5 videogames die zo slecht zijn dat ze goed zijn

Videogames zijn niet gemaakt om slordige kunstwerken te zijn. Althans, niet met opzet in ieder geval. Desalniettemin hebben we in de loop der jaren nogal wat slechte games onze schermen te schande zien maken, waarvan er vele eigenschappen bezaten die zelfs de meest onervaren handen niet konden doorgronden. Het zijn echter juist deze games die vaak langdurige relaties met de gemeenschap hebben ontwikkeld, tot het punt dat ze om de verkeerde redenen cultklassiekers worden.

Dus, wat maakt een slecht spel verrassend goed? Is het mogelijk dat één verlossende kwaliteit opweegt tegen een vrachtwagen vol slechte? En, bovenal, hoe kan een spel dat zo duidelijk gemarkeerd is voor mislukking, die ontzagwekkende beroemdheidsstatus verwerven? Dit zijn slechts drie vragen geplukt uit een zwerm veren, die wij als gamers niet eens kunnen beantwoorden. Dat gezegd hebbende, als je in het bijzonder deze vijf schokkend slechte games van dichterbij wilt bekijken, dan heb je misschien wel het antwoord waar we naar op zoek waren.

5. Geitssimulator

Simulatiegames behoren tot de raarste dingen die ooit op de markt zijn verschenen. Geitensimulator, raakt echter een heel ander niveau van gekheid, en het is verrassend vervelend hoe verslavend het is. Op het eerste gezicht is het natuurlijk gemakkelijk om het af te doen als 'gewoon weer een simulatiespel'. Maar tien minuten ervaring uit de eerste hand zal echter anders suggereren.

In deze bizarre open-wereldsimulator heb je de kans om grote schade aan te richten als een koppige geit met oog voor hersenloze vernietiging. Met talloze filmreferenties, toespelingen en paaseieren om op te graven, wordt het veel meer dan een alledaagse slapstick-komedie. Het is ongelooflijk vreemd, dat geven we toe, maar dat is precies waarom we er dol op zijn, en we kunnen het niet helpen om er op terug te komen, hoeveel pijn het ons ook doet om te zeggen.

4.Shaq Fu

Shaq staat erom bekend veel dingen te zijn, die allemaal niet overeenkomen met zijn vechtsportpersonage in het belachelijk vermakelijke SNES-vechtspel, Sjaak Fu. En voordat je het zegt - ja, het is echt, en nee, je kunt het pas verslaan als je het probeert. Want laten we eerlijk zijn, wie wil de basketballegende nu niet zien vuisten gooien in een eigenzinnige 2D-vechtgame? Lijkt me een recept voor succes, toch?

Dus wat is Sjaq Fu, behalve een overduidelijk excuus om de spot te drijven met een atleet van wereldklasse? Nou, het is eigenlijk een combinatie van dingen, hoewel de meerderheid je zal vertellen dat het in wezen een vechtspel is. Een slechte, dat wel. Zo erg dat de game ten onder ging als een van de slechtste videogames ooit ontwikkeld. En we weten allemaal wat er gebeurt als een game dat soort branding krijgt. Zei iemand cultklassieker?

3. South Park

Lang voordat Ubisoft transformeerde South Park in een echt sympathieke rollenspelserie, werden de videogamepoorten vastgelopen door onvergeeflijke en nauwgezet lachwekkende ontwerpen en matte verhaallijnen. Neem bijvoorbeeld de Nintendo 64-game. Het maakte niet uit of je een diehard South Park-fan was met een uitgebreide kennis van de afleveringen en overlevering, want feit was dat niets je ervan kon overtuigen dat de game iets anders was dan een algemeen gedrocht.

Natuurlijk, South Park is South Park, een aanhang was altijd gegarandeerd, ongeacht de kwaliteit die het bood. De kwaliteit die het gebruikte was echter ongelooflijk laag, maar ironisch genoeg goed genoeg om hoofden te doen draaien en een cultstatus te ontwikkelen. Maar laten we eerlijk zijn, de game was verschrikkelijk. Zoals, een kalkoen-in-de-kont-met-een-sneeuwbal slaan, nogal verschrikkelijk. Niet helemaal het magnum opus van komedie, toch?

2. Duke Nukem voor altijd

Oh jongen, wat is er met Duke Nukem gebeurd? Oh ja, dat klopt, hij crashte en brandde precies rond de tijd dat het nieuwe millennium aanbrak. Dat leek zijn poppenspeler er echter niet van te weerhouden geld te verdienen aan een vervolg. Het probleem was echter dat het vijftien jaar duurde om datzelfde vervolg na te jagen, wat betekende dat third-person shooters in het algemeen de lat behoorlijk hoger hadden gelegd tegen de tijd dat het uiteindelijk uitkwam.

Duke Nukem Forever zit absoluut vol met ineenkrimpende humor, overgeseksualiseerde karakters en twijfelachtige oppervlakkige persoonlijkheden. Kortom, het is alles waar de serie in zijn gouden jaren om bekend stond - alleen tien keer erger. En toch, op de gekste manier, is de comeback van 2011 ook behoorlijk vermakelijk, vooral voor degenen die anderhalf decennium hebben gewacht op de lancering. Natuurlijk trok het geen nieuwe hoofden, maar het deed behoorlijk opmerkelijk werk om de gepensioneerden in de houdgreep te houden.

1. Rogue-krijger

Als overdreven grof taalgebruik en onhandige mechanica jouw idee is van een geweldige tijd, dan Rogue Warrior past bij je tot op de grond, en nog wat. Als game gebaseerd op de real-life Navy SEAL Richard Marcinko, kunnen spelers zich verdiepen in een epische zoektocht boordevol kamer-tot-muur-gevechten, kamer-tot-muur-gevechten, en gevechten van muur tot muur. Oh, en zijn we vergeten te vermelden dat er ergens ook een vleugje grof taalgebruik in zit?

Natuurlijk zijn third-person tactische shooters tegenwoordig niet bepaald ongewoon. Maar Rogue krijger, aan de andere kant steekt het uit als een zere duim. Het is niet alleen mechanisch aan flarden, maar het wordt ook gebukt onder ineenkrimpende oneliners, verschrikkelijke filmreferenties en lachwekkend slechte stemacteurs. Klinkt een beetje als alles wat je zou willen bekijken, gewoon voor de lol, toch? Welnu, daarin ligt uw reden voor zijn immense populariteit.

Dus, wat is jouw mening? Ben jij het eens met onze top vijf? Laat het ons weten op onze socials hier of hieronder in de reacties.