Pagsusuri ng Hi-Fi Rush (Xbox Series X|S)

Tango Gameworks' HiFi Rush ay isang gat-busting bellyful ng rock, ritmo, at kabuuang anarkiya, at ito ay hindi maikakaila ang pinakamalaking paksa sa lahat ng mga labi ngayon. Ang higit na nakakaintriga, siyempre, ay ang kakulangan nito sa kasaysayan-lalo na sa departamento ng pag-unlad. Tulad ng nangyari, ang indie na nakabase sa ritmo ay gumawa ng kaunti o walang pagsisikap na ipakilala ang sarili sa pagbuo sa medyo biglaan nito, kahit na nakakagulat na masigasig na paglalahad. Pero ngayong dumating na ito, umabot lang sa crescendo ang interes namin dito, na naging dahilan para gusto naming dumiretso at pag-aralan ang bawat pintig at bukol nito gamit ang pinong suklay.

Dahil gumugol ako ng matibay na sampung oras sa pagbo-bopping, pambubugbog, at pagmamartilyo sa pamamagitan ng medyo pabago-bagong kampanya nito at pag-absorb sa mundo ng komiks-esque nito, sa wakas ay makakapagbigay na ako ng hatol. Ang tanong, ginawa ba HiFi Rush bumuo ng perpektong puwedeng laruin at maayos na nakaayos na marka, o kulang ba ito at gusto kong mag-fast-forward sa huling taludtod?

Ipila ang Rhythm

HiFi Rush inilalagay ka sa posisyon ni Chai, isang wannabe rockstar na nagsimula sa kanyang paglalakbay bilang isa lamang sa maraming pagsubok na paksa ng pagpapalaki sa isang kumpanyang kilala bilang Vandelay Technologies. Matapos magulo ang implant at magresulta sa paggamit ni Chai ng hindi pangkaraniwang mga kapangyarihang nakatuon sa musika, ang imperyo na si Vandelay at lahat ng mga tagasuporta nito ay mabilis na tatakpan ka bilang isang depekto, at sa gayon ay ginagawa kang kaaway ng estado. Gamit ang hugis-gitara na club at isang music player na nakadikit sa iyong puso, dapat mong gamitin ang iyong mga bagong itinalagang kakayahan para sugpuin ang masamang korporasyon, mula sa mga mababang antas ng drone nito hanggang sa CEO mismo.

Sa papel, HiFi Rush ay hindi ang pinaka-kumplikadong kuwento na susundan, at hindi rin ito eksaktong puno ng mga twist, liko, at hindi maarok na mga konklusyon. Sa katunayan, isa itong bread and butter hero verses antihero scenario, at ginagawa nito ang lahat sa kanyang kapangyarihan upang mapanatiling simple at madaling matunaw ang mga bagay. At sa tala na iyon, para sa isa ay hindi ako maaaring magreklamo-lalo na pagkatapos na maglaro sa hindi mabilang na limampung oras na RPG na may mga tambak sa mga tambak ng convoluted plotlines. Ang katotohanan ay, ang pagiging simple nito ang siyang dahilan kung bakit ito ay hininga ng sariwang hangin. At, higit sa lahat, ang matalinong paggamit nito ng komedya at tunay na kaibig-ibig na mga character ay ginagawa itong dalawang beses na mas nakakapagpalaya, lalo na sa mga sandali kung saan gusto lang nitong maging isang video game at hindi ang produkto ng isang sobrang ambisyosong ideya mula sa isang studio na may god complex.

Kahit na HiFi Rush pagiging medyo predictable at sinamahan ng isang oh so makikilala ensemble ng mga character, ito ay, gayunpaman, isang kasiya-siyang karanasan mula sa simula hanggang katapusan, at ito ay higit pa sa sapat upang panatilihing simple at sa punto. Ngunit sabihin tungkol sa gameplay; ang ritmo kung saan ito umuunlad.

Ang matalo ang napupunta sa

Talagang nakakatukso na i-slide ang mga gusto HiFi Rush laban sa iba pang mga kabanata na nakabatay sa ritmo gaya ng Rhythm Fighter, ibinigay ang katotohanan na parehong umaasa sa parehong estilo ng labanan at kung ano ang mayroon ka. Gayunpaman, ang makulay na mundo ng Tango Gameworks ay tiyak na nagmumula sa sarili nitong isang bagay na higit na kakaiba—kamangha-manghang independyente, kahit na. At ang mas nakakaakit sa gameplay nito ay ang beginner-friendly na system nito, na, dahil sa kakulangan ng mas magandang salita, pinasimple para ma-accomodate kahit ang pinakakamang mga manlalarong nahuhumaling sa ritmo.

Totoo sa pagiging mainit nito, ang gameplay mismo ay hindi gaanong mahirap—kahit na pinagana ang pinakamataas na setting. At ang mas nakakaakit dito ay ang nakakarelaks na format nito, isang bagay na nagbibigay-daan sa iyong maglaro nang hindi na kailangang mag-alala tungkol sa pag-iingat sa oras sa beat, o kahit na mag-racking up ng mga high-powered na combo, sa bagay na iyon. Ang katotohanan ay, kahit na ang mga tutorial na nagsasabi sa iyo na "manatili sa beat," sa anumang punto ay hindi mo talaga kailangang sumunod sa mga naturang panuntunan upang umunlad nang mas malalim sa kuwento. Kung mayroon man, ito ay mga payo, kung tutulong lamang sa iyo na palakasin ang iyong pangkalahatang marka at mga ranggo sa bawat pakikipagtagpo.

HiFi Rush nagtatampok din ng isang patas na dami ng platforming. Kabilang dito ang pagkolekta ng Gears para sa mga upgrade, mga bagong pag-atake, at mga item, pati na rin ang mga espesyal na augment upang makatulong na palakasin ang iyong kalusugan at mga gauge. Ito ay lahat ng medyo maliwanag na bagay, at hindi ito eksaktong gumagawa ng anuman upang muling likhain ang gulong, at hindi rin ito gumagawa ng anumang partikular na kapana-panabik na gawin ka gusto upang i-unlock ang buong catalog. Muli, ito ay kadalasang bumababa sa katotohanan na, mabuti, hindi mo ginagawa kailangan lahat ng gadgets at gizmos para maabot ang final crescendo.

Pow! Sampal! Wham!

Hindi sinasabi na ang pinakamalaking kagandahan dito ay ang estilo ng sining ng komiks, kung saan pinipiga nito ang lahat ng mga cliché at POW nito! WHACK! at WHAMS! na bumubuo sa halos bawat isyu ng bawat kilalang franchise na nagawa. Ito ay pare-pareho, upang sabihin ang hindi bababa sa, at ito gels kapansin-pansing mahusay sa mataas na oktano labanan na ito kaya malinaw na pinapaboran. Gayundin, sa cinematically, ito ay matalas, masigla, at mas madulas kaysa sa isang stick ng mantikilya, na ginagawa itong karaniwang kaaya-aya upang mamangha, anuman ang sitwasyon o mood.

Sa walang punto Hi-Fi Rush's ang mga visual ay lumiliit sa isang maputla, mapurol, o kahit malayuan na kulay na palette, na ginagawa lamang itong isang tunay na powerhouse na hindi dapat isaalang-alang. Ito ay nakapagpapasigla sariwa, sa madaling salita, at ito ay sapat na presko upang mapanatili ang iyong mga mata bobbing at scoring ang mekanikal na metropolis ng Vandelay Technologies mula sa segundo mo itong i-unlock hanggang sa minutong umalis ka sa matatayog na pinto nito.

Isang Walang Hanggang Crescendo

Tulad ng sinabi ko, HiFi Rush ay hindi ang pinakamahabang laro; sa katunayan, maaari mong durugin ito sa loob ng ilang upuan kung gusto mong gawin ito. At maniniwala ka man o hindi, dahil ito ay hindi lamang isang maikling laro (at isang libre, salamat sa Game Pass), kundi pati na rin ng isang walang hanggang crescendo, at bihira itong bumaba sa tempo o mood. Mula sa sandaling mag-apoy ka hanggang sa ilang segundong ipasa mo ang sulo, madarama mo ang hidwaan sa pagitan ng Vandelay Technologies at ng napakasiglang bayani, at walang alinlangan na magnanasa sa konklusyon na ang salaysay ay unti-unting umuusad sa kagat-laki ng mga tipak.

Siyempre, may mga pagkakataong huminto ang pagkilos, kahit na ang mga sandaling ito ay pansamantala lamang at hindi nakakaabala. Ito ang mga oras kung saan, halimbawa, binibigyan ka ng pagkakataong gumala sa The Hideout, na nagsisilbing social hub sa pagitan ng mga yugto, na nagbibigay sa iyo ng pahinga. Ngunit kahit na ang mga maiikling pagsabog ng kalmado ay kadalasang nauuwi sa napakataba na mga kapighatian, na marami sa mga ito ay nagpapanatili ng init at ang halaga ng entertainment ay nai-dial up nang lampas sa breaking point. At kaya, bihira na ikaw ay naiwan sa sarili mong pag-iisip Hi-Fi Rush; gusto nitong pagpawisan ka, at talagang gusto nitong iuntog mo ang iyong ulo habang pinupuno mo ang balde.

kuru-kuro

HiFi Rush ay pantay na magulo gaya ng pandinig na nakolekta; dinadala nito ang sining ng anarkiya sa isang makulay na rock opera na parehong nakalulugod sa mata at pati na rin sa tainga. Ang puso at kaluluwa nito, na kadalasang pinagsama sa hack-and-slash na labanan, ay hindi lamang nakakahumaling, ngunit kumpleto sa kagamitan upang mahawakan ang isang segundo, marahil kahit isang ikatlong inning. At ito rin ang istilo ng sining ng komiks, na nagbibigay ng kaunting dagdag na apela. Pinagsama-sama, ang fish-out-of-water indie ng Tango Gameworks ay nabuhay bilang isang nakakapagpalakas na atmospheric at napakasiglang konsepto na malinis at perpektong may kakayahang mag-host ng hindi mabilang na mga play-through.

Siyempre, mayroon pa ring maraming bahagi na maaaring gawing isang mahusay na laro ang isang mahusay na laro; isang mas malawak na iba't ibang mga combo, para sa isa. At tinatanggap, may ilang mga segment na sa pangkalahatan ay nababalot at medyo paulit-ulit—lalo na sa panahon ng labanan. Ang sabi, HiFi Rush ay eksakto kung ano ang sinasabi nito sa lata, at ito ay sapat na mahusay upang panatilihin kang entwined para sa mahabang haul. At kapag nasabi na at tapos na ang lahat, ito lang talaga ang maaasahan ng larong makamit: mapang-akit ang isang manlalaro sa lahat ng oras na ito ay nananatili upang magkuwento sa iyo.

HiFi Rush ay hindi magiging tasa ng tsaa ng lahat, iyan ay totoo. Ngunit, hindi na kailangang sabihin na ito ay isang tunay na hininga ng sariwang hangin para sa mga taong nakakaramdam ng hilig na kunin ang anumang bagay na dumudugo sa ritmo at mataas na oktanong labanan. Bagama't malamang na hindi ito makakatanggap ng anumang nangungunang mga parangal anumang oras sa lalong madaling panahon, tiyak na napanalunan nito ang aming paggalang, at pagkatapos ilang.