نقد و بررسی بازی Crime Boss: Rockay City (پلی‌استیشن ۵، ایکس‌باکس سری X/S و رایانه‌های شخصی)

ساختن رئیس جنایتکار: راکی ​​سیتی اولین بار در مراسم جوایز بازی ۲۰۲۲ به روی آنتن رفت. این یک شگفتی بزرگ بود، نه به خاطر گیم‌پلی، بلکه به خاطر بازیگران هالیوودی که به آن پیوسته بودند. صحبت‌هایی از مایکل مدسن در نقش تراویس بیکر، چاک نوریس در نقش شریف نوریس، دنی گلاور در نقش گلاو و کیم بسینگر در نقش کیسی و دیگران وجود دارد. بله، نام‌های بسیار خلاقانه‌ای هستند و اکثراً بازیگران سرشناس دهه ۱۹۹۰ در آن حضور دارند. 

این رونمایی شامل بازیگران ستاره‌دار زیادی بود که بی‌صبرانه منتظر بودم تا آن را ببینم. آیا رئیس جنایتکار: راکی ​​سیتی آیا انتظارات را برآورده می‌کند؟ آیا بازی ارزشمندی برای انجام دادن است یا ارزش خرج کردن پولتان را دارد؟ در اینجا آمده است رئیس جنایتکار: راکی ​​سیتی نقد و بررسی.

همه چیز، همه جا

رئیس جنایتکار: راکی ​​سیتی یک بازی تیراندازی اول شخص است که فقط می‌توان آن را به عنوان بازی‌ای توصیف کرد که تمام توان خود را به سمت یک دیوار پرتاب می‌کند و سعی می‌کند ببیند چه چیزی به آن می‌چسبد. این بازی ترکیبی از ایده‌های مختلف است که برخی از آنها بسیار مورد استقبال قرار می‌گیرند و برخی دیگر نه چندان. در حین بازی، رگه‌هایی از بازی‌های سرقت مانند Payday و ... را خواهید یافت. GTA روی بوم نقاشی‌اش. 

این در حالی است که این بازی به طور قطعی به عنوان یک بازی سرقت معرفی نشده است. همچنین عناصر روگ‌لایک به آن اضافه شده است، با لحظاتی که مرگ‌های حتمی اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسند. و البته، جنگ بر سر قلمرو که قطعاً یک عنصر ضروری در توضیحات بازی است.

سفری به شهر راکی ​​داشته باشید

اما قبل از اینکه از خودمان جلوتر برویم، دقیقاً چیست؟ رئیس جنایتکار: راکی ​​سیتی خب، داستان در یک کلان‌شهر پررونق به نام راکی ​​سیتی آغاز می‌شود که بسیار شبیه میامی دهه ۱۹۸۰ است. جرم و جنایت و فساد در اینجا رونق دارد و یک جنگ بی‌رحمانه بر سر قلمرو در جریان است. رئیس فعلی جرم و جنایت به فراموشی سپرده می‌شود و همانطور که حدس می‌زنید، باندهای رقیب برای تصاحب قلمرو او با یکدیگر مبارزه می‌کنند.

تراویس بیکر، شخصیت اصلی داستان، یکی از آن گروه‌های رقیب است که به دنبال تسلط بر دنیای زیرزمینی جرم و جنایت راکی ​​سیتی هستند. او برای انجام این کار نیاز به جمع‌آوری منابع دارد، بنابراین او (شما) مجموعه‌ای از سرقت‌ها را آغاز می‌کند. هر سرقت، بخش مستقلی از سرقت از یک بانک، یک کامیون زرهی، یک انبار کارتل، یک جواهرفروشی یا صرفاً سرقت‌های روزمره در تاریکی شب است.

دقیق و موشکافانه

شما از طریق یک گروه، برای تصرف شهر راکی، هر بار با یک جرم، کمک دریافت می‌کنید. هر عضو تیم مجموعه‌ای از مهارت‌های متفاوت دارد که می‌تواند برای شما مزیت یا عیب باشد. 

بنابراین، باید مراقب شخصیت‌هایی باشید که به شما کمک می‌کنند تا حد امکان غنیمت به دست آورید. حداقل غنیمت را به دست آورید و در آن مرحله برنده شوید.

بیایید در مورد استراتژی صحبت کنیم

فکر می‌کنم یکی از چیزهایی که واقعاً از آن لذت بردم، گیم‌پلی تاکتیکی بازی بود. علاوه بر اینکه می‌دانید به کدام شخصیت‌ها می‌توانید تکیه کنید، باید استراتژی هم برای سازماندهی سرقت داشته باشید. 

آیا مخفیانه از درهای پشتی عبور خواهید کرد یا با اسلحه‌هایتان به سمت غیرنظامیان شلیک خواهید کرد و برای تیراندازی‌هایی که پس از رسیدن تیم‌های SWAT به محل رخ می‌دهد، آماده خواهید شد؟ در برخی مراحل، بازی شما را به استفاده از مخفی‌کاری ترغیب می‌کند. بنابراین، شما گوش می‌دهید و همانطور که به شما گفته می‌شود عمل می‌کنید.

با این اوصاف، حتی اگر به حرف‌هایشان گوش دهید و از مخفی‌کاری استفاده کنید، مثلاً پشت یک ماشین قایم شوید و یواشکی در اطراف یک ساختمان دزدی حرکت کنید، به نحوی، دوربینی از ناکجاآباد شما و اسلحه‌هایتان را که در حال سوختن هستند، می‌بیند. مخفی‌کاری در هیچ مقطعی برای من جواب نداد، حداقل نه برای کل یک مرحله خاص. 

تقریباً انگار بازی از شما می‌خواهد اسلحه‌هایتان را بیرون بکشید، چه بخواهید چه نخواهید. شاید اگر کل ماجرای سرقت و شلیک آتش جهنم به پلیس‌ها و باندها خیلی رضایت‌بخش نبود، خیلی زودتر از این‌ها دست از کار کشیده بودم.

نگاه کن و احساس کن

هر چقدر هم که بازی با اسلحه‌ها لذت‌بخش باشد، و صدای بلند اسلحه‌ها و صدای شلیک گلوله‌ها این تجربه را هیجان‌انگیزتر کند، وقتی اتفاقاتی مثل هجوم پلیس‌ها از درهای جادویی یا ظاهر شدن درست جلوی شما رخ می‌دهد، کمی عجیب است. ضمناً، چرا؟ رئیس جنایتکار: راکی ​​سیتی احساس می‌کنید از مکان و زمان خارج شده‌اید؟

مد، لباس و همه چیز حس دهه ۸۰ میلادی را می‌دهد. با این حال، اسلحه‌ها حس ... جنگ های مدرن همچنین حس شناور بودن شلیک با اسلحه وجود دارد. انگار تیرها به سمت هدف تاب می‌خورند، یا شاید این یک مشکل درجه سختی باشد که در مراحل پایانی بازی دقیق‌تر می‌شود. 

مرگ ابدی در خانه‌ات

صحبت از سختی شد، نقاطی وجود دارد که تیم‌های SWAT انعطاف‌پذیرتر می‌شوند. افزایش تعداد و در نتیجه تیراندازی‌های طولانی؛ احتمالاً زنده بیرون نخواهید آمد. تازه، تکه کیک تحت تعقیب GTA را هم که دیگر نگوییم. اساساً، هر چه هرج و مرج بیشتری به راه بیندازید، وضعیت تحت تعقیب بودنتان بالاتر می‌رود، و ما این را نمی‌خواهیم، ​​نه؟ 

گذشته از همه افزایش‌های معمول در سختی کار، رئیس جنایتکار: راکی ​​سیتی یک ویژگی دیگر هم دارد که راستش را بخواهید، فکر نمی‌کردم در چنین بازی‌ای وجود داشته باشد. آن ویژگی روگ‌لایک است که در آن قطعاً در اولین تلاش زنده بیرون نمی‌آیید. اگر زنده ماندید، خوشحال می‌شوم که به شما تبریک بگویم.

با توجه به اینکه بازی‌های مشابه ... این یک مسیر کاملاً نوآورانه است. رئیس جنایتکار: راکی ​​سیتی از جاده روگ‌لایک دوری کنید. ویژگی روگ‌لایک را در حالت نبرد بیکر پیدا خواهید کرد. حالت‌های دیگر شامل زمان جرم و جنایت است که در آن می‌توانید در هر زمانی برای انجام سرقت‌های اجباری وارد عمل شوید. 

همچنین، بازی Urban Legends خیلی باحاله، جایی که شش مینی‌کمپین سه مرحله‌ای پشت سر هم دارید. باحاله چون یه جور داستان آزاد وجود داره که کمپین‌ها رو به هم پیوند می‌ده. اگه تو هر کدوم از مراحل شکست بخورید، مجبور می‌شید دوباره از اول شروع کنید.

نبرد بیکرها

نبرد بیکر یک بازی تک‌نفره است که در آن بازیکنان روزانه در مسیر رسیدن به اوج، مقداری سرقت انجام می‌دهند. هر چه سرزمین‌های بیشتری را تصرف کنید، به رئیس جنایتکاران شهر راکی ​​​​نزدیک‌تر می‌شوید. با اینکه داستان اصلی است، اما تا حد زیادی ناتمام به نظر می‌رسد. 

شخصیت‌ها فاقد پیش‌زمینه یا نوعی قوس داستانی هستند که شما را به سفرشان علاقه‌مند کند. می‌توانید مقداری از اندوخته خود را بفروشید تا افراد شرور بیشتری استخدام کنید یا آمار سلامتی به دست آورید. اما، هر از گاهی، کشته می‌شوید و مجبور می‌شوید دوباره از ابتدا کمپین را شروع کنید.

اگر قرار بود خودت را در تمام مراحل قرار بدهی، جزو ماجراجویی‌های قابل تکرار محسوب می‌شد. رئیس جنایتکار: راکی ​​سیتیمشکلات [شخصی] هیچ اهمیتی ندارند. اسلحه‌ها به سختی قدرت ضربه زدن دارند. موفقیت در مراحل خاص غیرممکن به نظر می‌رسد، مخصوصاً وقتی که راه‌های کافی برای خنثی کردن نگهبانان و غیرنظامیان بدون خطر دیده شدن توسط دوربین‌ها وجود ندارد.

وارد، هالیوود 

همانطور که اشاره شد، «رئیس جنایتکاران: شهر راکی این فیلم بازیگران چشمگیری دارد که اکثراً از چهره‌های سرشناس دهه نود میلادی هستند. امروزه، آنها افراد مسنی هستند که هنوز در حوزه خود بسیار مورد احترام هستند، بنابراین انتظارات از عملکرد آنها در کانون توجه بالا است.

خب، اولاً، شخصیت‌ها کم‌سن‌تر به نظر می‌رسند، تقریباً شبیه گذشته‌شان. اشکالی ندارد. مشکل این است که صداپیشگی آنها اصلاً با هم همخوانی ندارد. صادقانه بگویم، این بی‌روح‌ترین نوع بازیگری است که در مدت زمان طولانی دیده‌ام. صدای مایکل مدسن ۶۵ ساله را از چهره‌ای ۳۵ ساله می‌شنوید. 

بعضی وقت‌ها، تقریباً مثل این است که یک نفر خوابش می‌برد. فکر می‌کنم اصلاً برایش مهم نیست، و، اوه، بله، این صدای شخصیت اصلی است که باید در طول بازی با او سر و کله بزنید. 

به این موارد، انبوهی از دیالوگ‌های بی‌مزه که نویسندگان ظاهراً از شنیدنشان سیر نشده‌اند و همچنین برخی از نوشته‌های بی‌روح برای چاشنی بخشیدن به فیلمنامه را اضافه کنید، در مجموع با یک اجرای ضعیف مواجه می‌شوید که به نظر می‌رسد فرصتی از دست رفته است.

حکم

رئیس جنایتکار: راکی ​​سیتی بازی‌ای است که با خودش در جنگ است. از همان ابتدا مشخص می‌شود که بخش زیادی از بودجه به بازیگران چشمگیر اختصاص داده شده و گیم‌پلی و جلوه‌های بصری آن بی‌روح باقی مانده است. بدتر از آن، شخصیت‌ها نمی‌توانند از بازیگران نسبتاً قوی به خوبی استفاده کنند که منجر به دیالوگ‌های افتضاح، نویسندگی بی‌روح و اجراهای کلی بی‌روح می‌شود.

گیم‌پلی بازی را می‌توان به صورت خلاصه به این صورت تعریف کرد: یک بخش کوتاه از بازی که در آن مخفیانه به محل سرقت نزدیک می‌شوید، قبل از اینکه توسط دوربین‌ها یا نگهبانان دیده شوید. سپس، باید با اسلحه‌هایتان بیرون بروید و تا جایی که می‌توانید آدم‌بدها و پلیس‌ها را با خود ببرید. 

انگار راه‌های کافی برای کشته شدن وجود ندارد، که از جایی به بعد کند می‌شود. به این موارد، این واقعیت را هم اضافه کنید که تیراندازی بازی بهترین نیست، اغلب از هدف منحرف می‌شود و حس یک بازی تیراندازی از نسل ایکس‌باکس و پلی‌استیشن ۳ را می‌دهد، و شما با بازی‌ای طرف هستید که حتی بهترین ویژگی‌های آن مانند افزونه‌ی روگ‌لایک هم در نهایت افسرده‌کننده به نظر می‌رسند.