Metaal: Hellsinger versus DOOM

Er is niets meer metal dan een leger demonen te verscheuren met twee rokende vaten en een begeleidende soundtrack die knoestig genoeg is om de jongens in Rammstein in hun laarzen te laten trillen. Het is het soort hels materiaal waar maar weinigen zich in hebben kunnen verdiepen, maar toch een type dat, als het goed wordt uitgevoerd, een kracht is die voor geen ondergeschikte ondergeschikt is. Een paar voorbeelden die meteen in je opkomen zijn DOOM, en natuurlijk de nieuw uitgebrachte Metaal: Hellsinger-twee bizarre shooters die hun spel naar een hoger niveau tillen door de kunst van gevechten met een hoog octaangehalte en door metal veroorzaakte ballads.

Toegegeven, dit zijn niet de enige twee FPS IP's die gebruik maken van een ijzeren score en een reeks bloedstollende executies. Maar voor wat het waard is, ze zijn twee van de beste op de moderne markt, en beide credits voor het genre als geheel. De vraag is welke van de twee anno 2023 de betere keuze is.

Wat is metaal: Hellsinger?

Eerst en vooral is er de olifant in de kamer die moet worden erkend: DOOM  en  Metaal: Hellsinger zijn op geen enkele manier, vorm of vorm met elkaar verbonden. In feite is de eerste een verhaalgestuurde shooter, terwijl de laatste een ritme shooter, door en door, die geen van beiden dezelfde wereld, personages of kennis delen. En hoewel het gemakkelijk te geloven is dat de twee verwant zijn, zo niet door bloed dan door geest, blijft het feit bestaan: DOOM  en  Metaal: Hellsinger liggen een paar oceanen uit elkaar.

Met dat uit de weg, laten we erover praten Metaal: Hellsinger. Wat is het, en hoe sluit het aan bij de wil van DOOM, Kogelstorm, of een anarchistische fantasy-shooter trouwens? Nou, om het kort te houden, Metaal: Hellsinger is een episodische ritmische first-person shooter van The Outsiders. Het concept, net als veel van de DOOM hoofdstukken, houdt in dat spelers zich een weg banen door verschillende biomen in een vijandige onderwereld - een karmozijnrode nexus die de thuisbasis is van demonische beesten en sadistische wezens.

Wat stelt Metaal: Hellsinger losstaand van DOOM is de ritmische blauwdruk - een gameplay-stijl die, in tegenstelling tot de traditionele run-and-gun-stijl die DOOM adopteert, nodigt spelers uit om op een beat te schieten. Het is niet verplicht, maar het biedt wel een selectie van prikkels - een hogere score aan het einde van elke ronde is het meest voor de hand liggend. Als spelers in de maat kunnen blijven met een schuifregelaar die regelmatig beat-gebaseerde knooppunten serveert, dan tellen de scores uiteindelijk op om betere beloningen en in-game voordelen te ontgrendelen. Het is simpel, maar oh zo effectief.

Wat is DOOM?

DOOM is een franchise die geen introductie behoeft, aangezien het er in zijn eentje in geslaagd is om gedurende ongeveer drie decennia voet aan de grond te houden op het FPS-front. Met de eerste inzending die in 1993 werd uitgebracht, heeft de IP zelf de verwachtingen van de fans alleen maar overtroffen en is het een van de meest gewilde shooters op de markt geworden. En eerlijk gezegd betwijfelen we of het ook binnenkort zal vertrekken.

In het kort, DOOM is een serie first-person shooters - verhalen waarin spelers de controle krijgen over Doom Slayer, een ruimtemarinier die de taak heeft een demonische soort uit te roeien die grote schade aanricht op aarde. Elk hoofdstuk toont, in dezelfde geest als het vorige, vergelijkbare gebeurtenissen, alleen met vaag verschillende locaties en vijanden. Voorspelbaar, maar toch verslavend.

Gameplay, wapens en instellingen

Het spreekt voor zich dat, omdat het twee games zijn met een hart voor bloedstollende gevechten, geen van beide Metaal: Hellsinger noch DOOM hebben een tekort aan wapens. Integendeel, elke IP beschikt niet alleen over een standaardassortiment slagwapens, maar ook afstands- en projectielwapens. En deze wapens zijn ook niet bepaald moeilijk te vinden, aangezien elke titel een heel arsenaal biedt in de voorbereidende fasen van elke respectieve campagne. Dus als je op zoek bent naar ballen-tegen-de-muur-actie, dan heb je keuze te over.

Qua gameplay bieden beide games dezelfde actie in arcadestijl, vergelijkbaar met de overgrote meerderheid van klassieke first-person shooters. Geen van de twee is overdreven lang, ook niet DOOM Eternal klokken rond de tien uur, en Metaal: Hellsinger slechts vier, misschien vijf ophoesten. Ongeacht de moeilijkheidsgraad die je kiest, beide campagnes bieden echter tal van prikkels om levels opnieuw te spelen, zo niet voor de extra uitdaging, maar voor extra voordelen en ontgrendelbare items.

Ten slotte is er de voortgang, die bestaat uit op niveaus gebaseerde hoofdstukken die over één verhaal zijn verspreid. In Metaal: Hellsinger, de hoofdstukken zijn onderverdeeld in themazones, die elk verschillende golven vijanden bieden, en vervolgens dezelfde terugkerende baasgevechten om over te gaan naar een nieuw gebied. Voorspelbaar, ja, maar toch verrassend vrolijk en vermakelijk.

DOOM is iets anders, in het feit dat het als het ware bedoeld is om vleziger hoofdstukken te leveren. En aangezien elke zone een breed scala aan verkenbare gebieden en zakken met aanvullende kennis heeft, leidt dit tot een uitgesponnen ervaring, een ervaring die afwijkt van het standaard A-naar-B-voortgangssysteem dat Metaal: Hellsinger houdt zich aan. Het komt erop neer dat als je op zoek bent naar een omvangrijker spel, dan DOOM zal je zeker vullen. Ga op zoek naar een kortere reis door dezelfde helse landschappen Hellzanger.

Vonnis

Hoewel de poging van The Outsiders om de op metal geïnspireerde ravotten door de zeven cirkels van de hel-blauwdruk opnieuw uit te vinden, op zijn best bewonderenswaardig was, was het niet heel genoeg om los te laten DOOM, een krachtpatser van een FPS-serie die al tientallen jaren oppermachtig is, vanaf het podium. Desalniettemin, voor alles wat het op tafel bracht - een geweldige score en alle verslavende actie om op te starten - deed het het opmerkelijk goed. En dus, laat het gezegd zijn dat terwijl DOOM heeft duidelijk de betere werelden en fysica, Metaal: Hellsinger is nog steeds een belachelijk goede game, en niet te vergeten een aanwinst voor de FPS-gemeenschap.

Het komt natuurlijk allemaal neer op persoonlijke voorkeur, zoals vaak het geval is als het gaat om het verdelen van een wig tussen twee producten met een vergelijkbaar ontwerp. Dat gezegd hebbende, gezien de erfenis die DOOM voor zichzelf heeft gebouwd, en niet te vergeten de talloze IP's die het heeft geïnspireerd in de decennia dat het in de buurt is geweest, zou het een absolute belediging zijn om er een neer te schieten ten gunste van, nou ja, een minder bekend kunstwerk.

Het is een gemakkelijke keuze voor degenen die toegewijd zijn aan de metalscene, let wel. Muzikaal gezien hebben beide franchises onberispelijke partituren en sfeervolle soundboards - zelfs tot op het punt dat Hans Zimmer aan het werk was. En wat dat betreft, als je op zoek bent naar een generieke ravotten door de hel met een krachtig solo-orkest achter je rug, dan heb je niet één, maar twee ongerepte voorbeelden gevonden daar aan de frontlinie. Zoek voor al het andere, waaronder allround betere gevechtsmechanismen en afwisseling, beschutting in de klauwen van DOOM en zijn kist met onheilige schatten.

Dus, wat is jouw mening? Ben je het eens met ons oordeel? Laat ons weten wat je ervan vindt op onze socials hier.