Death Stranding 2: On the Beach recensie (PS5)

. Death Stranding De game werd voor het eerst gelanceerd in 2019 en verdeelde de gamers. Sommigen noemden het een meesterwerk, anderen een wandelsimulator met te veel tussenfilmpjes en te weinig diepgang. Nu, Death Stranding 2: Op het strand is hier, en deze keer is de visie werkelijkheid. Het behoudt de vreemde charme van het origineel, maar versoepelt de gameplay, scherpt het verhaal aan en geeft spelers eindelijk een wereld waarin ze willen verdwalen. neemt alles wat het origineel probeerde te doen, maar dan met meer verfijning en, belangrijker nog, meer plezier. Weg zijn de logge gevechten en het al te cryptische verhaal. Laten we meteen de recensie lezen voor meer informatie.

Het vervolg

Sam Porter Bridges keert terug in Death Stranding 2: Op het strand, maar hij is niet langer de favoriete bezorger van de overheid. Na de gebeurtenissen in de eerste game is hij samen met BB Lou offline gegaan en heeft hij afstand genomen van de onlangs herbouwde Verenigde Steden van Amerika. Die stilte is van korte duur. Fragile, een van Sams beste bondgenoten, spoort hem op en stelt hem een ​​nieuwe missie voor: de wereld opnieuw verbinden, maar dit keer wereldwijd.

Vanaf de openingsmomenten voelt het vervolg meer gefocust aan. De wereldopbouw is nog steeds complex, maar overweldigt niet. De game zet snel de lat hoog, introduceert nieuwe regio's zoals Mexico en Australië, en dompelt spelers onder in een ervaring die zowel vertrouwd als fris aanvoelt.

De hoofdlus, het bezorgen van pakketten, het bewaren van de balans en het herbouwen van een gebroken wereld, is er nog steeds. Maar Kojima Productions heeft meer mechanismen en een beter tempo toegevoegd. Systemen zoals de Tri-Cruiser en vroege toegang tot infrastructuurtools zorgen ervoor dat alles sneller verloopt, terwijl de introductie van nieuwe facties en personages het verhaal boeiend houdt.

Wat indrukwekkend is, is hoe de game het origineel respecteert en tegelijkertijd de grootste problemen oplost. Sams reis voelt niet langer als een sleur. Er is hier enige verbetering. Het vervolg gaat er niet alleen van uit dat spelers blijven hangen; het trekt hun aandacht met een slimmer ontwerp en een duidelijke richting. Uiteindelijk... Aan het strand vindt het wiel niet opnieuw uit, maar zorgt er wel voor dat de rit deze keer een stuk soepeler verloopt.

Het verhaal is eindelijk logisch

Laten we eerlijk zijn, Death Stranding had een verhaal dat veel spelers verloor. Het zat vol vreemde termen, verwarrende personages en lange tussenfilmpjes die niet altijd logisch waren. Nu, On het strand doet veel om dat op te lossen zonder iets af te zwakken.

De beste nieuwe functie is Corpus, een in-game encyclopedie die slim in de game is geïntegreerd. Wanneer personages een vreemde term noemen of verwijzen naar een gebeurtenis uit het verleden, markeert de game deze in de hoek. Druk op een knop en je krijgt een duidelijke uitleg. Je hoeft je telefoon niet meer te openen en te googelen. Corpus houdt ook personages, locaties en eerdere verhaallijnen bij. Het biedt zelfs een samenvatting van het verhaal tot nu toe, zodat spelers hun oriëntatie kunnen behouden tijdens langere speelsessies.

Wat het verhaal zelf betreft, voelt het meer geaard. Sam heeft de UCA onder mysterieuze omstandigheden verlaten en wordt nu teruggetrokken in een nieuwe missie die de hele wereld overspant. Bekende gezichten keren terug, zoals Fragile, Deadman en Heartman, maar in nieuwe rollen. Er is ook een nieuw team genaamd Drawbridge, met personages die net zo bizar zijn als hun namen suggereren. Uiteindelijk is het nog steeds een Kojima-verhaal. Dat betekent veel vreemde wendingen, emotionele toespraken en cryptische boodschappen. Maar deze keer is het beter te verteren.

Een grotere, betere speeltuin

De originele game was ongetwijfeld prachtig. Maar veel spelers voelden zich vastzitten in eindeloze grijze landschappen die er fantastisch uitzagen, maar die repetitief begonnen aan te voelen. Dat is een van de eerste dingen die Doodsstranding 2 Deze keer reikt Sams reis veel verder dan de Verenigde Staten, en de omgevingen weerspiegelen dat in grote mate.

Tijdens de hands-on preview verkenden spelers regio's in Mexico en Australië, en het verschil is direct merkbaar. Woestijnen, dichte bossen, rotsachtige kliffen en zelfs uitgebrande landschappen bieden allemaal hun eigen visuele identiteit en uitdagingen. Er is nu echt variatie. Elk gebied brengt een nieuwe sfeer met zich mee, wat de ervaring fris houdt. Maar het gaat niet alleen om het uiterlijk. De omgeving vecht terug. Zandstormen beperken het zicht. Vuurballen regenen uit de lucht en veroorzaken midden in de aflevering bosbranden. Deze dynamische weersomstandigheden zien er niet alleen cool uit, ze schudden ook de gameplay op. Elke stap wordt een beslissing. Elke aflevering voelt als een risico.

Nu, visueel, Aan het strand is met gemak een van de mooiste games van deze generatie. Aangedreven door de Decima-engine (dezelfde als Horizon), is elk detail perfect. Van realistische belichting tot weelderige vegetatie, het is een visueel genot. Sterker nog, de prestatiemodus houdt alles draaiende op een boterzachte 60 frames per seconde. Het enige merkbare minpuntje is een paar kleine pop-ins, maar verder voelt de game zowel vloeiend als filmisch aan, zonder compromissen.

Leveringen

Doodsstranding 2 draait nog steeds om het bezorgen van bestellingen. Maar het is niet langer alleen een postbodesimulator. Kojima Productions nam de kern van lopen en plannen en gaf er meer diepgang aan. Sam draagt ​​nog steeds pakketten, stapelt ze als Tetris-blokjes en leert hoe hij gevaarlijk terrein moet oversteken. Maar nu krijgt hij veel sneller toegang tot betere tools. De Tri-Cruiser, in feite een coole futuristische motorfiets, is al vroeg beschikbaar, wat de reistijd verkort. In de eerste game moesten spelers even wachten voordat ze überhaupt een eenvoudig voertuig konden bouwen.

Het bouwen van infrastructuur keert terug en is nog steeds een van de meest bevredigende systemen in de game. Je kunt bruggen, wegen en safe houses bouwen voor zowel jezelf als andere spelers. Spelers kunnen nu ook monorailsystemen bouwen en materialen van mijnen naar hubs vervoeren. Voor spelers die graag logistiek plannen en de online community helpen, is dit een droomupgrade.

Ondanks alle verbeteringen behoudt de game nog steeds de kern van wat het origineel zo interessant maakte. Het draait om langzaam ontdekken en je eigen ritme vinden. Maar nu ondersteunt het dat ritme met een beter tempo en meer bevredigende beloningen.

Gevechten zijn niet langer een bijzaak

Een van de zwakste onderdelen van het origineel Death Stranding was gevechten. Het voelde traag en onhandig, alsof het er zomaar bijgeplakt was. Gelukkig draait het vervolg dat om. Deze keer zijn Kojima en zijn team duidelijk inspiratie uit gehaald Metal Gear Solid V. De gevechten voelen flexibeler aan en spelers hebben een aanzienlijk breder scala aan mogelijkheden. Opties. Wil je door een basis sluipen? Ga ervoor. Liever wat meer lawaai maken? Dat kan ook. De game laat spelers midden in een gevecht wisselen tussen stealth- en actiemodus zonder de flow te verstoren.

Er zijn ook nieuwe wapens en gadgets om mee te spelen. Sommige zijn serieus, zoals traditionele wapens. Andere leunen aan bij Kojima's kenmerkende eigenaardigheden, zoals een boemerang die BT's kan verwonden of een gadget die een afleidingshologram projecteert. Het is leuk om te experimenteren, en voor de verandering is vechten niet iets om te vermijden.

Bovendien zijn de eindbaasgevechten verbeterd. Ze voelen meer als vaste scènes dan als typische gevechten, met meer energie en spektakel. En ja, Higs is terug, maar nu is hij een bizarre, gitaarspelende samoerai-clown. Het is belachelijk, maar op de een of andere manier werkt het in de verdraaide wereld die Kojima heeft gecreëerd. 

Kojima is Kojima

Dit spel is niet met een ander spel te vergelijken. Death Stranding 2: Op het strand zit nog steeds vol met bizarre elementen. Kojima leunt hier nog dieper op zijn unieke stijl, en dit keer voelt het bewuster. Zo zijn sommige verhaalmomenten verborgen. Je mist misschien hele scènes als je bepaalde paden niet verkent. De game dwingt spelers niet om alles te zien. Natuurlijk kan die keuze sommige spelers frustreren, maar het is ook verfrissend. Het beloont nieuwsgierigheid.

Er is nu ook humor, echt en opzettelijk. Doll Man, een van de nieuwe personages, is een wandelende grap. Er zijn zelfs knipogen naar Metal Gear, en een paar meta-momenten. Dat was iets wat het origineel miste. Opvallend is dat Kojima consequent geheimen in zijn games verwerkt.

Het is ook duidelijk dat de ontwikkelaars naar kritiek hebben geluisterd. Van de navigatie tot de gebruikersinterface en de verhaallijn, bijna elk pijnpunt van het origineel is aangepakt. Er zitten nog steeds wat trage stukken in. Het is nog steeds vreemd. Maar de game voelt nu als een compleet pakket, niet alleen als een experimenteel idee.

Vonnis

Death Stranding 2: Op het strand is niet voor iedereen weggelegd. Als je het eerste spel vreselijk vond, zal dit je misschien niet van gedachten doen veranderen. Het lopen is nog steeds traag. De toon is nog steeds vreemd. En ja, het verhaal neemt nog steeds een aantal wilde wendingen. Maar deze keer komen die elementen samen met een doel. De game is verfijnder, speelbaarder en meer de moeite waard. Het begeleidt je zonder dat je erbij wordt vastgehouden. En het levert eindelijk een gameplay-loop op die zowel ontspannend als uitdagend is.

Dat gezegd hebbende, er zijn nog steeds minpunten. Sommige missies slepen zich voort. Een paar mechanismen voelen onderbenut aan. En de cutscenes, hoewel verbeterd, kunnen nog steeds te lang duren. Spelers die op zoek zijn naar snelle actie of constante dopamine-kicks, zullen hier misschien net zo van smullen als in het eerste deel. Niettemin zijn we het er allemaal over eens dat Aan het strand eindelijk werkt. Voor fans van de eerste game is het een betere versie van alles waar ze van hielden. Voor nieuwkomers is het een tweede kans om de reis te beginnen, dit keer met minder frustratie.