5 slechte missies die goede games bijna verpestten

Er is eerlijk gezegd niets zo ontmoedigend als vast komen te zitten in een videogame, wetende hoe dicht je bij het verslaan ervan bent. Het gebeurt veel met missies, en natuurlijk nog meer met moeilijkere moeilijkheidsgraden. Maar wat kun je doen? We proberen, we proberen, en we proberen het opnieuw, in de hoop dat we met voldoende doorzettingsvermogen er uiteindelijk doorheen komen en de frustratie vaarwel zeggen. Om naar dat gelukzalige moment te komen, dat is echter het deel dat we vaak haten.

Ondergedompeld worden in een verhaal kan echt iets moois zijn. En als we meegaan met de personages die we spelen, kan die verbinding ons het gevoel geven dat we niet te stoppen zijn, alsof geen enkele missie onze band met het verhaal kan verbreken. Dat wil zeggen ... totdat iemand dat doet, en we moeten proberen wat eens een gezonde relatie was, opnieuw op te bouwen. We hebben allemaal een hekel aan dat soort missies, en daardoor voelen we ons vaak niet gehecht aan het spel. Neem bijvoorbeeld deze vijf. Hier liggen missies die, eerlijk gezegd, beter af zouden zijn geweest als een optioneel doel of, als dat niet lukt, een volledige afschrijving.

5. Asteroïden (dode ruimte)

Dead Space was misschien wel een van de nieuwste horrortitels uit het 360-tijdperk. Gebundeld met zijn innovatieve creature-ontwerpen en verwrongen sci-fi-oriëntatiepunten, verzoet de debuuttitel vakmanschap van het volgende niveau, met genoeg materiaal om een ​​vlaggenschip-erfenis te creëren. Gevechten waren opwindend en spontaan, gebiedsontwerpen waren allemaal uniek en begraven met geheimen, en het algemene verhaal achter de beroemde USG Ishimura was onvoorstelbaar fascinerend. Missiegewijs slaagde slechts één segment er echter in om de onderdompeling helemaal te bederven. Die verdomde asteroïden. Die bloeiende integriteitsromp.

Tot hoofdstuk vier is het spelen door Dead Space als de elite-ingenieur Isaac Clarke niet echt iets overdreven veeleisend. Druk op die knop. Ga naar punt A. Pak dat onderdeel op. Ga naar punt B. Je snapt het plaatje. Het is een loopsimulator met de vreemde patrouillerende Necromorph om in stukken te hakken. Maar daarna slaat de moeilijkheidsgraad echter toe, waardoor je plotseling je vaardigheid in twijfel trekt over een spelletje asteroïden. Dankzij de belachelijk harde missie waarbij je de integriteit van de romp beschermt (die irritant begint bij 85%), moet je in feite een snelle reactietijd hebben, een boot vol geluk... en een ongelooflijke hoeveelheid geduld om het te halen en vooruitgang te boeken. Niet leuk.

4. "The Big Boner" (Schaduwen van de verdoemden)

Aangezien we het hebben over dingen uit de lucht schieten, lijkt het alleen maar passend dat we Shadows of the Dammed en het soortgelijke deel op de lei gieten. En dat deel komt helaas in de vorm van "The Big Boner", een uitgebreide canon die je de kracht geeft om torenhoge demonen uit hun as te schieten. En ja, dit is een echte missie, evenals een echt spel. Een goed spel daarbij, geloof het of niet.

Terwijl we door de donkerste diepten van de hel schuifelen als de opstandige demonenjager Garcia, worden we begroet door allerlei ongebruikelijke entiteiten en omgevingen, met zelfs nog vreemdere wapens. Omdat we echter een overweldigde jager zijn met een honger naar het hellevuur, stapelt geen enkele curveball zich vaak hoog genoeg om ons van ons hoge paard te slaan. Totdat we The Big Boner stevig in handen hebben, natuurlijk. Dat is wanneer onze kracht fladdert, en we uiteindelijk ertoe worden gebracht om alle vaardigheid die we nog hebben op te ruimen om er doorheen te zakken. Maar met eindeloze golven van vijanden en onhandige besturing om je te verzwaren, sta je vrijwel alleen voor wat lijkt op een eeuwigheid van cliché-uitdrukkingen en oneerlijke gevechten. Pass dat echter, en je bent gouden.

3. "Aanvoerlijnen" (Grand Theft Auto: San Andreas)

Voordat je het denkt: ja, we hebben echt overwogen om de iconische treinmissie van Big Smoke op de lijst te zetten. Maar om eerlijk te zijn, als we de bedieningselementen op een crossmotor vergelijken met die van een RC-vliegtuig, kunnen we het niet laten om de laatste te kiezen. Het is verschrikkelijk, duidelijk en simpel. En Zero, samen met zijn hele verhaallijn in San Andreas, was gewoon niet de grootste lachertje, om eerlijk te zijn. Maar ik denk dat we het daar allemaal over eens kunnen zijn.

Gelukkig voor ons gaat Zero bijna op de achterbank zitten nadat hij hem in San Fierro heeft ontmoet, waardoor wij ofwel een blijvende vriendschap met hem kunnen opbouwen... ofwel hem in de goot achterlaten... waar hij terecht thuishoort. Kies je er echter voor om de RC-fanaat en zijn winkel te helpen, dan sta je eigenlijk in de rij voor een hele wereld van frustratie. Neem bijvoorbeeld de missie Supply Lines. Het enige wat je hoeft te doen is nadenken over hoe hard de doelen van de missie zijn, evenals de meedogenloze tijdsbeperkingen, en je begrijpt waarom we verplicht zijn om deze op de lijst te zetten. Geen spijt. We hebben gewoon een hekel aan Zero.

2. Het ras (maffia)

Eerlijk gezegd, het laatste waar we van verwachtten dat we ons zouden inschrijven als een made man in de maffia, was een race. En toch stonden we daar, als ex-taxichauffeur, op het punt om de handschoen op te nemen met enkele van de grootste namen in de racewereld. Natuurlijk hadden we de halve stad al rondgereden (terwijl we natuurlijk de maximumsnelheid aanhielden) voordat we ons in het leven van de misdaad stortten. Maar dat schip was gevaren en we waren eindelijk klaar om schedels te kraken en bedrijven af ​​te persen voor alles wat ze waard waren. Maar toevallig was er weer veel vraag naar onze stuurmansdiensten.

Gelukkig slaagde Mafia: Definitive Edition erin de basis te raken op de moeilijkheidsgraad van de originele race, waardoor het voor spelers een stuk gemakkelijker werd om er zonder problemen doorheen te slepen. Maar als je de klassieke modus speelt, zul je die marteling helaas opnieuw moeten doorstaan. Elke draai, elke bocht en elk oneerlijk nadeel. Het is er allemaal, en je zult het absoluut haten. Gegarandeerd.

1. "Demolition Man" (Grand Theft Auto: Vice City)

Goh, Rockstar houden er zeker van om een ​​paar verschrikkelijke missies in hun spellen te stoppen, nietwaar? En wat meer is, is dat, zelfs als de hele wereld ze openlijk in de wacht sleept nadat de game is uitgebracht, ze er nog steeds voor kiezen om ze in het volgende project in te bedden alsof ze de indruk hebben dat iedereen ze aanbad. En ja, ik verwijs daarmee vrijwel terug naar Zero en de RC malarkey. Maar daarvoor ging het echter allemaal om "Demolition Man", een missie die het besturen van een RC-vliegtuig fenomenaal maakte.

Alsof we ons hoofd om de onhandige bedieningselementen van een minihelikopter wikkelen, één ding is - maar ook de klok moeten verslaan, een heel leger gangsters moeten ontwijken dat op onze propellers schiet en tegelijkertijd een hele wolkenkrabber moeten bombarderen? Ik bedoel, alsjeblieft - geef ons een pauze. Het had nooit zo oneerlijk moeten zijn. En toch had Rockstar duidelijk de laatste lach toen hij die in het basisspel sloop. Het probleem was dat veel spelers de game daardoor daadwerkelijk hebben verwijderd. Dus in zekere zin zijn zij degenen die uiteindelijk lachten. Waarschijnlijk.

Dus, welke missies herinner je je dat ze een totale pijn in de rug waren? Laat het ons weten op onze socials hier.

Moe van slechte missies? Op zoek naar meer inhoud? U kunt altijd een kijkje nemen in een van deze lijsten:

5 beste videogame-introducties aller tijden

5 beste coöpspellen om aan je peuter te introduceren