होरायझन कॉल ऑफ द माउंटन रिव्ह्यू (PS VR2)

अगदी आधी होरायझन वर्जिड वेस्ट'चा उत्साह कमी झाला, गेरिला गेम्स आणि फायरस्प्राइट बाहेर पडले पर्वताची क्षितिज कॉल PS VR2 साठी. हे प्रत्यक्षात PS VR2 च्या क्षमता दर्शविणारे हेडलाइनर आहे, जे निश्चितच रिलीज होईपर्यंत अधिक उत्सुकतेने विकसित होणाऱ्या डोळ्यांची आवश्यकता आहे. आणि, देवा, पहिल्या लूकमध्ये पर्वताची क्षितिज कॉल तुमच्याभोवती फिरणाऱ्या सिनेमॅटिक, ब्लॉकबस्टर लाटा आणि PS VR चा ऑडिओ आणि हॅप्टिक फीडबॅक, सर्वात अवास्तव तल्लीन करणारा अनुभव निर्माण करत असल्याने, ते खरोखरच मरण्यासाठी आहेत. 

पण, क्षितिजावर काय आहे याबद्दल मी खूप उत्साहित होण्यापूर्वी, चला चांगल्या, वाईट आणि कुरूप गोष्टींकडे वळूया पर्वताची क्षितिज कॉल पुनरावलोकन, जेणेकरून तुम्ही गेम पुन्हा एकदा खेळण्याचा निर्णय घेतल्यास काय अपेक्षा करावी हे तुम्हाला नक्की कळेल.

उंचीची भीती?

कदाचित व्हर्च्युअल रिअ‍ॅलिटीचा सर्वात नैसर्गिक उद्देश म्हणजे एक पूर्णपणे विसर्जित करणारा अनुभव निर्माण करणे, जो तुमच्या चेतनेला वास्तविकतेपासून अवास्तवतेकडे घेऊन जातो, कधीही तुम्हाला जागेची जाणीव न करून. त्या पॅकेजचा एक भाग म्हणजे या नवीन व्हर्च्युअल जागेचे स्वरूप आणि अनुभव समाविष्ट करणे. म्हणून, जेव्हा मी पहिल्यांदा पाऊल ठेवले पर्वताची क्षितिज कॉलत्याच्या वागण्यावर, मला पहिल्यांदाच लक्ष वेधायचे होते.

पण, प्रथम गोष्टी प्रथम, पर्वताची क्षितिज कॉल याचा स्पिन-ऑफ आहे क्षितीज शून्य अरुणोदय आणि त्याचा सिक्वेल, होरायझन वर्जिड वेस्ट. हे "पर्वताच्या हाकेला" उत्तर देण्याबद्दल आहे, जे मूलतः खेळाडू-नियंत्रित रियास आहे, थंडगार लँडस्केप्स, पोस्ट-अपोकॅलिप्टिक अवशेष, उंच रोबोटिक राक्षस आणि, बरं, एक आत्मघाती मोहीम ज्यातून तुम्ही टिकून राहण्याची आशा करता, त्यातून लढून आणि चढाई करून त्याच्या मागील पापांची क्षमा मिळवण्याचा प्रयत्न करत आहे.

उंचीची भीती असलेल्या लोकांसाठी हा खेळ नाही कारण तुमचा बराचसा वेळ उंची चढण्यात आणि झिप लाईन्सवर लटकण्यात जाईल. खरं तर, तुम्ही इतके चढाई करता की जेव्हा तुम्हाला दुसरीकडे कुठेतरी तुमचे लढाऊ कौशल्य वाढवायचे असेल तेव्हा ते करणे एक वेदनादायक काम बनते.

बाजूला चढणे निरर्थक, पर्वताची क्षितिज कॉल हे व्हर्च्युअल रिअ‍ॅलिटीचे एक उत्तम प्रदर्शन आहे जे येणाऱ्या काही वर्षांत काय शक्य होऊ शकते याचे एक दृश्य देते. ते अवास्तव वाटते आणि प्रत्येक स्पर्श कंट्रोलर आणि हेडसेटच्या हॅप्टिक फीडबॅकद्वारे अनुवादित केला जातो. पाण्यात हात बुडवणे किंवा महाकाय यंत्रे तुमच्या जवळून जाताना पृथ्वी थरथरणे देखील भाषांतरित करते. व्हिज्युअल इफेक्ट्स देखील तुमच्या सभोवतालच्या गगनचुंबी इमारतींशी अतुलनीय असलेल्या पहिल्या व्यक्तीमधील तुमच्या लहान व्यक्तिमत्त्वासह प्रदान करतात.

द क्लाइंब

मी पुन्हा एकदा चढाईवर भर देत आहे कारण, माझ्यावर विश्वास ठेवा, संपूर्ण खेळात ते खूपच प्रबळ आहे. लक्षात ठेवा, तुम्ही चढत असलेल्या कोणत्याही गोष्टींकडे तोंड करत आहात - उंच कडा, वेली, बर्फाच्या भिंती - फक्त इंच अंतरावर चेहरा ठेवून, त्यामुळे पाहण्यासारखे किंवा लक्षात घेण्यासारखे फारसे काही नाही. वर जाण्यासाठी फक्त "हावभाव" सेन्सर सिस्टम आणि पडण्याची भीती तुम्हाला धक्का देऊ शकते. अनुभवी गिर्यारोहकांसाठी देखील, लांब अंतरासाठी आणि बराच काळ ते करत राहणे निश्चितच अस्वस्थ करते. 

जर तुम्हाला हालचाल आजार झाला तर टेलिपोर्टेशनचा वापर करण्यास मोकळ्या मनाने मदत करा. किंवा, तुम्ही ग्रॅपलिंग हुक, पिक्सेसचा संच किंवा थ्रोइंग डिस्क सारखी सहाय्यक उपकरणे अनलॉक करेपर्यंत ते धीराने सहन करू शकता. अन्यथा, शीर्षकात स्पष्टपणे म्हटल्याप्रमाणे, ते "पर्वताचा आवाज" आहे, म्हणून... कदाचित व्यापक चढाईचा फायदा म्हणजे तुमच्या हाताच्या स्विंगद्वारे थोडी कसरत करणे. कारण ते अयशस्वी होणे जवळजवळ अशक्य आहे आणि परिणामी, समाधानकारक नाही.

मार्कसमॅन

नकाशाच्या लहान भागांमध्ये क्वचितच घडणाऱ्या अ‍ॅक्शन सीक्वेन्स दरम्यान, तुम्ही वेगवेगळ्या आकाराच्या मशीन्सशी सामना कराल. हा गेमचा दुसरा हायलाइट आहे, म्हणून पुढील लढाईपर्यंत तो नेहमीच "वाट पाहू शकत नाही" असा परिदृश्य असतो. होरायझनच्या सिग्नेचर धनुष्य आणि बाणाचा वापर करून, तुम्ही प्रतिस्पर्ध्यांना खाली पाडता, त्यांच्या कमकुवत बिंदूंवर लक्ष्य ठेवता, जे प्रत्यक्षात PS VR2 च्या आयबॉल ट्रॅकिंग तंत्रज्ञानामुळे तुमच्यासाठी सोपे होते. अन्यथा, तुम्ही वारंवार प्रतिआक्रमण टाळता.

PS VR2 च्या सेन्सर तंत्रज्ञानाचा वापर करून, तुम्ही तुमच्या खांद्यावर धनुष्य धराल, एका हाताने ट्रिगर दाबाल, बाण पकडाल, तुमचा हात मागे खेचाल आणि दुसऱ्या हाताने तो सोडाल. हेच "जेश्चर" क्लाइंबिंगला लागू होते, जिथे तुम्ही अशा क्षेत्रांसाठी पोहोचता ज्यावर तुम्ही पकडू शकता, जसे की खडकांचे तोंड किंवा कडा.

कालांतराने, जेव्हा विरोधी यंत्रे अधिक मजबूत होतात तेव्हा योग्य वेळी अपग्रेड केले जातात. म्हणून, तुम्ही अधिक दारूगोळा मिळवता, अधिक मजबूत बाण तयार करता आणि शिकण्याची गती वाढवता. लक्षात घेण्यासारखी गोष्ट म्हणजे क्राफ्टिंग सिस्टम होरायझनच्या रेसिपीचे अनुसरण करते, म्हणून नवीन येणाऱ्यांना त्यातून मार्ग काढण्यासाठी थोडा वेळ लागू शकतो. तरीही, ही एक आनंददायी क्राफ्टिंग सिस्टम आहे जी गेमला आणखी मसालेदार बनवते.

एक स्तर

तुमचा बाण वेगवेगळ्या बाणांच्या टोकांना, स्फोटकांना किंवा उड्डाणांना जोडण्याच्या पद्धतींमुळे अधिक घातक बनू शकतो. तुम्ही "फायर" बाण, "टियर" बाण आणि बरेच काही वापराल ज्या प्रत्येकाचे स्वतःचे सूक्ष्म नुकसान आउटपुट असतात. शिवाय, वातावरणातील काही वस्तूंचे मूल्य असते, जरी ते नेमके कोणते हे स्पष्ट नाही.

अधिक आनंददायी

जंगलात एकटे भटकणे कंटाळवाणे होते. स्वतःशी बोलणे निश्चितच विचलित करणारे असू शकते, विशेषतः व्हर्च्युअल रिअॅलिटी मोहिमेवर. सुदैवाने, पर्वताची क्षितिज कॉल यामध्ये तुम्हाला वेळोवेळी भेटतील अशा अनेक पात्रांचा समावेश आहे. अलॉय आहे, जो एक परिचित चेहरा आहे ज्यामुळे होरायझनला घरासारखे वाटते. इतर पात्रे, जरी लहान असली तरी, तुमच्याशी गप्पा मारतात. आणि, त्यांचे राजकीय इतिहास कसे एकमेकांशी जोडले जातात हे पाहणे मनोरंजक आहे. अन्यथा, येथे तुमच्यासाठी खूप काही ट्विस्ट नाहीये, आणि ते ठीक आहे. 

मजा कुठून सुरू होते

तेजस्वीपणा हे लपून राहिलेले नाही. पर्वताची क्षितिज कॉल बाहेर पडते. पण, व्हर्च्युअल रिअ‍ॅलिटी अनुभवाच्या भागाव्यतिरिक्त, बरेच चाहते काही ठोस, मजेदार, वेगवान अ‍ॅक्शन आरपीजीची अपेक्षा करतात. कमी मूलभूत-स्तरीय गरजांसाठी, पर्वताची क्षितिज कॉल लढाईच्या बाबतीत, ते यशस्वी होते.

धनुष्यबाणांच्या लढाईसाठी पुरेसे काही मिळत नाही, विशेषतः PS VR2 च्या मूलभूत धनुर्विद्या मेकॅनिकसाठी, जे होरायझनच्या सिग्नेचर रोबोट-फायटिंग मेकॅनिक्ससह विलीन केले आहे. बहुतेक वेळा सुधारणा आणि चुकवणे उपयुक्त ठरते, जसे की मशीनच्या कमकुवत बिंदूंना लक्ष्य करून त्यांचे चिलखत पाडणे.

जर तुम्हाला अधिक आव्हानात्मक लढाया हव्या असतील, पर्वताची क्षितिज कॉल योग्य भागांवर गोळीबार केल्याने सहजासहजी कमी होत नसलेल्या एका-एक लढायांमध्ये तुम्हाला बक्षीस देते. यासाठी धोरणात्मक खेळ आणि स्फोटकांचा स्फोट होण्यासाठी योग्य वेळ यासारख्या गोष्टींची आवश्यकता असेल. 

अखेरीस, तुम्हाला खऱ्या अर्थाने निशानेबाज असल्यासारखे वाटते, तुम्ही स्वतःची उपकरणे मिळवता, बाणांवर नवीन साधने आणि स्फोटक डबे बांधता आणि एखाद्या व्यावसायिकाप्रमाणे आकाशातून वादळी पक्ष्यांना खाली पाडता. 

पर्वताची क्षितिज कॉलचे युद्ध, मग ते एकाच वेळी तुमच्यावर फेकलेले अनेक रोबोट प्रकार असोत किंवा सहजासहजी खाली न जाणारा धातूचा रोबोट असो, यशस्वी गेमिंग अनुभवासाठी दोन आवश्यक घटकांची पूर्तता करते: ते आव्हानात्मक आहे आणि ते पूर्णपणे रोमांचक आहे.

निर्णय

पर्वताची क्षितिज कॉल PS VR2 ची शक्ती होरायझनच्या रोबोट-फायटिंग मेकॅनिक्स, मनोरंजक कथा आणि आश्चर्यकारक वातावरणाशी जोडून सहजपणे त्याचे वचन पूर्ण करते. फक्त तुमच्या आजूबाजूला पाहणे, तुमच्या पायाखालची जमीन जाणवणे आणि तुमच्या बोटांमधील पाण्याची गर्दी ही अॅड्रेनालाईनची एक गर्दी निर्माण करते जी फक्त आभासी वास्तवच करू शकते. 

खेळाचा बराचसा भाग भिंती, वेली आणि कडे चढण्यात जातो हे दुःखद आहे. तुम्हाला हे भाग लवकर साफ करण्याची इच्छा होते, जेणेकरून तुम्ही खेळाच्या मूळ टप्प्यावर पोहोचू शकाल जिथे लढाया होतात. हस्तकला देखील चांगली आहे, परंतु उत्तम नाही, या अवास्तव जगात संसाधने वापरण्याची आणि तुम्हाला योग्य वाटेल तशी उपकरणे अपग्रेड करण्याची स्वातंत्र्यासह. आणि बस्स. अनुभवण्यासाठी अजून बरेच काही नाही. 

कमीत कमी, तुम्हाला एखाद्या कुशल निशानेबाजाप्रमाणे हवेतून बाण सोडण्याचा थरार अनुभवायला मिळेल आणि निसर्ग सौंदर्यशास्त्र, अनेक रोबोट विरोधक आणि अकल्पनीय संवेदनांनी भरलेल्या पूर्णपणे साकारलेल्या होरायझन जगात पाऊल ठेवाल. तुम्ही PS VR2 चे सेन्सर्स आणि ट्रॅकिंग तंत्रज्ञान त्याच्या सर्वोत्तमतेसह दाखवू शकता (बोटांनी ओलांडले, काही VR ट्रॅकिंग समस्या जिथे तुम्ही यादृच्छिकपणे अडकता किंवा तुम्हाला नको असलेल्या ठिकाणी हलता जे येऊ नये.) 

एकंदरीत, "कॉल ऑफ द माउंटन" हा टॅग शब्दशः घेतला गेला नाही आणि बहुतेक भाग खोली आणि रणनीतीने भरलेले होते, पर्वताची क्षितिज कॉल होरायझन कथेतील हा एक सोपा अध्याय खरेदी करणे कठीण झाले असते.