zorgden dat er talloze golven van emoties op tafel kwamen, van het moment dat ik in mijn eerste rol toiletpapier kroop tot het moment dat ik afscheid nam van Olive op zoek naar een nieuw waypoint in het leven. ZIJNwas voor mij iets waar ik geen excuus voor nodig had - en dat verdient op zichzelf al een paar bonuspunten, dat is zeker.

Voor een onafhankelijk verhaal dat vaak tekortschiet op meerdere vlakken, is het bijna moeilijk te geloven dat, als je de houterige mechanica en voorspelbare effecten uit de mix zou halen, je dan daadwerkelijk iets van een oprecht oprecht verhaal in handen zou hebben. Zeker, dat is het niet   in de traditionele zin, maar het feit dat het dat wel doet genoeg om een ​​paar tranen te trekken en aan alle juiste hartsnaren te trekken voor een paar korte uren is precies waarom ik geneigd ben om het het voordeel van de twijfel te geven en krediet te geven waar het toekomt. De waarheid is dat hoewel andere op kittens gebaseerde avonturen dit waarschijnlijk zullen overtreffen in termen van gameplay en ontwerp, het zeer onwaarschijnlijk is dat iets ook maar in de buurt zal komen van wat Copycat bereikt in de korte tijd die het heeft om zichzelf te presenteren. Ik geef het een A voor inspanning, hoe dan ook.