5 simpele dingen die alleen gamers oppikken

Hoe hoog zou u uw kennis van videogames beoordelen op een schaal van één tot tien? Zou je zeggen dat het een beetje overdreven is om elk wapen in het Call of Duty-arsenaal te kennen? Denk je dat je de Griekse overlevering kent die erin is ingebed God of War is een enigszins overbodige vaardigheid? Of, ben je best tevreden met het kennen van je LB vanaf uw RB? Wat je ook denkt, de kans is groot dat niemand het eens zal zijn over wat te veel kennis en te weinig inhoudt. Het punt is - alle gamers zijn verschillend en geen enkele kennisbank is hetzelfde.

Ik zeg dit allemaal terwijl, begraven onder elke mand met kennis, een paar uitverkoren dingen inactief zijn. Dingen die alleen gamers oppikken, ongeacht de titel. Het is vreemd, maar er zijn in feite enkele dingen die ons allemaal in dezelfde bubbel kunnen trekken. Of het nu is ingesloten in de donkerste spleet van een kerker of voor de geblokte vlag van een bruisende straatrace in de stad - sommige details spreken ons gewoon aan. En het is raar. Bekijk deze bijvoorbeeld maar eens. Heb je de neiging om een ​​van deze dingen op te merken?

5. Weten wanneer een baasgevecht op het punt staat te gebeuren

Er komt een punt in de meeste videogames waarop de hele kamer even stil wordt en dan geleidelijk een enkel woord harmoniseert op het ritme van de nabijgelegen oorlogstrommel. En dat woord is natuurlijk - is baas. U weet dat het eraan komt, uw familieleden weten dat het eraan komt - zelfs uw buren weten dat het eraan komt. Het punt is dat videogames niet te hard hun best doen als het gaat om het verdoezelen van het pre-boss battle-scenario in wat dan ook. maar zwart en wit. Als er iets is, is het bijna ook voor de hand liggend.

Of het nu gaat om acht vaten munitie of een doos met gezondheidspakketten, de kans is groot dat je minstens één van de twee ziet voordat je door die overhangende schimmige leegte walst. Het is iets dat in bijna elke videogame gebeurt, bijna alsof het ons een klap in het gezicht wil geven in afwachting van het betreden van de ring. Maar dat is gewoon een voor de hand liggende functie die we allemaal al een paar honderd keer eerder hebben gezien. Het komt erop neer: als er een belachelijke hoeveelheid munitie is, een grote voorraad gezondheid en een of ander onheilspellend toegangspunt, dan kun je garanderen dat er aan de andere kant een baas wacht.

4. Een eindbaasvorm kennen van een voorgaande

Weet je hoe er aan het einde van de meeste videogames altijd een verwaterde vorm van het eindbaasgevecht is? Neem bijvoorbeeld Resident Evil: Biohazard's Jack. Merk op hoe we de man zo'n tien keer hebben gedood tijdens onze reis door de Baker-plantage, om er later achter te komen dat zijn definitieve vorm nog niet eens onthuld moest worden? Nou, dat hadden we vanaf het begin min of meer voorspeld. En met een franchise als Resident Evil weten we min of meer hoe we een laatste vorm van een voorgaande kunnen herkennen.

De kans is groot dat je te maken krijgt met een paar vormen van baasgevechten. In ieder geval in de meeste survival-horrorspellen. Het is iets dat we vaak oppikken, zelfs als de game de basis voor het verhaal nauwelijks heeft verspreid. We verwachten teen-tot-teen te gaan met een relatief gemakkelijke baas, wetende dat ze kort nadat ze zijn verslagen, zullen transformeren in een almachtige kolos ter grootte van een monster. Het is bijna een cliché, en toch iets waar we niet omheen kunnen.

3. De muziek en de gebeurtenissen eromheen kennen

Als gamers zijn we zo gewend geraakt aan het afstemmen op de soundtracks van videogames, dat we de situatie vrijwel kunnen lezen zonder deze echt te hoeven spelen. Het zit in de wind - de doordringende kreet van een heks in de buurt, die je in zijn sinistere val lokt. Het kronkelt door de smalle gangen van de USG Ishimura - de verre kreten van de gekwelde mensen, in de hoop dat je een verkeerde afslag neemt en in hun handpalmen valt. Net als een boek dat je al een miljoen keer eerder hebt gelezen, ken je elk geschreven woord. De muziek- zegt het allemaal.

Natuurlijk zijn het niet alleen de omgevingen en de geluiden van de natuur die een verhaal vertellen. Het is ook de partituur die harmonieert met een personage en hun motieven. Alleen al door de muziek kunnen we erachter komen wie goed is, wie slecht is en wie ons gaat verraden bij de laatste hindernis. Alsof we perfect gesynchroniseerd zijn met de partituur, kunnen we het volledige plaatje samenstellen zonder zelfs maar een enkele regel dialoog te hoeven doorstaan. Het is niet alleen fascinerend, maar ook behoorlijk nuttig.

2. Een paasei herkennen als je er een ziet

Elke informele speler zal tijdens zijn leven hoogstwaarschijnlijk enkele tientallen paaseieren passeren, zich niet bewust van het feit dat elk een veel diepere betekenis heeft dan ze laten blijken. Aan de andere kant hebben gamers het rare vermogen om een ​​paasei uit het grootste deel van het spel te halen. Of het nu een nostalgisch stukje nostalgie is van een eerdere inzending of een volledig afzonderlijke snuisterij van een ander IP-adres, we zijn altijd vrij snel om de referentie te herkennen. En dat is best vermakelijk.

Keer op keer hebben we ons uiterste best gedaan om zulke eieren op te graven, gewoon om een ​​ironisch moment te delen met de verre ontwikkelaars. Andere keren echter liggen ze gewoon ergens in een spleet te luieren, glinsterend als kleine juwelen. En je kunt garanderen dat elke gamer je kan vertellen wat er in het script staat en wat er daadwerkelijk is geïmproviseerd. Het is raar.

1. Het kennen van zwakke plekken zoals de rug van je hand

Het is een cliché, precies weten hoe en waar je een vijand moet neerschieten of ontmantelen om hem te verslaan. Het is iets dat al tientallen jaren wordt gebruikt, en toch breken ontwikkelaars er nog steeds niet mee. Rode bollen groeien op de rug van een monster, een vlezig oog dat uit een rottende ribbenkast steekt, noem maar op. Het is een feit - zwakke plekken hebben altijd een select aantal gebieden omcirkeld - en vreemd genoeg weten we meestal waar we ze kunnen vinden voordat we ze zelfs maar tegenkomen.

Het maakt niet uit of het zo groot is als een ruimteschip of zo machtig als een ijzeren os, want aan het eind van de dag, als er iets op flitst, weet je zeker dat het vraagt ​​om doorzeefd te worden met kogels. . Je weet het. Ik weet het. Alle gamer weet het. Oh, en dat het waarschijnlijk drie aanvalsfasen heeft voordat het uiteindelijk bezwijkt voor je volley. Meestal zijn het er drie. Drie kogels, drie rondes, drie golven - je snapt het wel. Zijn altijd drie van iets.

Op zoek naar meer? U kunt altijd een kijkje nemen in een van deze lijsten:

5 videogame-speedruns die je sprakeloos zullen maken