Boogschieten RED Review (PC VR)

Ik haat het om dat te zijn uit die persoon, maar ik kom gewoon naar buiten en zeg het: superhot VR, ondanks zijn barebones-ontwerp en al te vereenvoudigde mechanica, staat hij niet bepaald op het punt van uitsterven. I zeggen dat, want uiteindelijk, zelfs met de enorme hoeveelheid replica's die voortkomen uit een vrijwel identieke wortel, we nog terug naar dezelfde plaats. Er schuilt een zeker niveau van comfort in de transparantie ervan, zo lijkt het, en zelfs nu, te midden van een gloednieuwe golf van klonen, voelt het nog steeds bijna onmogelijk om de kogels en hittesignaturen door de scheuren van onze vingers te laten vallen. Helaas, daar is inderdaad een nieuwe aflevering in dit specifieke spectrum, en het lijkt dezelfde attributen te bieden als de eerder genoemde cultklassieker, alleen met een frisse twist. En ja, ik heb het over Boogschieten ROOD.

Ah ja, Boogschieten ROOD - een virtual reality-spel dat vrij letterlijk is behoeften geen formele introductie, want dat is het wel precies wat het zichzelf omschrijft als: een first-person pijlgerichte shooter die het hele uitgangspunt handig centreert rond (je raadt het al) de kunst van het boogschieten en dergelijke. Denken Super heet, tot aan zijn grillige hittesignatuurachtige tegenstanders en Spiegelkant instelling, en je zult een vaag idee hebben van waar we het over hebben. ZIJN is, althans voor zover we kunnen, hoe we het kunnen beschrijven: een karmozijnrood stukje boogschieten op een virtual reality-schaal.

Boogschieten ROOD heeft nog maar net zijn eerste huid afgeworpen, en hoewel we commentaar kunnen geven op een aantal van de belangrijkste gameplay-functies en -modi, zullen we de kern van het spel pas kunnen vastleggen als de nodige aanpassingen zijn aangebracht. Nog steeds hier? Laten we dan doorzetten.

Karmozijnrode pijlen

Laten we de olifant in de kamer hier erkennen: Boogschieten ROOD ziet er uit een afschuwelijk veel zoals Super heet – en met goede reden. Om even te profiteren van de successen van het spel: Boogschieten ROOD doet een poging om veel van dezelfde lonten opnieuw aan te wakkeren – een handeling die zich niet alleen vertaalt in een direct herkenbaar karmozijnrood en diamantwit kunstontwerp, maar ook in een nivellerende structuur die een hoofdrolspeler met adelaarsogen afbeeldt die oorlog voert tegen robotachtige hittesignaturen in een hoge -octaanomgeving. De enige groot Het verschil hier is natuurlijk het gekozen wapen: de boog, een tijdloos stuk uitrusting dat, onder de juiste omstandigheden, onweerstaanbaar gevaarlijk kan zijn om te hanteren, hoewel misschien net zo dodelijk als een traditioneel afstandswapen, en dubbel zo in de handen. van de rechterschutter.

Boogschieten ROOD bevat geen verhaallijn als zodanig, maar eerder een verzameling niet-overeenkomende niveaus en beats, waarbij elk niveau een hele reeks obstakels bevat om doorheen te spitten, evenals een verzameling vijanden die moeten worden beschoten met een salvo precisiepijlen. Afgezien van het vrij algemene scala aan missies, beschikt de game ook over een eindeloze modus: een modus waarmee je gedurende een onbepaalde tijd een verrukkelijke hoge score kunt behalen en in feite een plek op het klassement kunt bemachtigen om een ​​plek veilig te stellen. rechtmatige plek op de troon. Maar dat is het dan wel zo'n beetje wat de inhoud betreft, en zo, zolang het maar gaat doet Als je een relatief stevige verzameling niveaus inzet, biedt het niet veel diepgang door het implementeren van plotpunten of overkoepelende thema's. En dat is, weet je, prima.

Pijlen A-veel

Het goede nieuws hier is dat, hoewel er niet veel diversiteit is in de gameplay zelf, de daadwerkelijk proces waarbij vijanden met een boog worden neergeslagen blikje behoorlijk bevredigend zijn - vooral als je je vaardigheden kunt aanscherpen en een schot kunt uitvoeren niet voelen als een toevalstreffer. Toegegeven, ik deed Ik ben erin geslaagd een paar toevalstreffers aan elkaar te koppelen tijdens mijn tijd achter de boeg, maar dat weerhield mij er niet van om te willen leren hoe ik een beter begrip kon ontwikkelen van hoe een middelmatige opname zou kunnen overgaan in iets meer, laten we zeggen spectaculair. En na verloop van tijd, die honger naar kennis deed het gebeurde feitelijk, waarna het algemene proces van het doorlopen van de fasen een stuk eenvoudiger werd, ongeacht het stadium, het aantal vijanden of de overwinningsvoorwaarden.

Het is een game met vroege toegang, en dus moet er natuurlijk nog behoorlijk wat werk worden verzet voordat het naar zijn optimale staat kan opstijgen. Voorlopig is er echter nog voldoende om van te genieten, en het helpt ook dat er verschillende prikkels zijn voor degenen die bereid zijn er een paar uur in te steken - een klassement is het opvallende kenmerk van het stel. zeker. Zou het wat extra diepgang kunnen gebruiken in de gameplay en verhaallijn? In zekere zin wel, maar dan, als Super heet in staat was om allemaal dezelfde doelen te bereiken zonder een van deze dingen op te nemen, dan valt er eerlijk gezegd niets te zeggen Boogschieten ROOD kan ook niet hetzelfde succes opleveren. Het punt is dat het nog te vroeg is om het te noemen, dus we zullen eigenlijk moeten afwachten.

Prijs de boog

Zoals bij elk spel dat een basisontwerp met één toon gebruikt, Boogschieten ROOD is helaas enigszins ongeïnspireerd als het gaat om niveau-indelingen en doelen. Om te beginnen zijn er niet zo veel niveaus – 31 fasen, met de toegevoegde bonus van een eindeloze modus, voor zover ik heb geteld – wat betekent dat als je iemand bent die in één keer door VR-games raast, dan is er de kans is groot dat je hier prima mee om kunt gaan, uiteraard rekening houdend met bewegingsziekte. Eerlijk gezegd is er echter niet veel dat je scherp houdt na de eerste reeks fasen; de niveaus do Zeker, de moeilijkheidsgraad neemt toe, maar afgezien daarvan is er gewoon niet veel om over naar huis te schrijven, omdat elk hoofdstuk exact dezelfde vijanden en diamantwitte achtergronden bevat.

Ik zit met deze op het hek, eerlijk gezegd. Aan de ene kant ik do dat Boogschieten ROOD heeft een bevredigende gameplay-loop die des te leuker zou kunnen zijn door een hele reeks nieuwe vijanden of locaties te implementeren. Dat gezegd hebbende, kan ik voor $ 10 niet anders dan het gevoel hebben dat het de toegangsprijs niet helemaal waard is – tenminste in de huidige staat. Begrijp me niet verkeerd: de toevoeging van een eindeloze modus en een mondiaal klassement voegt wat extra smaak toe aan de blauwdruk, maar eerlijk gezegd, dat is het dan ook. Met andere woorden, er is hier gewoon niet veel herspeelwaarde, wat mij doet afvragen: is dat wel zo? waard nog een paar maanden volhouden, in ieder geval totdat de ontwikkelaars de laatst overgebleven plooien hebben gladgestreken en een product hebben gemaakt dat, zo niet meer uitgewerkt, dan toch een beetje aantrekkelijker is? Misschien.

Vonnis

Boogschieten ROOD heeft een blauwdruk die volledig herkenbaar is vanwege de gekozen kunststijl en gameplay-mechanica – en dat is prima; imitatie is de meest oprechte vorm van vleierij en al die jazz. De vraag is: voert het het zo goed uit als de gekozen bron? Eerlijk gezegd sta ik er voor zover ik kan mee op het hek voor slechts becommentarieer de vloeibaarheid van het ontwerp, maar voel tegelijkertijd ook de behoefte om elk aspect ervan te vergelijken met dat van een ander, iets prestigieus kunstwerk. Het is geen origineel game, is wat ik zeg, en hoewel ik verschillende functies en modi ervan kan vieren, denk ik er nog steeds over na hoe superhot VR was in staat om bepaalde dingen met een beetje meer stijl en gratie te doen. Toch werd dat soort ontvangst in steen gebeiteld op het moment dat het ervoor koos zijn tegenstander te kopiëren.

Voor een VR-shooter zou je zeker veel slechter kunnen doen dan Boogschieten VR, en om de eer te geven waar het toekomt: er zijn hier een paar goede botten om uit te pikken. Zeker, het is een beetje repetitief en niet te vergeten onmiskenbaar vergelijkbaar met een hele reeks andere projecten, maar het feit dat het werken, en dat het een royale hoeveelheid in-game prikkels en stijlvolle uitvoeringen biedt, compenseert, in alle eerlijkheid, het gebrek aan originaliteit. Is het de beste VR-game die ik ooit heb kunnen spelen? Op lange termijn niet, nee - maar ik kan zien dat er een kloppend hart zit ingebed tussen de rotsen en spleten van de blauwdruk, dus nogmaals, ik ben er helemaal voor om de lof ervan te zingen, al was het maar in hapklare verzen en tussen langere sessies door doorgebracht in alternatieve werkelijkheden.