Pacific Drive-recensie (PlayStation 5 en pc)

Het loopt tegen middernacht en plotseling zit ik onder de motorkap van nog een verstekelingsvoertuig, op zoek naar spullen om terug te sjouwen naar mijn stationwagen. Het is donker en de met anomalie gevulde wereld zit me op de hielen en lonkt naar mij om me terug te trekken in de veiligheid van mijn garage voordat de uitsluitingszone me helemaal opslokt. Het enige is: dat ben ik niet heel klaar om afscheid te nemen van mijn laatste excursie in het wild. Er zijn componenten die ik genoodzaakt bent om dieper in de onderbuik van de ondoorzichtige dimensie te komen – en er is geen enkele kans dat ik ze vóór zonsopgang tussen mijn vingers laat glippen. Het is alles of niets, en ik sta op het punt alles te riskeren, al was het maar om te zien wat er aan de andere kant van de wereld opdoemt. Pacifische aandrijving.

Voor de goede orde, vreedzame aandrijving gaat helemaal over overleven, maar ook over de wanhopige pogingen van één persoon om de kern van de Olympische Uitsluitingszone te bereiken – een baken dat toevallig vijandigheid, achterdocht en een reeks anomalieën projecteert die onder dekking van de duisternis opereren. Het is in deze besmette versie van de Pacific Northwest dat jij, een nogal ongelukkige overlevende, in de diepten van de verboden zone moet duiken en, met behulp van je vertrouwde auto, de mysteries moet ontrafelen die betrekking hebben op de innerlijke samenhang ervan.

Ironwood Studios beschrijft vreedzame aandrijving als een ‘road-lite’-ervaring: een woordspeling die losjes de kernkenmerken van een traditioneel rogue-lite-ontwerp emuleert. Het is geen blauwdruk die we in de loop der jaren zo vaak hebben gezien (met uitzondering van Kona, misschien), en dat is precies waarom ik in ieder geval de drang voelde om het te onderzoeken toen het iets eerder deze week aan het licht kwam. De vraag is: was het een reis? waard nemen?

De kortste roadtrip

Onthouden Gekke Max—een actie-avonturenspel in een open wereld dat zijn spelers vastketende aan het altijd zinspelende doel om hun auto's op te knappen? Nou, het is dezelfde basisopstelling in vreedzame aandrijving: er is een oude stationwagon, een vijandige wereld die van top tot teen gehuld is in een sombere sluier van mist, en een heleboel overheidsgerelateerde activiteiten die de inwoners ervan weerhouden te ontsnappen door het rookgordijn van hun eigen twijfelachtige motieven.

Speelt zich af in de jaren 1990, vreedzame aandrijving transporteert zijn spelers naar de wortel van al het kwaad: een uitsluitingszone die schijnbaar berucht is vanwege zijn verdachte gedrag en cryptische verleden. Je speelt als een eenzame bezorger: een arme koerier die vastzit in het ommuurde gebied en is vertrokken om de capriolen die door de stad circuleren, af te weren. Gelukkig voor die arme ziel hebben ze de gebroken botten van een oude stationwagen die ze hun eigen kunnen noemen - een versleten stuk uitrusting dat nauwelijks de capaciteit heeft om zijn passagiers korte tijd door de zone te vervoeren voordat het kapot gaat. En geloof me als ik het zeg: het is zo doet kapot gaan...veel.

Als je een modern racespel in aanmerking neemt, zul je ongetwijfeld een bewonderenswaardig deel van auto-ongelukken en minimale gevolgen hebben meegemaakt. Nou, dat is hier niet het geval, want een enkele klap op de bumper is meer dan genoeg om je geïmproviseerde vierwieler te laten knikken, in een plas zuur te laten uitwijken en, weet je, te ontploffen. Het volstaat te zeggen dat als je niet kunt autorijden, je deze waarschijnlijk gaat haten.

Afbreken

Doel van vreedzame aandrijving is relatief eenvoudig: begeef je in het midden van de zone en zoek naar elektrische componenten om je auto te upgraden. Er is, zij het een kleine, een verhaallijn die moet worden gevolgd, die meestal draait om de gezamenlijke inspanningen van andere gevangenen om te studeren en het ommuurde gebied te ontvluchten, maar voor het grootste deel is het alleen maar het volgen van een stomme bestuurder terwijl ze gewaagde vorderingen maken. in en uit de storm. En daarin ligt de gameplay-loop op een presenteerblaadje: bouwen, repareren, verkennen, afspoelen en herhalen.

Bij elke nieuwe run ontdek je nieuwe onderdelen voor je auto: slechte fragmenten die de algehele prestaties van je rit kunnen verbeteren, of hem iets minder, nou ja, breekbaar kunnen maken. Het slechte nieuws is dat het niet alleen gaat om het toevoegen van een beetje brandstof aan de tank, want er zijn ook verschillende anders dingen om in de gaten te houden, waaronder deuren, ruitenwissers, panelen, koplampen en natuurlijk de batterij – die allemaal op een gegeven moment kunnen afbrokkelen, vooral als ze worden blootgesteld aan de verschijnselen die langs de grenzen circuleren. Het is uw taak, als bestuurder, om de schade tot een minimum te beperken lot makkelijker gezegd dan gedaan.

Natuurlijk komt er meer bij kijken dan simpelweg uw auto onder controle houden en uw ogen op de weg houden; er zijn ook opruimmissies om aan te beginnen, en niet te vergeten een reeks wetenschapsgerelateerde verzoeken om je scherp te houden terwijl je door de mistige rotsen en spleten van de uitsluitingszone kamt. Maar voor het grootste deel is het eigenlijk een langdurige zoektocht waarbij je de bodem van het vat moet schrapen en een tiental uur of langer kat-en-muis moet spelen met je waarschuwingslichten.

“Ik ben geen monteur”

Ik wil van dit moment gebruik maken om niet alleen mijn excuses aan te bieden aan mijn broer (monteur van beroep, dankbaar), maar om ook het belang te erkennen van het kunnen aanpassen van dingen waartoe de gemiddelde persoon niet in staat is. Voor de goede orde, I ben die domme persoon - een idioot van beroep, als hij al iets heeft, en iemand die nooit helemaal het verschil heeft kunnen zien tussen een ruitensproeierkom en een oliefilter. In zekere zin maakt dit mij tot de slechtst mogelijke kandidaat Stille Oceaan, terwijl mijn broer daarentegen van het ideale type is, en iemand die waarschijnlijk beter geschikt zou zijn voor het omgaan met giftige omstandigheden en afgedankte mechanische componenten, terwijl hij onder de waakzame blik van een roofzuchtige storm staat.

Zie je, vreedzame aandrijving is niet voor slechtgehumeurde mensen, laat staan ​​voor mensen zonder het geduld van een autoliefhebber. In feite is het voor ander publiek – een publiek dat, vreemd genoeg, geniet van het idee om verschillende keren helemaal opnieuw te beginnen en kleine veranderingen toe te passen om de kleinste stappen in de goede richting te zetten. Om het bot te zeggen: dit is negentig procent van wat vreedzame aandrijving is: je auto in een miljoen kleine stukjes zien breken en je vervolgens wagen om de lege plekken op te vullen om hem in zijn oude glorie terug te brengen.

Als je geluk hebt, voltooi je een of twee missies van een van je lokale contacten, maar als het je lukt om een ​​lekke band te krijgen, moet je de klok terugdraaien en het goedmaken voordat je verder kunt gaan. En ik denk dat ik voor iedereen spreek als ik dit zeg: monteur of niet, niemand wil dezelfde oude knaller honderd keer repareren - ook al is dit de enige reddingslijn die je overeind houdt en vastgebonden aan de levende wereld.

Vonnis

Ik zal mijn handen omhoog steken en dit zeggen: toen ik mijn ogen niet aan de capuchon van mijn niet vasthield belachelijk onbetrouwbare stationwagen voor de zoveelste keer was ik, bij gebrek aan een beter woord, tevreden. Dat gezegd hebbende, toen dingen fout begonnen te gaan (en ze gingen fout a lot), vroeg ik me vaak af of de tijd en moeite de uitbetaling wel of niet waard zouden zijn - een beloning waarvan ik zo lang dacht dat die in eerste instantie nooit had bestaan. I gezocht de credits om te rollen, en ik gezocht om mijn stationwagen (ik noemde hem Clive) naar de rand van de atlas te duwen, maar ik wilde ook niet tien keer dezelfde monotone ophaalmissies moeten doen om daar te komen.

vreedzame aandrijving is geen slecht spel, maar de kortzichtige gameplay-loop begint na korte tijd zijn tol van je te eisen, en het helpt niet dat de overgrote meerderheid van de taken vaak rond dezelfde basisophaalmissies draaien en andere relatief dwaze taken die je ongetwijfeld al een tiental keer eerder hebt gezien. Echter, toen de sneeuwbal doet beginnen te rollen, dingen worden meestal een stuk beter – zo niet op het gebied van de verhaallijn, dan wel in de procedureel gegenereerde wereld zelf – een landschap dat voor altijd evolueert en nieuwe verrassingen ophoest die je kunt ontvouwen terwijl je van de ene marker naar de andere kruipt. volgende.

Simpel gezegd, vreedzame aandrijving heeft meer dan genoeg basismateriaal om je een paar uur verwikkeld te houden, en misschien zelfs iets meer, zolang je het niet erg vindt om je kop in het zand te steken lang nadat de storm voorbij is gerold. De vraag is echter: kun je dat tolereren het?