Albatroz-recensie (PS5, Xbox Series X/S en pc)

Terwijl ik langs de zuidkust van Kenia reis in mijn vertrouwde oude Landcruiser 95-serie, slaap in backpackershostels en geniet van witte zandstranden, kun je je voorstellen hoeveel vreugde het me geeft om me hierin te verdiepen Albatros review. Denk je eens in: je zou alles kunnen laten vallen, je alledaagse stadsleven achter je kunnen laten en de natuur in al haar wonderen en vreugde kunnen verkennen. Je zou door Europa kunnen backpacken en voor het eerst majestueuze vergezichten kunnen aanschouwen. Het draait allemaal om het najagen van zonsondergangen, een beslissing die je zelfs nu nog in een fractie van een seconde kunt nemen. Maar voor specifiekere buitenactiviteiten zoals wandelen, heb je veel meer planning en voorbereiding nodig voordat je de sprong waagt.

Gelukkig, games zoals Albatros maken het veel gemakkelijker om wilde avonturen te beleven vanuit het comfort van uw woonkamer. Ze geven u de kans om wonderlijke bergtoppen te beklimmen in naam van avontuur en sensatie, zonder ooit uw leven te riskeren of, waarschijnlijker, uw knie te breken.

Je moet het spel echter opstarten met de wetenschap dat het niet bepaald een volwaardige wandelsimulator of survivalgame is. Natuurlijk is er een mix van elementen van beide genres, maar slechts tot op zekere hoogte. Bekijk voor alle doeleinden onze diepgaande Albatros recensie waarin wordt aangegeven wat je van het spel kunt verwachten.

Wandelende berg

Op een fictieve plek genaamd The Forgotten Lands, is er volgens de legende een majestueuze berg die beweegt. Het is onduidelijk waarom de berg altijd beweegt, maar het spel maakt er een punt van om het verrassende antwoord op een gegeven moment te onthullen. Naast dat mysterie, AlbatrosHet verhaal van kent nog veel meer verrassingen, zoals de mysterieuze verdwijning van de broer van hoofdpersoon Isla, Kai. 

Hij was een avonturier die op wilde, gevaarlijke queesten ging, waardoor Isla vermoedde dat Kai verstrikt was geraakt in het mysterie van de bewegende berg. Maar ze neemt haar tijd voordat ze achter haar broer aangaat. Ze zou immers alles achter zich moeten laten – haar leven in de stad – voor het onbekende. Uiteindelijk besluit ze alles te laten vallen op zoek naar haar broer. Maar naarmate ze dieper in The Forgotten Lands doordringt, begint ze opwindende ontdekkingen te doen over haar eigen passie voor backpacken. 

En zo ontrafelen we meerdere herkenbare thema's zoals zelfontdekking, familie en verlies, gedurende de 15 tot 20 uur durende speelsessie. Albatros doet goed werk door een solide verhaal te creëren dat de eenzame wandelingen door dichte jungles en steile bergtoppen voortzet. We stuiten echter ook op spannende culturen onderweg; bloeiende dorpen met allerlei persoonlijkheden. En sommigen zullen zich bij je aansluiten op je reis naarmate je dichterbij het voltooien van gevaarlijkere missies komt.

Trouw aan de zaak

Mijn enige klacht over Albatros is dat het verhaal een diepgaande dialoog en karakterontwikkeling mist die je verder in het plot trekken. Het schrijven laat soms te wensen over, met cheesy dialogen en nauwelijks boeiende verhaallijnen. Naast het overkoepelende plot van het vinden van je vermiste broer, laten de fijnere details je verlangen naar meer uiteenzetting en intrige. 

Tenminste, de personages die zich bij je groep voegen, hebben unieke achtergrondverhalen die genoeg aandacht krijgen om zich volledig te ontwikkelen. En toch dwingen hun achtergrondverhalen je niet echt of laten ze geen blijvende indruk achter. 

Ondertussen had de stemacteurs beter gekund. Nou ja, in ieder geval net zoveel als de soundtrack, die uitstekend is. Bijna altijd luister je naar ontspannende folkmuziek die je gezelschap houdt terwijl je over takken en gevallen rotsen loopt en je een weg baant door uitgestrekte groene gebieden. 

Stop over

Hoewel de omgevingen vol zitten met wonderen van de natuur – door regen doordrenkte bossen, willekeurige rotsblokken, met sneeuw bedekte bergtoppen in de verte – is het struikelen over bloeiende dorpen een geweldige manier om het tempo te breken. Je brengt het grootste deel van je tijd door in de natuur, zozeer zelfs dat het ontmoeten van bruisende kleine steden zeer gewaardeerd wordt. In deze steden zul je met allerlei soorten stadsmensen in contact komen, die vaak je hulp nodig hebben.

En zorg ervoor dat je ze helpt, want door deze side quests te voltooien verdien je Travel Points. De side quests zelf zijn niet altijd even spannend. Bij sommige voel je je als een loopjongen die van A naar B moet om iets te halen of af te leveren. Erger nog? Praten met NPC's leidt niet altijd tot de meest boeiende gesprekken. Terwijl sommige dialogen geforceerd aanvoelen, zijn andere te cheesy of te onnatuurlijk. 

Maar de Travel Points zijn de moeite waard. Kijk, elk groepslid heeft unieke vaardigheden en talenten, inclusief Isla, de protagonist. Isla kan langer lopen, met een hoger uithoudingsvermogen. Ze is ook behoorlijk goed in het opzetten van tenten. Met Travel Points kun je haar een nog betere hiker en tentenopzetter maken, wat je een heel eind op weg helpt om de rest van je backpackreis gemakkelijker te maken.

Probeer niet flauw te vallen

Je hebt de upgrades in je vaardigheden nodig als Albatros is een overlevingsspel. Hoewel de survival gameplay niet altijd diep ingaat op resource management, gaat het er wel lichtjes overheen. Je moet bijvoorbeeld je reizigers dorstig en gevoed houden. Dat doe je door voedsel en waterbronnen te verzamelen tijdens je reis. Deze zijn niet altijd makkelijk te vinden, waardoor je wordt aangezet om je omgeving zorgvuldig te verkennen. 

Het betekent ook dat je moet plannen en voorbereiden voordat je de wildernis in trekt. Je hebt een rugzak die de spullen en middelen kan dragen die je nodig hebt voor de reis. De rugzak is echter meestal beperkt in ruimte, en dat is waar upgrades van Travel Points van pas kunnen komen. Met meer ruimte kun je meer middelen dragen en langer op reis gaan. 

Maar naast eten en water is er niet veel overleving om goed in de gaten te houden. Je groep kan instorten van honger en dorst. Of ze kunnen moe worden als je te lang loopt. Je moet dus ook goed voor je armen en benen zorgen. En je kunt je gezondheid ook verbeteren met Travel Points. Anders is het een makkelijke wandelervaring die de gezellige playthrough kan zijn waar je naar op zoek bent. 

Finish Line

Nu kan een deel van de gameplay-uitvoering frustrerend zijn. Zoals het honger- en dorstmechanisme. Je vindt de constante behoefte om je teamleden aan te vullen misschien vervelend. Het kan lijken alsof je bij elke stap moet stoppen om water te drinken en te eten. Dit kan soms de flow van het spel verstoren, terwijl je anders misschien doorweekt wilt raken van het verkennen en alles in je op wilt nemen. 

Omdat ontdekken bevredigend is. Among Giants heeft geweldig werk geleverd door wonderbaarlijk artistieke omgevingen te ontwerpen. Bergen zijn majestueus en hoog aan de andere kant van de wereld. Weelderige bossen razen met charme en genot aan je voorbij. Het opvallende contrast van kleur en kruiden, van felgroen tot sneeuwwit, trekt je met gemak aan. 

Helaas zijn de karaktermodellen en animaties gedateerd. Ze kunnen er plastic uitzien als je inzoomt, wat een deel van de ontzagwekkendheid van The Forgotten Lands wegneemt. In dezelfde trant zijn de framerate-drops niet goed. Ze kunnen gemakkelijk frustrerend zijn, vooral als de game overschakelt van Isla's third-person naar first-person flashbacks van haar tijd met haar broer. 

qua prestaties, Albatros heeft dringend een update nodig. Het is technisch onhandig, met gerapporteerde crashes. Among Giants is natuurlijk een kleine studio. Ik verwacht niet dat Triple-A games zo'n niveau van verfijning en implementatie zullen hebben. Toch heeft de recente uitbarsting van hoogwaardige indiegames bewezen dat een laag budget voldoende kan zijn. Je kunt nog steeds een goed presterende game hebben met een meeslepend verhaal en gameplay, zelfs als de game van een eenpersoonsteam is.

Vonnis

Albatros ziet er meteen artistiek uit, met zijn frisse kijk op backpacking adventure games. Het creëert een creatief palet van de natuur en haar wonderen, en weeft een fantasyverhaal dat je aandacht vanaf het begin grijpt. Helaas laat de uitvoering van het verhaal en de gameplay veel te wensen over. 

Het uitgangspunt begint met een boeiend plot. Je wordt geïntroduceerd in herkenbare thema's als zelfontdekking, familie en verlies. Maar naarmate we nieuwe personages ontmoeten en bloeiende dorpen ontdekken, blijven het schrijven en de levering achter. Sommige dialogen zijn ronduit cheesy, terwijl andere geforceerd aanvoelen. Je vindt het moeilijk om een ​​connectie te maken met de NPC's die je ontmoet en als gevolg daarvan geef je nauwelijks om hun rollen. 

Je hebt wel karakterontwikkeling die je een reden geeft om door te gaan. Door de NPC's die je ontmoet te helpen verdien je Travel Points, die je reis een stuk makkelijker maken. Al snel opent Forgotten Lands zich verder, waardoor er nieuwe gebieden vrijkomen om te verkennen. Mysteriën beginnen zich te ontwarren, terwijl je steeds dichter bij je broer komt. 

Ik wou alleen dat de uitvoering beter was. Zelfs de gameplay zou wat meer finetuning kunnen gebruiken. Je moet constant stoppen om water te drinken of te eten, wat na een tijdje saai wordt. Het neigt te dicht naar het randje van frustrerend, wat, als je de drastische framerate-dalingen meerekent, de dealbreaker voor je kan zijn. De prestaties zijn ook niet al te geweldig, met gerapporteerde crashes. 

Kortom, Albatros heeft een enorm potentieel voor een gezellig backpackavontuur. Het heeft een potentieel geweldig verhaal. Het wordt echter teleurgesteld door de logge gameplay en slechte prestaties. Met een update zou de game zichzelf misschien kunnen redden, vooral voor spelers die een mix van wandelsimulator en lichte overleving willen.