Tomb Raider I–III Remastered recensie (PS5, PS4, Xbox Series X/S, Xbox One, Switch en pc)

Het voelde als een kwestie van tijd voordat we een Tomb Raider geremasterde versie, vooral met de ongebreidelde overvloed aan remasters uit het begin van de jaren 2000. Hoe dan ook, het is eindelijk zover, en Tomb Raider fans kunnen nu opgelucht ademhalen voordat ze duiken in wat ontwikkelaar Aspyr in petto heeft. Als u er nog steeds niet over twijfelt, hoeft u zich geen zorgen te maken. Dat is waar we binnenkomen met onze gebruikelijke nieuwe gamerecensies.

Even een sprongetje terug in de tijd voordat we aan de slag gaan. Dus, Tomb Raider I-III geremasterd is een compilatie van de eerste drie games. Ja inderdaad. We praten terug in de jaren '90, toen het ontwikkelingsteam overwoog een mannelijke hoofdrolspeler te maken en zich realiseerde dat er opvallende overeenkomsten zouden kunnen zijn met Indiana Jones, dus besloten ze Lara Croft in te luiden, bestaande uit, nietwaar, meer dan 32,000 polygonen. ? 

Afgezien van de puntige ouderwetse karaktermodellen werd Lara Croft van de ene op de andere dag een beroemd popcultuurfenomeen. Ze stond hoog tussen mensen als Mario en speelde vervolgens in verschillende games, films, tijdschriften, romans en zelfs pretparkattracties. Maar het verhaal begon allemaal met de eerste drie games: Tomb Raider 1, 2 en 3, respectievelijk uitgebracht in 1996, 1997 en 1998. 

Dus nu zijn we hier. Lara Croft is niet langer een reeks puntige polygonen. We kunnen genieten van moderne beelden van een ouderwets spel waarvan velen van jullie zich waarschijnlijk zullen herinneren dat je het eens hebt gespeeld. Op de huidige en volgende generatie consoles zou de gameplay ongetwijfeld veel leuker moeten zijn. Maar doet dat wel Tomb Raider I-III geremasterd daadwerkelijk aan alle aanvankelijke verwachtingen voldoen? Is het spel echt zo goed? Is het een kolossale inzinking? Laten we het ontdekken in onze Tomb Raider I-III geremasterd beoordeling.

Trip Down Memory Lane

Lara is een behoorlijk slimme en atletische archeoloog en neemt ons mee terug naar de wereld van het oude grafschrapen en het overleven van gevaarlijke ruïnes over de hele wereld. Je hebt niet één maar drie compilaties van games om in te bijten. Bovendien bevat de remaster de DLC van elke game, dus er is genoeg te vertellen tegen een aantrekkelijke prijs. Als je de originelen hebt gespeeld, weet je dat het verhaal er niet zoveel toe deed. 

Dit komt deels doordat games destijds eenvoudig werden gehouden, wat de ware betekenis illustreerde van minder is meer. De inspanningen die games tegenwoordig in het verhaal gooien, games van toen gooiden die macht in de verkenning, het oplossen van puzzels, het ontdekken van geheimen en wat dan ook. Het is om deze reden dat ik het voel Tomb Raider 1, 2 en 3 deden het zo goed om vele harten en geesten te veroveren, en bij uitbreiding roept de remaster dezelfde intriges op. 

Tussenfilmpjes zijn bepaald niet de filmische wonderen met een groot budget waar we tegenwoordig van genieten. Ze zijn afgezwakt om de essentiële informatie te leveren die je nodig hebt om naar de volgende fase te gaan, en hoe je het ook ziet, de vereenvoudiging ervan loont, zo niet vanwege nostalgie. Verder gaan, Tomb Raider I-III geremasterd bevat de originele drie actie-avonturen, precies zoals je je herinnert. Je reist door landen, lost eeuwenoude mysteries op, ontdekt verborgen schatten, lost puzzels op en ontrafelt mysteries waarvan men dacht dat ze in de loop van de tijd verloren waren gegaan. 

Dinosaurus waarschuwing!

Oh, je vecht tegen dodelijke vijanden, vaak dieren en soms mensen. Wolven, beren, vleermuizen, mensen en Aspyr zijn er in Peru zelfs in geslaagd een dinosaurus binnen te sluipen. Vergis je niet, Tomb Raider I-III geremasterd is een uitdagend spel, deels vanwege de besturing, maar daar komen we snel op terug. Vaak schiet je loodrondes tegen vijanden, zo erg zelfs dat ze aanvoelen als kogelsponzen. Zelfs kleine insecten en vogels hebben een leven lang nodig om te doden. 

Een vleermuis zal je in het gezicht slaan, maar hoeveel pistoolschoten je er ook op loslaat, hij zal niet sterven. Uiteindelijk zul je beseffen dat je afstand moet houden van vijanden. Je zult de omweg vaak doen, letterlijk en verwoed, in de hoop opgesloten te blijven. Maar de lock-on-functie is onhandig en dwaalt vaak af van het doel. Uiteindelijk begint het; het kost gewoon wat tijd om op je te groeien. 

Het is goed dat vijanden nu een gezondheidsbalk hebben, zodat je in ieder geval kunt volgen hoe goed je het doet. Maar uiteindelijk is de strijd helemaal niet geweldig, en dat hoeft ook nooit zo te zijn. Zelfs bij het spelen van de klassiekers lag de nadruk nooit op gevechten, maar eerder op platformactie en levelontwerp. Maar voor dat, Tomb Raider I-III geremasterd mist automatisch opslaan. Zonder handmatig de tijd te nemen om uw voortgang op te slaan, zult u fysieke pijn ervaren. 

Doodsvallen, pas op!

Gevechten doen er nauwelijks toe vanwege platformactie en de vele instant kills die kunnen voortkomen uit een gebrek aan beheersing ervan. Hoewel platforms op zichzelf een uitdaging zijn, bevatten ze ook puzzels. En mag ik eraan toevoegen dat je, vanwege het geometrische levelontwerp van de oude spellen, veel pauzeert om te meten hoeveel afstand je nog hebt? Als u er niet in slaagt de juiste sprong te meten en voor te schrijven, kunt u vallen. Toegegeven, sommige missers zijn misschien niet jouw schuld. De game heeft last van input lag of geeft gewoon niets om je commando's.

Een ander belangrijk probleem is de camerahoek, die in claustrofobische kamers een nachtmerrie kan worden om onder controle te houden. Het is grappig omdat de camerahoek een verandering is die in de remaster is doorgevoerd. Aanvankelijk bleef de camera op zijn plaats, dus er was nooit een probleem met het gebruik van de tankbediening. Maar nu kun je met de moderne versie in wezen de camera achter je zien. Dat is prima, behalve dat het in krappe ruimtes of bij het maken van grote sprongen zweverig wordt, het plafond raakt en allerlei gekke manoeuvres je uit je spel halen.

Verleden en heden

Misschien is het een van de redenen waarom de ontwikkelaars de vrijheid bieden om te schakelen tussen tank- en moderne besturingen. Je kunt overschakelen naar tankbesturing voordat je grote rennende sprongen maakt, en vervolgens teruggaan naar modern. Ik zeg dat omdat de graphics een ander probleem naar voren brengen. Kijk, het ontwikkelingsteam wilde zoveel mogelijk van het oude behouden. Het is begrijpelijk dat ze wilden dat fans echte nostalgie zouden ervaren zonder al te veel te veranderen. 

Je speelt dus in wezen een spel dat vergelijkbaar is met de klassiekers, maar met bijgewerkte graphics. Voor sommigen kan het onaangenaam zijn, maar ik kan me voorstellen dat dit precies de trip down memory lane is die fans van de eerste drie games nodig hebben. Alles is hetzelfde, of het nu gaat om vijandelijke patronen, tussenfilmpjes, geheime locaties of kritieke itemplaatsingen. Wel zie je een upgrade in de lichteffecten en schaduwen, die je zelf kunt vergelijken. Met een snelle druk op de knop kun je midden in de game wisselen tussen de ouderwetse graphics en de nieuwe texturen. 

De ontwikkelaars hebben de perfecte balans gevonden tussen 32-bit retro-charme en moderniteit. Er blijft echter ruimte voor verbetering in sommige gebieden die te donker zijn om duidelijk te zien. Uiteindelijk schakel je over naar de ouderwetse grafische modus om het level te voltooien en vervolgens terug naar de moderne modus. Een verhoging van de framesnelheid is echter een pluspunt, net als de algehele prestaties die tot het einde onberispelijk zijn. 

En zoals altijd geniet je hier, net als bij de klassiekers, van een voortdurende, gespannen sfeer. Zowel de muziek als de geluidseffecten verhogen de gameplay en zorgen voor spanning en angst. Je weet nooit wat je kunt verwachten, of het nu een tijger is die plotseling uit de schaduw springt of een rollend rotsblok dat op het punt staat je ondergang te betekenen. Je angst neemt net zo toe als al die jaren geleden, behalve verhoogd door authentiek geluid en stemacteren.

Vonnis 

De beste twee woorden om de Tomb Raider I-III geremasterd ervaringen zijn 'tijdcapsules'. Het behoudt de originele geometrie en lay-out van de klassiekers. Je geniet echter van verbeteringen in de graphics, besturing en algehele gameplay die aan moderne normen voldoen. Fans van de eerste drie wedstrijden in de Tomb Raider serie zal hier een knaller zijn. Nieuwkomers kunnen sommige keuzes op het gebied van graphics en besturingsontwerp echter onaangenaam vinden. 

Ten eerste kan het even duren voordat het spel gewend is. Het kan een constante strijd zijn om de intentie in actie om te zetten, waarbij de camerahoek je in het ergste geval niet kan helpen. Sommige gebieden zijn regelrecht onduidelijk, een eindresultaat van overschaduwing. Hoewel moderne, fraaie verlichting het gebladerte en het glinsterende water misschien nieuw leven heeft ingeblazen, blijft het op andere gebieden inconsistent, zelfs twijfelachtig. 

Grotendeels, Tomb Raider I-III geremasterd voelt als een overhaaste poort naar huidige en volgende generatie consoles met eenvoudig bijgewerkte graphics. Het voelt alsof er zoveel meer had kunnen worden gedaan om een ​​soepele en naadloze gameplay-ervaring te creëren voor zowel nieuwe als oude spelers. Maar voorlopig moet je misschien vertrouwen op de besturing en grafische modus van de klassiekers om eventuele ontwerp- of ontwikkelingsproblemen op te lossen. 

In bepaalde gevallen zal het zinvoller zijn om aan de tankbediening te sleutelen. In andere gevallen geeft u misschien de voorkeur aan de moderne bedieningselementen, zij het met geduld en oefening. De graphics van sommige klassiekers zien er beter uit en spelen beter dan de hedendaagse versie, wat nauwelijks logisch is in een geremasterde game. Over het geheel genomen verlichten onberispelijke prestaties, stabiele 60 fps en een aantrekkelijke prijs voor een definitieve editie de ziel, maar ik ben bang dat dit niet genoeg is om de game zonder enige voorzichtigheid grondig aan te bevelen.