5 videogamepersonages waar je absoluut niet tegen moet vechten

De kans is groot dat jij ook een kamer bent binnengelopen, vastgebonden aan de kern in meer dan genoeg vertrouwen om de lei schoon te vegen. Of het nu gaat om een ​​lijst van weerbarstige racers of een arena boordevol onaangename NPC's - het punt is dat we allemaal dat niveau van kracht eerder hebben gevoeld - en we wilden ons allemaal een weg banen naar de eeuwige overwinning, klaar om alles uit te wissen die ons pad durft te kruisen. En dat is allemaal goed en wel, zeker. Alleen, curveballs komen binnen door de moederlading wanneer we ze het minst verwachten, en die macht die boven ons hangt wel uiteindelijk verdwijnen als we de ogen durven sluiten voor voorzichtigheid.

Het is waar, videogames geven ons graag macht - net zoals ze graag onze vaardigheid testen met spoelen van vijanden die ons effectief kunnen vernietigen zonder een vinger uit te steken. En hoewel sommige vijanden zeker de moeite waard zijn om voor uit de weg te gaan, alleen om het t-shirt te pakken en de ansichtkaart te pakken te krijgen, zijn er veel niet werkelijk de tijd en stress waard. Sommigen, geloof het of niet, kunnen het beste buiten beeld worden gelaten, omwille van onze geestelijke gezondheid. Kijk bijvoorbeeld eens naar deze vijf. Het is veilig om te zeggen dat, zelfs met maximale vaardigheidspunten op zak, deze overweldigde wezens het gedoe gewoon niet waard zijn.

5. De heks (4 doden achtergelaten)

Laat de heks niet schrikken, oké?

Stel je voor: je bent op het laatste stuk van het hoofdstuk, klaar om door het controlepunt te wandelen en naar het volgende niveau wanneer een laatste obstakel naar je toe lokt. Het verre gesnik weergalmde uit een nabijgelegen steegje. Het trekt je naar binnen en scheurt je weg van je teamgenoten terwijl je zijn schimmige hol opgraaft. Je komt er uiteindelijk dichterbij, alleen om te beseffen dat je de speelplaats van de heks bent binnengegaan, en je enige hoop is om terug te keren - of iets te doen drastisch. En als ik drastisch zeg, bedoel ik een Molotov naar de achterkant van zijn hoofd gooien, in de hoop dat hij geen ooglid zal knipperen. Maar dat doet het wel. Het slaat velen, veel oogleden.

Zeker, het werd zo bekend tijdens de Left 4 Dead-serie dat, zodra de doordringende kreet van de schaduwheks in het spel zou komen, spelers de route onmiddellijk zouden omleiden en er omheen zouden gaan. Maar toen waren er, niet verwonderlijk, de anderen; degenen die dachten dat ze het met de bron eens konden worden, wanhopig om de kersenrode ogen van de bleke heks ergens op een schoorsteenmantel te omlijsten. Het enige probleem was natuurlijk dat spelen met de krijsende demon alleen maar zou leiden tot een weerbarstige ondergang. Maar wat zou Left 4 Dead zijn zonder een kat-en-muisspel met de geliefde heks?

4. De Greybeards (Elder Scrolls V: Skyrim)

Om eerlijk te zijn zou ik niet adviseren om met een Greybeard te rotzooien.

Net als jij dacht ik dat ik tegen de Grijsbaarden kon vechten en toch uit High Hrothgar kon komen zonder ook maar een papiertje in het gips. Maar het bleek dat ik niet eens het torenhoge klooster kon verlaten zonder meerdere saves te moeten herladen en terug te keren naar veiligheid. Dat kwam natuurlijk allemaal voort uit het maken van een van de grootste fouten in mijn gamecarrière, namelijk om de een of andere reden een Greybeard in de neus slaan. Toegegeven, ik dacht er aanvankelijk niets van, en dat vreemd genoeg ook hij niets zou hebben gevonden van mijn overhaaste beslissing om een ​​monnik aan te vallen. Maar ik had het fout. Zo erg, erg fout.

Aangekomen bij High Hrothgar, het klooster dat aan de top van The Throat of the World ligt, is het gemakkelijk om impulsief te reageren. Natuurlijk, als je op het hoogtepunt van Tamriel bent, is het ofwel genieten van de adembenemende uitzichten, eruit springen naar een bijna zekere dood... of, weet je, een grijsbaard in de neus slaan. Maar eerlijk gezegd zou ik de laatste optie niet aanraden, aangezien een enkele Greybeard veel meer kracht in zijn pink heeft dan je hele arsenaal. Dus doe jezelf een plezier en vermijd confrontaties met de spirituele mensen in High Hrothgar. Zij werkelijk zijn de moeite niet waard, geloof me.

3. Morgan Freeman (South Park: The Fractured but Whole)

Wat je ook doet, sla Morgan Freeman niet in het bekken.

Net als Chuck Norris heeft Morgan Freeman zijn plaats tussen de internetlegendes versterkt en is hij een blijvende figuur geworden in de sociale en memecultuur. En dat is ook overgegaan in de vorm van videogames, waarbij het pictogram met het sproetengezicht een plek in South Park veiligstelde als eigenaar van een taco-winkel en uiteindelijk als mentor voor je personage. Echter, zoals de meeste dingen die in South Park voorkomen, als je de gedurfde keuze maakt om het te raken of er een scheet op te laten, dan sta je in wezen in de rij voor een of ander gevolg. En Morgan Freeman was natuurlijk geen uitzondering op die formule in The Fractured but Whole.

Sla Morgan Freeman een of twee keer in het bekken en je wordt gewaarschuwd. Sla echter een derde keer toe en je zult al snel merken dat jij en je team languit in de arena liggen en de zwaarste NPC in de game afweren. Met een geladen gezondheid van 9999 en een enorm scala aan krachtige aanvallen heeft Freeman vrijwel de sleutels tot je lot in handen, of het nu gaat om een ​​snelle dood of langdurige marteling. Het goede nieuws is natuurlijk dat dat kan werkelijk versla hem en win een stiekeme trofee in het proces. Maar, eh, verwacht niet dat het een luchtige strijd wordt.

2. Lu Bu (Dynastiestrijders)

"Jaag Lu Bu niet achterna!"

Het is een doorlopend thema geworden voor Dynasty Warriors, waarbij Lu Bu wordt weggestopt in enkele van de zwaarste veldslagen in de serie. Het is ook bekend geworden dat spelers, vanwege zijn belachelijk krachtige aanvallen en algehele uitstraling, uiteindelijk het podium zouden voltooien zonder ook maar de schouders te halen met de torenhoge vijand. En om daar nog aan toe te voegen, zouden bondgenoten in het spel zelfs zo ver gaan dat ze je waarschuwden om Lu Bu niet tien keer te "achtervolgen" voor elke keer dat hij het slagveld aanraakte. Maar zoals omgekeerde psychologie in zijn meest rauwe vorm - we zouden dat vaak als een uitdaging beschouwen, ons niet bewust van de gevolgen aan het einde ervan.

Terwijl Lu Bu wel worden verslagen op de gemakkelijkere moeilijkheidsgraden zonder zelfs maar een schrammetje in te stappen, hogere instellingen kunnen effectief leiden tot behoorlijk ontmoedigende gevechten. Lu Bu, ondanks dat hij een enkele vijand is tussen duizenden, kan je vrijwel vernietigen met twee of drie goed geplaatste zwaaibewegingen van een bezaaide speer. En als je bedenkt dat een enkel gevecht tussen de twintig en veertig minuten kan duren, kan een confrontatie met de generaal in wezen je lei schoonvegen en ervoor zorgen dat je het hele podium opnieuw speelt. Het is dus waarschijnlijk het beste om het niet te doen Lu Bu achtervolgen tenslotte toch?

1. Nemesis (Resident Evil 3: Nemesis)

Wees gewoon geen held...

Lang geleden, toen Resident Evil nog steeds voet aan de grond kreeg als gamingplatform, Capcom zou in wezen spelen met wezens in alle soorten en maten, wanhopig om het beste van het beste samen te smelten in toekomstige releases. Maar in 1999 zou Resident Evil 3 het beste monster van allemaal introduceren. Nemesis, gebonden aan zijn trouwe granaatwerper en dikke, leerachtige trenchcoat, zou eindelijk de weg vrijmaken voor de serie en de franchise versterken als een van de grootste in de wereld van survivalhorror.

Terugkomend op de grote man zelf: Nemesis maakte een behoorlijke indruk op gamers lang geleden toen de titel op PlayStation werd gelanceerd. Zoals niets anders dat mensen eerder hadden gezien, zorgden zijn abrupte verschijningen en overweldigende kenmerken ervoor dat nekken knetterden en ruggengraat van angst deed wankelen wanneer hij een ongepland bezoek zou brengen. En toen dat gebeurde, leek de gedachte om standvastig te blijven en het wezen af ​​te weren gewoon niet bij ons op te komen. In plaats daarvan schoten we weg, meestal naar het dichtstbijzijnde veilige huis - en namen we de foetushouding aan bij de typemachine. En dat, vreemd genoeg, werd een spoel- en herhaalroutine waar we ons nooit echt uit hebben getrokken.

Op zoek naar meer? U kunt altijd een kijkje nemen in een van deze lijsten:

5 brutale strategiespellen voor het bouwen van steden die willen dat je faalt