Crime Boss: Rockay City Review (PS5, Xbox Series X/S en pc)

Het maken van Misdaadbaas: Rockay City kwam voor het eerst in de ether tijdens The Game Awards 2022. Het was een megaverrassing, niet vanwege de gameplay maar vanwege de Hollywood-cast. Er wordt onder meer gesproken over Michael Madsen als hoofdrolspeler Travis Baker, Chuck Norris als Sherriff Norris, Danny Glover als Gloves en Kim Basinger als Casey. Ja, zeer creatieve namen, en meestal grote acteurs uit de jaren negentig. 

De onthulling bevatte zoveel met sterren bezaaide acteurs dat ik niet kon wachten om het in handen te krijgen. Doet Misdaadbaas: Rockay City aan zijn verwachtingen voldoen? Is het een spel dat de moeite waard is om te spelen of de moeite waard om je geld aan uit te geven? Hier is Misdaadbaas: Rockay City Beoordelen.

Alles overal

Misdaadbaas: Rockay City is een first-person shooter die alleen kan worden omschreven als een spel dat al zijn kracht tegen een muur gooit en probeert te zien wat blijft hangen. Het is een mengelmoes van ideeën, sommige zeer welkom, andere minder. Tijdens het spelen vind je de slagen van overvalspellen zoals Payday en GTA op zijn doek. 

Dat is ondanks het feit dat het spel strikt niet wordt geadverteerd als een overvalspel. Er zitten ook roguelike elementen aan vast, met momenten waarop bepaalde sterfgevallen onvermijdelijk lijken. En natuurlijk de kenmerkende turfoorlog die absoluut een must-play-element is in het beschrijvingsvak.

Maak een uitstapje naar Rockay City

Maar voordat we op de zaken vooruitlopen, wat precies is Misdaadbaas: Rockay City over? Nou, het begint in een bloeiende metropool genaamd Rockay City die veel lijkt op Miami uit de jaren 1980. Misdaad en ondeugd gedijen hier, en er is een wrede bendeoorlog aan de gang. De huidige misdaadbaas raakt in de vergetelheid en, je raadt het al, rivaliserende bendes nemen het tegen elkaar op om zijn territorium over te nemen.

Travis Baker, de belangrijkste criminele hoofdrolspeler, is een van die rivaliserende bendes die de onderwereldcriminaliteit van Rockay City willen beheersen. Hij moet echter de middelen verzamelen om dit te doen, dus begint hij (jij) aan een reeks overvallen. Elke overval is een op zichzelf staande klomp van ofwel het beroven van een bank, een gepantserde vrachtwagen, een kartelmagazijn, een juwelierszaak of gewoon een alledaagse inbraak in het holst van de nacht.

Nitty Gritty

Je krijgt wel hulp bij het veroveren van Rockay City, één misdaad tegelijk, via een squadron. Elk teamlid heeft een andere set vaardigheden die voor jou een voordeel of een nadeel kunnen zijn. 

Je moet dus uitkijken naar de personages die je helpen weg te komen met zoveel mogelijk buit. Verkrijg het absolute minimum aan buit en je wint het level.

Laten we praten over strategie

Ik denk dat een ding dat ik best leuk vond, de tactische gameplay van het spel is. Behalve dat je weet op welke personages je kunt vertrouwen, moet je ook een strategie bedenken om de overval te orkestreren. 

Zul je heimelijk door de achterdeuren sluipen of schiet je in vuur en vlam, burgers vastbindend en bereid je je voor op de vuurgevechten die volgen zodra de SWAT-teams in de buurt zijn? Op sommige niveaus spoort het spel je aan om stealth te gebruiken. Dus je luistert en doet wat je gezegd wordt.

Dat gezegd hebbende, zelfs als je luistert en stealth gebruikt, letterlijk achter een hele auto hurkend en langzaam rond een overvalgebouw sluipt, ziet een camera uit het niets jou en je geweren op de een of andere manier in vuur en vlam staan. Op geen enkel moment werkte stealth ooit voor mij, althans niet voor het geheel van een specifiek niveau. 

Het is bijna alsof de game wil dat je je wapens tevoorschijn haalt, of je het nu leuk vindt of niet. Misschien als de hele overval en het afvuren van het hellevuur op agenten en bendes niet behoorlijk bevredigend aanvoelde, had ik het een dag eerder genoemd.

Kijk en voel

Hoewel vuurgevechten bevredigend zijn, met de luide geweergeluiden en het gekletter van kogels die de ervaring naar een hoger niveau tillen, is het een beetje raar als er dingen gebeuren zoals politieagenten die uit magische deuren komen of recht voor je verschijnen. Ook waarom wel Misdaadbaas: Rockay City niet op zijn plaats en tijd voelen?

De mode, kleding en alles voelt aan als de jaren 80. De wapens voelen echter aan Modern Warfare replica's. Er is ook het zweverige gevoel van het afvuren van een pistool. Het voelt alsof schoten naar de zijkant van het doel zwaaien, of misschien is dat een moeilijkheidsprobleem dat nauwkeuriger wordt in de laatste fasen van het spel. 

Permadeath aan uw deur

Over moeilijkheden gesproken, er zijn punten waarop SWAT-teams veerkrachtiger worden. De toename van het aantal en resulteren in langdurige vuurgevechten; je komt er waarschijnlijk niet levend uit. Om nog maar te zwijgen van GTA's gewilde stuk taart. In wezen, hoe meer chaos je ontketent, hoe hoger je gezochte status stijgt, en dat willen we niet, toch? 

Afgezien van alle gebruikelijke pieken in moeilijkheidsgraad, Misdaadbaas: Rockay City geeft een andere functie uit die ik eerlijk gezegd niet zag aankomen in een game als deze. Dat is de roguelike-functie waar je bij de eerste poging zeker niet levend uitkomt. Als je dat deed, zou ik je graag mijn duimen omhoog geven.

Het is nogal een innovatief pad om te nemen, gezien het feit dat soortgelijke games Misdaadbaas: Rockay City blijf uit de buurt van de roguelike weg. Je vindt de roguelike-functie in Baker's Battle Mode. De andere modi zijn onder meer Crime Time, waar je op elk moment kunt inspringen om een ​​dwangmatige overval te plegen. 

Ook is Urban Legends best gaaf, waarbij je zes mini-campagnes van drie levels achter elkaar krijgt. Het is cool omdat er een soort los verhaal is dat de campagnes aan elkaar breit. Als je een van de niveaus niet haalt, word je meegenomen om opnieuw te beginnen vanaf het begin.

Bakkers gevecht

Baker's Battle is een singleplayer die spelers op weg naar de top dagelijkse overvaldoses oplegt. Hoe meer gebieden je overneemt, hoe dichter je bij de misdaadbaas van Rockay City komt. Hoezeer het ook het hoofdverhaal is, het voelt grotendeels onafgemaakt. 

De personages missen achtergrondverhalen of een vorm van boog om je voor hun reis te laten zorgen. Je kunt een deel van je voorraad verkopen om meer slechteriken in te huren of gezondheidsstatistieken te krijgen. Maar zo nu en dan word je gedood en moet je de campagne opnieuw beginnen vanaf het begin.

Het zou hebben geteld voor een herspeelbare onderneming, als je het vooruitzicht had gehad om jezelf alles te doorstaan Misdaadbaas: Rockay City's problemen geen ding. Geweren slaan nauwelijks in. Het lijkt onmogelijk om door bepaalde niveaus te komen, vooral als er niet genoeg manieren zijn om bewakers en burgers te neutraliseren zonder het risico te lopen door de camera's te worden opgemerkt.

Kom binnen, Hollywood 

Zoals vermeld, “Misdaadbaas: Rockay City” beschikt over een indrukwekkende cast, voornamelijk grote shots uit de jaren 90. Vandaag zijn het oude mensen die nog steeds zeer gerespecteerd worden in hun vakgebied, ergo, de hoge verwachtingen van hun prestaties in de schijnwerpers.

Ten eerste zien de personages er ouder uit, ze zien er ongeveer hetzelfde uit als vroeger. Dat is goed. Het probleem is dat hun stemacteurs helemaal niet overeenkomen. Het is eerlijk gezegd de meest ongeïnteresseerde reeks acteerprestaties die ik in lange tijd heb gezien. Je hoort de 65-jarige stem van Michael Madsen uit een 35-jarig gezicht komen. 

Soms is het bijna alsof iemand in slaap valt. Het kan hem gewoon niets schelen, neem ik aan, en, oh ja, dat is de stem van de hoofdrolspeler waarmee je tijdens je hele spel te maken hebt. 

Voeg daarbij de tonnen huiveringwekkende oneliners waar de schrijvers schijnbaar geen genoeg van konden krijgen, en wat toondoof schrijven om het script op smaak te brengen, en je hebt een algeheel flauw optreden dat aanvoelt als een gemiste kans.

Vonnis

Misdaadbaas: Rockay City is een spel in oorlog met zichzelf. Meteen wordt duidelijk dat een groot deel van het budget is besteed aan een indrukwekkende cast, waardoor de gameplay en het beeld te drogen staan. Wat erger is, de personages maken geen gebruik van de behoorlijk solide cast, wat resulteert in ineenkrimpende dialogen, toondoof schrijven en algehele matte uitvoeringen.

De gameplay kan worden samengevat als een korte periode van heimelijk naderen van een overvallocatie voordat ze worden opgemerkt door de camera's of bewakers. Vervolgens moet je met vuurwapens uitgaan en zoveel mogelijk slechteriken en agenten meenemen. 

Het is bijna alsof er niet genoeg manieren zijn om gedood te worden, wat op een gegeven moment slordig begint te worden. Voeg daarbij het feit dat de vuurgevechten niet de beste zijn, vaak zwaaiend met het doel en aanvoelen als een shooter uit de Xbox- en PS3-generaties, en je hebt een game die zelfs de beste functies, zoals de roguelike add-on, uiteindelijk deprimerend maakt.