5 Pinakamasamang Pagtatapos ng Video Game sa Lahat ng Panahon

Larawan ito: Labinlimang oras ka na lang sa pag-sludging sa isang kuwento, umaasa na anuman ang nakatago sa huling sulok sa huli ay magbubuklod sa lahat sa isang maayos na pagkakadikit. Papatayin mo ang panghuling boss at lumukso sa huling hadlang, naghahanda para sa isang makapangyarihang cinematic na naglalagay ng lahat sa lugar. Ngunit pagkatapos, nang walang paliwanag, ang gulong ay huminto sa pag-ikot. Ang mga cog ay tumangging ihanay — at ang mga kredito ay nagsimulang mag-slide. Binabati kita, niloloko ka lang. Ang mga ending ay nakakapagod, tama ba?

Malaki ang kailangan upang makabuo ng isang kasiya-siyang pagtatapos sa isang video game. At bagama't sinasabi ng karamihan na ang pagguhit ng isa ay likas na nanggagaling, ang iilan ay halos kasing paniwalaan ng isang napkin ng papel de liha, na naging dahilan upang mapatingin tayo sa sarili nating repleksyon habang dinadama natin ang malamig na malakas na sampal mula sa mga taong nalilito sa atin. And believe me when I say — itong limang ito pa rin namumula ang aming mga pisngi.

5. Pabula 2

Ang isang tao ay madaling magtaltalan na ang Fable 2, bilang isang laro, ay isang obra maestra para sa panahon nito, na puno ng mga kakaibang personalidad at mga nakamamanghang palatandaan. Kahit si Lucien, ang masamang tao na ginugugol mo ang buong laro sa pagsubok na kumatok mula sa podium (o espiritu, sa kasong ito). Ang ilan ay umabot pa sa pagsasabing ang pangkalahatang plotline ay pinagsama-sama nang mahusay. Pero teka, yung ending? Ouch. Pag-usapan ang tungkol sa anticlimactic.

Pagkatapos mong ukitin ang iyong bida o kontrabida (depende sa kung paano ka nakikipag-ugnayan kay Albion at sa mga kisap-mata nitong mamamayan), makikita mo ang iyong sarili na kaharap si Lucien, ang gutom na panginoong gutom sa kapangyarihan na may gana sa home-brewed na timpla ng lakas, kasanayan at kapangyarihan. Lamang, habang umaakyat ka sa napakalungkot na Spire patungo sa pagharap sa kanya, bibigyan ka talaga ng libreng pass mula sa anumang malayuang mapaghamong. Walang laban sa boss, o anumang bagay na dapat i-stress. Maglabas ka lang ng music box at patugtugin siya ng oyayi. Narito at masdan — Albion ay nai-save, at ikaw ay booted sa labas ng pinto, kaliwa upang gawin ang pagkuha ng iyong panga na tumama sa lupa dalawang minuto bago. Ayos.

4. Patay na Bumangon

Sa lata, ang Dead Rising ay ang perpektong kumbinasyon ng walang kabuluhang saya at replayability. Inilibing sa loob ng kasong iyon, gayunpaman, ay isang maling salaysay at isang medyo pilay na dahilan para sa isang konklusyon. Kahit na may maraming mga pagtatapos sa boot, ang bawat isa ay nadama pa rin bilang anticlimactic at bilang pangkaraniwan bilang ang susunod. Ang humahantong sa maligamgam na finale na iyon, sa kabilang banda, ay marahil ang isa sa mga pinaka-kasiya-siyang joyride na napuntahan namin.

Sa 72 oras sa orasan hanggang sa pagkuha at ang isang buong shopping complex ay dinagsa ng mga zombie, karaniwang natitira kang maglaan ng iyong oras sa anumang paraan na sa tingin mo ay angkop. Tuklasin ang misteryo sa likod ng pagsiklab, tulungan at i-eskort ang iba pang nakaligtas pabalik sa kaligtasan — o magtago lang sa isang tindahan ng laruan at subukan ang iba't ibang uri ng helmet. Anuman ang iyong tawag, walang katapusan ay talagang katumbas ng halaga. Siguradong ito ay isang masayang biyahe, ngunit tiyak na hindi ito nominado ng Oscar.

3. Mass Epekto ng 3

Sa kabila ng katotohanan na ginugol ng Mass Effect ang 99% ng oras nito sa pag-asa sa aming mga aksyon upang isulong ang kuwento, ang natitirang 1% kung saan hindi namin tinawagan ang mga shot ay nagkataon na sa pinakamahalagang sandali. Ang wakas. Anuman ang mga pagpipilian na ginawa mo hanggang sa showdown pagkatapos ng napakahabang trilogy ng planeta hopping, ang pagtatapos ay talagang hindi nagbigay ng hustisya sa natitirang bahagi ng paglalakbay. Kung mayroon man, sinira nito ang lahat ng pinaghirapan mo sa pamamagitan ng pagbibigay sa iyo ng isang natubigan na kasukdulan na may isa sa apat na kalahating pusong pagtatapos.

Ang Mass Effect ay hindi maikakailang isa sa pinakadakilang serye ng sci-fi sa lahat ng panahon, pati na rin ang pinakamataas na tagumpay ng BioWare sa isang mabigat na portfolio ng mga natitirang gawa. Ngunit sa sinabi nito, ang pagtatapos ng Mass Effect 3 ay talagang nasaktan ang prangkisa at ang pandaigdigang reputasyon ng BioWare. Kahit ngayon, parehong mga manlalaro at kritiko ay bumalik sa kabanata ng 2012 upang buhayin ang poot na pumapalibot sa hindi magandang konklusyon nito. Kaya, hindi isang magandang pagtatapos sa isang mahusay na paglalakbay.

2. Borderlands

Bagama't malamang na hindi ang Borderlands ang pinakamabigat na laro sa merkado noong 2009, siguradong ito ay isang tanawin para sa mga sore eyes sa komunidad ng shooter-looter. At iyon ay halos kung saan natagpuan ng Gearbox ang kanilang angkop na lugar at ibinayad ang ideya, na epektibong pinupunan ang berdeng ilaw para sa dalawang karagdagang sequel at mga spin-off. Ngunit tungkol sa mga pagtatapos, higit sa lahat para sa unang laro - ngayon ay isang kahihiyan.

Pagkatapos libutin ang Pandora sa isang ligaw na paghabol ng gansa sa paghahanap sa kasumpa-sumpa na Vault, paggiling at pagnanakaw sa bawat maliliit na bagay na hindi nakatali, sa wakas ay natagpuan namin ang aming mga sarili sa paanan ng kahanga-hangang Vault, na kung saan kami ay pinaniniwalaan magpakailanman na naglalaman ng mga kayamanan na hindi mapaniwalaan. At gayunpaman, sa halip na magtambak ng mga bukol ng kinang at kaakit-akit, sa halip ay binalot kami ng regalo na isang boss. Tama, boss. Walang kayamanan o kahit na isang tapik sa likod. Isang boss lang, at isang magandang lumang boot na lumabas sa pinto. Salamat sa paglalaro.

1. Malayong Sigaw 5

Maliban sa cliché silent protagonists at overused gameplay formula, ang Far Cry 5 ay hindi lahat na masama. Siguradong gumagamit ito ng maraming kaparehong materyal tulad ng nakaraang apat na laro at spin-off, ngunit sa pangkalahatan, ito ay marahil ang isa sa pinakamagagandang likha ng Ubisoft. Iyon ay, hanggang sa maalala mo ang pagtatapos nito, kung saan bigla mong naalala kung bakit ito umani ng labis na poot sa simula.

Tulad ng lahat ng ibang entry na dumating bago, ang iyong tanging priyoridad sa Far Cry 5 ay ang pagpapatalsik sa trono ng isang mapanlinlang na sociopath at kasamang kamag-anak, na nagtatrabaho kasama ng isang paghihimagsik upang maibalik ang kapayapaan sa mga tiwaling lupain. Gayunpaman, si Joseph Seed, ang pinuno ng may bahid na kulto, ay bahagyang naiiba sa iba pang mga kontrabida sa bariles. Iba kasi, well — unbeatable siya. Kahit na matapos ang paggugol ng dose-dosenang oras sa pagbawi ng mga lupain at pagdikit ng isang paa sa huling muog, nagawa pa rin ni Seed na magkaroon ng huling halakhak, na nagbigay sa amin ng isa sa dalawang pagtatapos kung saan pareho kaming natalo sa digmaan. Kaya, hindi lubos ang kinalabasan na inaasahan ng isa pagkatapos ng paglubog ng dalawampung oras sa pag-ukit patungo dito.

Pagod na sa mga spoiler at mahihirap na pagtatapos? Naghahanap ng higit pang nilalaman? Maaari mong palaging tingnan ang isa sa mga ito:

5 Mga Laro na Hinahayaan kang Ipalagay ang Trono bilang "Ang Boss"

5 Larong Naging Mas Mabuti Sa Inaasahan Namin